آوارگی از این کشور به آن کشور؛ پاداش جنایت و خیانت منافقین

 به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، نگاهی به تشکیل سازمان مجاهدین خلق یا همان گروهک تروریستی منافقین حاکی از آن است که این گروهک در خلاء ایجاد نشد. سال ۱۳۴۴ که سال تشکیل این سازمان شناخته می‌شود، دوران اوج اختناق محمدرضا پهلوی، بعد از سرکوب‌های وسیع سال ۱۳۴۲ و کشتار قیام ۱۵ خرداد است. حکومت پهلوی با کشتار و به کارگیری سرنیزه در سال‌های ابتدایی دهه ۴۰ توانسته بود در ظاهر خود را از مخالفت مردمی نجات دهد.

چنان که برای فرار از مخالفت‌های مردمی در انتهای دهه ۲۰ و ابتدای دهه ۳۰ نیز در نهایت به کودتای ۱۳۳۲ متوسل شده بود. از این رو فضای آن زمان را باید فضای اختناق ایجاد شده توسط یک حکومت وابسته به آمریکا و انگلیس دانست.

محمدرضا حقیقتاً وابسته به انگلیس و آمریکا بود و برای بر سر کار آمدن در سال ۱۳۲۰ نیز با حمایت آن‌ها به جانشینی پدرش رسیده بود، اما چهره خشن و سرکوبگر او بعد از سال ۳۲و تشکیل ساواک در سال ۳۵ و سرکوب قیام‌های مردمی سال‌های ۴۱ و ۴۲ بیشتر و بیشتر به نمایش درآمده بود.

در سال ۱۳۶۵ و پس از فشار دولت فرانسه و عدم پذیرش دیگر کشور‌های اروپایی، سازمان منافقین مقر خود را از پاریس به بغداد منتقل کرد. صدام حسین که در آن زمان درگیر جنگ با ایران بود از مسعود رجوی استقبال کرد و قرار شد تمامی اعضای این سازمان در قرارگاهی در هشتاد کیلومتری مرز ایران در استان دیاله مستقر شوند.

این قرارگاه به یاد اشرف ربیعی، همسر اول مسعود رجوی نامگذاری شد که در حمله به خانه تیمی سازمان منافقین در ۱۹بهمن ۱۳۶۰ به همراه موسی خیابانی، نفر دوم سازمان و بیش از بیست نفر دیگر کشته شده بود. این نیرو‌ها بلافاصله بعد از ورود به عراق نیز در برنامه‌های مشخص با رژیم بعث به توافقاتی در خصوص براندازی نظام جهوری ایران رسیدند. آن‌ها پایگاه‌های نظامی خود را در عراق برپا کردند. منافقین در بخش‌های مختلف با رژیم بعث فعالیت کردند.

پس از سقوط صدام، پایگاه اشرف به معضلی برای دولت عراق و آمریکا تبدیل شد و بار‌ها میان آمریکایی‌ها، عراقی‌ها، منافقین و سازمان ملل بر سر حفاظت اشرف و خروج نیرو‌های منافقین از آن مذاکره شد. تا اواخر سال ۲۰۰۸ حفاظت از پایگاه اشرف با نیرو‌های آمریکایی بود و از اول ژانویه ۲۰۰۹ به نیرو‌های عراقی سپرده شد. از زمانی که نیرو‌های آمریکایی کنترل پایگاه اشرف را به نیرو‌های عراقی سپردند، منافقین در مقابل جنایاتی که در عراق انجام داده بودند مورد تهاجم مردم و دولت عراق قرار گرفتند.

پس از این درگیری‌ها بود که دولت عراق خواهان تخلیه منافقین از پایگاه اشرف تا پایان سال ۲۰۱۱ شد، اما با فشار‌های بین‌المللی این تاریخ تا آوریل ۲۰۱۲ عقب افتاد. پس از آن و در یک دوره یک و نیم ساله و به مرور، در حدود ۲۷۰۰ نفر از اعضای سازمان منافقین قرارگاه اشرف را تخلیه کردند. در سال ۱۳۹۳ اعلام شد که ۶۰۰ نفرپایانی این اعضای این سازمان به کشورآلبانی منتقل شده‌اند.

هم اکنون گروهک تروریستی منافقین در آلبانی با وجود حمایت‌های آمریکا، با استفاده از تجربه قبلی در عراق از همان روز‌های اول در حال فعالیت برای تبهکاری خود در حوزه‌های مختلف هستند تا در نهایت موقعیت خود در این کشور اروپایی را تحکیم بخشند.

در حال حاضر، با گذشت چند سال از حضور این فرقه در آلبانی، دولت این کشور تحت فشار رسانه‌ها و مطالبات عمومی مجبور به پاسخگویی شده و کمترین اقدام واکنشی نیز اظهار نظر وزیر کشور آلبانی در قبال منافقین بوده است که به این گروه هشدار داده: «این گروه برای زندگی و نه فعالیت سیاسی در آلبانی پذیرفته شده‌اند، البته ورود آن‌ها به آلبانی خطر خاصی به همراه دارد. آن‌ها ریسک کار‌های خشونت بار دارند».

حمایت دولت‌های اروپایی و آمریکایی مدعی در صف اول مبارزه با تروریسم از منافقین، یکی از پاردوکس‌های شاخص در ادعای آن‌ها در مبارزه با تروریسم است. گروهک منافقین در طول حیات خود بیش از ۱۷ هزار نفر از چهره‌های سیاسی و انقلابی و مردم عادی ایران را با ترور به شهادت رسانده است.

برگزاری نشست‌های مختلف در پاریس همزمان با یکی از بزرگترین جنایات آن‌ها در ایران است. در ۲۸ ژوئن سال ۱۹۸۱ (هفتم تیر) در نتیجه بمب‌گذاری در دفتر مرکزی حزب جمهوری اسلامی بیش از هفتاد نفر از جمله دکتر بهشتی رئیس قوه قضائیه به شهادت رسیدند.

دولت‌های غربی در تروریست بودن این گروه هیچ شکی ندارند. بیل کلینتون در سال ۱۹۹۷ گروهک منافقین را در فهرست گروه‌های تروریستی قرار داد. باراک اوباما در سال ۲۰۱۲ برای بهره برداری سیاسی و جاسوسی از این گروه و فشار به ایران سازمان منافقین را از فهرست گروه‌های تروریستی خارج کرد.

در نهایت با بررسی روندی که این گروهک طی دهه‌های گذشته طی کرده است به این مهم دست پیدا می‌کنیم که این به اصطلاح گروهک به مُهره سوخته‌ای برای کشور‌های دشمن ملت ایران بدل شده تا هر چند سالی در رحم اجاره‌ای یک کشور ثالث سکونت اجباری داده و با صرف هزینه بسیار جهت حفظ و نگه‌داری‌شان، آنان را به عنوان عروسک خیمه شب بازی رسانه‌ای خود در مجامع بین‌المللی استفاده کرده و سپس دوباره آنان را به لاک و غار تنهای خود فرومی‌برند، که هر بار نیز با مشت محکم مردم ایران مواجه می‌شوند.