فداکاری زنان در دوران قرنطینه کرونایی/ در آینده مه آلود کرونا هوای مادران را داشته باشیم

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری دانشجو، شهربانو نوری نیا- آسیب‌های بعد از هربحران اگر بیشتر از لحظه وقوع آن نباشد کمتر نیست.

 

مدیریت پسا بحران‌ها اگر پیش بینی شده باشد راحت‌تر است، اما شرایط ویژه خیر.

 

شیوع کرونا و سرعت بالایش در پخش شدن کل جهان را در شوک قرار داد. تلاش‌های بسیار برای مهار و یا حتی کنترل، رمق تمام مردم را گرفته، اما کمتر کسی توجه به اینده مه آلود و خسارت ها و آسیب هایش دارد.

 

جدا و فراتر از آسیب‌های جسمی ویروس کرونا آسیب‌های روحی وروانی این ویروس است که دامن بسیاری از مردم را گرفته و به مرور چهره‌ی واقعی و اخلالگر خود را در زندگی ان‌ها نشان خواهد داد. کارشناسان حوزه سلامت بر این عقیده‌اند، که در این روز‌ها بسیار مهم است که از سلامت ذهن و روان مراقبت ویژه شود، چرا که درگیری روان و ذهن با این پدیده می‌تواند تا سالیان دراز بر افکار، خُلق و خو، روند زندگی افراد تاثیرات ناخوشایندی داشته باشد.

نه تنها در ایران بلکه در کل جهان دراینده شاهد اخبار متاثر از آسیب‌های روحی و روانی کرونا خواهیم بود.

 

 

یک رسانه آلمانی درمورد شدت این ماجرا درامریکا گفته: ویروس کرونا نه تنها زندگی آمریکایی‌ها را در معرض خطر قرار داده بلکه تاثیرات زیادی روی سلامت روان انسان‌ها هم داشته است. بخصوص افرادی که پیش از این بحران هم از نظر روانی مشکل داشتند حالا در معرض آسیب‌های جدی تری قرار دارند.

دوره پساکرونا طولانی است و شرایط خاصی را برای مقابله با عوارض روانی ناشی از آن می‌طلبد.

در این دوره باید برای این عوارض که خودکشی، دیگرکشی، خشم، افسردگی، دیگر آزاری، اختلال سوگ، پرخاشگری را شامل می‌شود برنامه و تدابیر لازم اندیشیده شود. مردم در دوره پساکرونا، کم‌کم متوجه خسارت‌های اقتصادی، فرسودگی شغلی، مشکلات جسمی و مانند آن می‌شوند. افراد در چنین شرایطی ممکن است رفتار‌های تهاجمی روانی از خود بروز دهند که اگر برای آن برنامه نداشته باشیم، می‌تواند به مشکلات جدی منجر شود.

در شرایط بحران، ساختار‌های اجتماعی و فردی زندگی دچار آشفتگی می‌شود. آشفتگی ساختار‌های فردی، به معنای کاهش قدرت کنترل فرد و کاهش پیش‌بینی پذیری جریان زندگی است. مثلا در دوران قرنطینه خانگی، روال زندگی فرد مختل شده و در نتیجه کمتر می‌تواند آینده خود را پیش‌بینی کند و برای آن برنامه‌ریزی نماید. افراد احساس می‌کنند که از میزان کنترل آن‌ها بر جریان زندگی کاسته شده و این شرایط موجب احساس عدم امنیت می‌شود. آبراهام مزلو (پدر روان‌شناسی انسان‌گرایانه) امنیت را یکی از نیاز‌های اساسی بشر دانسته و آن را قدرت پیش‌بینی آینده تعریف می‌کند. این عدم امنیت، موجب اضطراب خواهد شد. اضطراب اساسی‌ترین خصوصیت شرایط بحران بوده و در ایجاد آن، پیش‌بینی ناپذیری آینده بیشترین سهم را داراست.

در بیماری‌های روانی در ابتدا فکر افراد دچار مشکل می‌شود و این امر بر احساس و سپس رفتار آن‌ها تاثیر می‌گذارد، در این شرایط زمانی که افکار منفی باشند و احساسات منفی بروز کنند، در نهایت بروز افسردگی، باور‌های ناکارآمد، یاس و شکست مشاهده می‌شود و فرد با احساس درماندگی، غم، گناه و عذاب وجدان به انزوا و افسردگی و نهایت از بین رفتن سلامت روان دچار می‌شود.

با وجود این اوضاع یکی اقشار بسیار اسیب پذیر زنان خانه دار هستند که با سختی بسیاری روبه رواند.

 

 

بر اساس آخرین آمار‌های ارائه شده از سوی مرکز آمار ایران ۲۰ میلیون و ۹۴۶ هزار و ۷۸۷ نفر در ایران خانه‌دار در کشور است که این جمعیت ۵۲.۶ درصد از جمعیت غیر فعال از نظر اقتصادی را شامل می‌شوند.

تعداد زنان خانه‌دار شهری ۱۵ میلیون و ۷۶۷ هزار و ۲۴۵ نفر و شمار زنان خانه‌دار روستایی ۵ میلیون و ۱۷۹ هزار و ۵۴۱ نفر اعلام شده است.

طی نظرسنجی انجام شده از تعدادی از زنان خانه دار اکثریت حجم فعالیت و مشغله کاری ان‌ها در خانه به شدت افزایش پیدا کرده وهمگی متوجه تغییرات خاص در خلق وخو خود وخانواده هایشان شده اند.

با وجود اینکه اکثریت شرایط موجود را درک کرده اند و سعی در کنترل و مدیریت وضعیت داشتند، ولی رضایت خاطر در بین آن‌ها وجود نداشت.

محدودیت‌های اجتماعی که به دلیل شیوع ویروس کرونا اعمال شده‌اند فشار بر زنان را بیشتر کرده‌اند. نه تنها خشونت خانگی بلکه انتظار مرد‌ها از زنان نیز مشکل‌ساز است. به‌ویژه زنان آسیایی از این بابت رنج می‌برند.

مسائل مربوط به زنان خانه دار مثل بیمه وحقوق و بازنشستگی و... به شکلی که برای شاغلین مطرح هست برای ان‌ها نیست

براساس تحقیقات سازمان بین‌المللی کار (ILO) در سال ۲۰۱۸ زنان بسیار بیشتر از مردان در زندگی مشترک، کار‌های رایگان و بدون امتیاز، مانند پرورش طاقت‌فرسای فرزندان و نگه‌داری از اعضای سالمند و بیمار خانواده را انجام می‌دهند.

 

به گفته این سازمان، تقسیم نابرابر کار در خانواده در آسیا به مراتب بیشتر از سایر نقاط جهان است. در بسیاری از این کشور‌ها هنوز از زنان این انتظار می‌رود که هم تأمین‌کننده نیاز‌های روحی و عاطفی مردان و فرزندانشان باشند و هم روحیه تعاون و ایثار را در خانواده تقویت کنند.

در این جوامع معمولا اگر تنشی در خانواده به میان بیاید، زن را مقصر می‌دانند. یک ضرب‌المثل ویتنامی این وضعیت را به روشنی بیان می‌کند: «مرد ساختمان خانه را می‌سازد، زن آن را اداره می‌کند.»

در اندونزی کمیسیون مبارزه با خشونت علیه زنان از وزارت امور زنان این کشور خواسته است، برای بهبود وضعیت زنان در خانواده‌ها تلاش بیشتری به‌خرج دهند.

 

 

توجه و دقت به موارد بهداشتی توصیه شده در منزل از بزرگترین دغدغه‌های این زنان محسوب میشد از جمله ضدعفونی محیط منزل و وسایل مربوط به اعضای خانواده و ضدعفونی تمامی اجناس خریداری شده و.

با این اوصاف در پسا کرونا باید با جدیت از قشر زنان خانه دار درتمام زمینه‌ها بخصوص جنبه‌های روحی وروانی حمایت شود چرا که نسل خوب فردا حاصل تربیت مادران سالم امروز است.