حقوق کارگر

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو؛ فاطمه رئیسی در یاداشتی نوشت: امام خمینی (ره): کارگران از ارزشمند‌ترین طبقه و سود مند‌ترین گروه در جامعه هستند.

از دیر باز تا کنون، یکی از برجسته‌ترین مراحل در انجام کار اجرای آن است و این کار توسط کارگران برداشته می شود. انجام پروژه‌های خرد و کلان، حرکت چرخه‌های صنعت و ساختن بنا‌های زیبا و ماندگار با حضور و به دستان کارگران ممکن است. ما ساکن جهانی هستیم که ان را با ابزار، محصولات و بنا‌هایی که حاصل کار کارگران است می شناسیم. محسن رنانی، اقتصاد دان میگوید: اگر یک کارگر قبل از انقلاب با ۲۴ سال قسط دادن می توانست صاحب خانه شود، اکنون در سال (۱۳۹۸) باید ۱۳۷ قسط بدهد تا صاحب خانه شود.

زمانی که از غیر عادی بود بیکاری در ایران صحبت می کنیم اولین نکته همین است که حقوق و دستمزد به قدری پایین است که خود مقداری بیکاری ایجاد می کند. اما خوب اینجا بیکاری و رفاه عموم مدنظر نیست مسئله حداکثر کردن سود است. در وهله دوم اصلا فکر کنیم چنین اتفاقی نیافتاده و جهش تولید صورت گرفت و عرضه را تقویت کردید. فکر این را کرده اید که تقاضا برای این کالا‌ها از کجا خواهد امد؟! از جیب کا گر؟
اگر کمی فکر کنید به غیر از فشار بر کارگر و مستضعفان راه‌های دیگری ام هست که به توسعه‌ی درونزا معروف است. حال بیایید یه کارگر را توصیف کنیم، اصلا چگونه میشود یک کار گر را توصیف کرد، با کدام کلمات آن را تحلیل کرد، اصلا چگونه ان را شرح دهیم. و، اما برخلاف وصف نشدنی هایم باید آن را شرح دهم: تا حالا به این مسئله فکر کرده اید که یک سال (۳۶۵ روز) زندگی و کار فردی است که ان را کارگر می نامیم. چگونه طی می شود! هر روز که به افق یک تاریخ برای خانواده‌ی کارگر است.

از چه بگویم از حقوق کم کارگری که باید با اندک توشه‌ی خود و با این همه قسط و کرایه و خرجی بچه‌ها و شرمندگی که توان نوشتن آن را نداریم. این‌ها به کنار از نگاه جامعه به این قشر چه بگویم که ناگفته پیداست. از حقوقی که تعیین می کنند و از ظلمی که در حق خوانواده‌ی کارگر می شود و، چون کارگراند حق پیشرفت ندارند و باید مثل پدرشان این شغل را ادامه دهند.
از استخدامی‌هایی که کارگر هیچ سهمی در آن ندارد فقط به خاطر این که کارگر است و یک کارگر هم که پست و مقامی ندارد. با خودم میگویم که چه شده ما به این شرایط رسیده ایم، روزی امام فرمودند: انقلاب متعلق به مستضعفین است؛ و نفهمیدن راه امام را، و خلق و خوی اشرافیگریِ مدیرانی که حتی یک لحظه خودشان را جای کار گر نمی گذارند و کار خودشان را می کنند و برای خودشان حقوق‌های نجومی تصویب می کنند و برای کارگر حقوق‌های زیر ۲ ملیونی، که کفاف یک خاانواده‌ی دونفره راهم نمی دهد چه برسد به این که بخواهند فرزندانی را بزرگ کنند.
سفره‌ی یک کار گر را با سفره‌ی مدیرانی که حقوق نجومی می گیرند مقایسه نکنید، چرا که وجه تشابهشان فقط در نام سفره است که یکی خالی است و دیگری پر...
و، اما امروزه در سال ۱۳۹۹، با شیوع کرونا، همه‌ی مردم ایران اعم از پیر و نوجوان و جوان همه باهم یک یا علی گفته تا در این بحره‌ی زمانی به هم کمک کنند. در حالی که در غرب و اروپا بر این هم کاری ما غبطه می خورند و می گویند خوش به حال ایران که همچین مردمی دارد که در کنار هم کار می کنند.
در غرب چنین هم کاری وجود ندارد چنانکه لباس‌های پرستارانشان از نایلن‌های زباله اس، در حالی که در ایران خیاط‌های زیادی امده اند تا هیچ پرستاری بدون لباس و مردمی بدون ماسک نباشد؛ و این نشان می دهد که ما مردم ایران همه کارگریم، در واقع همه‌ی ما کار می کنیم تا ایران همیشه جاودانه بماند.

فاطمه رئیسی - عضو انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه علوم و فنون دریایی خرمشهر
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.