فقهی: مسائل جامعه به دانشگاه عرضه نمی‌شود / صنعت در مواجه با اساتید به جای کنایه سعه صدر داشته باشد

سید امیر حسین فقهی مدیر امور هیئت علمی و دبیر هیئت ممیزه دانشگاه شهید بهشتی در گفتگو با خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، درباره مهمترین مسئله‌ای که موجب کمرنگ شدن ارتباط صنعت و دانشگاه می‌شود، گفت: مشکلات اگر به دانشگاه‌ها عرضه شود، اساتید دانشگاهی و اعضای هیئت علمی نیز موضوع مناسب برای پژوهش خواهند داشت، اما زمانی که مسئله صنعت به بدنه دانشگاه ارائه نمی‌شود، جدای از اینکه دانشگاه توان حل مشکل صنعت را دارد یا ندارد، نمی‌توانیم توقع ارتباط محکم صنعت و دانشگاه را داشته باشیم. درحقیقت لازم است برای ایجاد این سنخیت هزینه داده شود.

 

دبیر هیئت ممیزه دانشگاه شهید بهشتی تصریح کرد: برای صنعت رتبه علمی شما از جمله اینکه استادیار یا استاد تمام هستید اهمیتی ندارد. زیرا به دنبال رفع مشکل هستند و اگر آن مسئله را یک کارشناس حل کند. ارزش علمی آن فرد برای آن‌ها به میزان یک استاد تمام خواهد بود.

وی ادامه داد: متاسفانه زمانی که صنعت به سمت دانشگاه می‌آید برخی از اساتید دانشگاهی به واسطه مسائل قراردادی همچون رتبه علمی، ذهنیتی در خود ایجاد می‌کنند که قرار گرفتن آن‌ها پشت یک میز صنعتی در یک کارگاه را نمی‌پذیرند؛ از طرفی نیز ممکن است میزان احترام به استاد در صنعت و دانشگاه متفاوت، و استاد دانشگاهی تاب تحمل آن را نداشته باشد، به همین منظور از ارتباط با صنعت خود داری می‌کند. درصورتی که اساتید دانشگاهی در این موارد باید ذهنیت خود را تغییر دهند و به محض ورود به صنعت القاب و عناوینی که دارند و تعداد مقالاتی را که ارائه داده‌اند، فراموش کنند.

 

مدیر امور هیئت علمی با بیان اینکه صنعت ادبیاتی متفاوت از دانشگاه دارد؛ تصریح کرد: از طرفی صنعت نیز باید به این موضوع توجه کند که فردی که به مرتبه استادی دست یافته است لزوما از توانمندی بالاتر از متوسطی برخوردار شده که اکنون در درصنعت قرار دارد، بنابراین لازم است به جای کنایه و کم صبری، صعه صدر داشته باشد.

فقهی با اشاره به اینکه حدود یازده سال پیش فرد صنعت کاری جمله‌ای را به من گفت که به من برخورد، اما برایم بسیار مفید بود؛ بیان کرد: شخص صنعت کار با این جمله که «آن‌هایی که بلد هستند انجام می‌دهند و آن‌هایی که بلد نیستند درس می‌خوانند» موجب شد تا مسیر بنده کمی تغییر کند به طوری که بیشتر به سمت فعالیت‌های صنعتی حرکت کنم. این حرف تند و نادرستی بود، اما نشانگر این مسئله بود که اساتید باید با صنعت ارتباط داشته باشند. تا این ذهنیت را عوض کنند.

وی تصریح کرد: وجود آیین نامه ارتقاء اساتید در کشوری که صنعت درون زایی دارد بسیار بی معنی خواهد بود، زیرا آنچه که دانشگاه را هدایت می‌کند نیاز صنعت است یعنی استاد دانشگاه بیش از آن که برایش رتبه علمی مهم باشد، دریافت گرنت و فعالیت صنعتی اهمیت دارد. زیرا در آن جامعه صنعت مانند آهن ربایی عمل می‌کند که توان نیروی انسانی را به واسطه دادن قرارداد و گرنت به سمت خودش می‌کشد بنابراین در دانشگاه دیگر نیازی به آیین‌نامه ارتقاء نخواهد بود. از آنجایی که فعلا در کشور چنین صنعتی را نداریم باید از آیین‌نامه‌هایی همچون ارتقاء استفاده کنیم.