با تلاش محققان MIT،
به گزارش گروه فناوری خبرگزاری دانشجو، با استفاده از نانوذرات تخصصی شده، محققان موسسه فناوری ماساچوست (MIT) ابزاری ساختند که می‌تواند بازدم بیمار را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده و بیماری را تشخیص دهد. این فناوری که در آن نانوذرات تخصصی شده ایجاد سیگنال می‌کنند، برای تشخیص بیماری‌هایی نظیر ذات‌الریه و برخی بیماری‌های عفونی یا ژنتیکی قابل استفاده است. این فناوری روی موش‌ها مورد آزمایش قرار گرفته و محققان موفق به رصد باکتری ذات‌الریه و یک اختلال ژنتیکی ریه موسوم به کمبود آنتی تریپسین آلفا ۱ شدند.
سانگتا باتیا، عضو موسسه تحقیقات جامع سرطان MIT و موسسه مهندسی پزشکی، می‌گوید: «ما پیش‌بینی می‌کنیم که این فناوری به شما اجازه دهد تا یک حسگر را استنشاق کنید و بعد از حدود ده دقیقه گاز‌هایی را در بازدم بیرون دهید که برای تعیین بیماری و سنجش وضعیت ریه قابل استفاده هستند.»
قبل از استفاده از این فناوری، باید آزمایش‌های ایمنی بیشتری روی این فناوری انجام شود، هر چند که در آزمایش روی موش‌ها هیچ علائمی از سمیت دیده نشد.
سانگتا باتیا و همکارانش چندین سال است که روی حسگر‌های نانوذره‌ای کار می‌کنند، حسگر‌هایی که می‌توانند به‌عنوان نشانگرهای زیستی مصنوعی مورد استفاده قرار گیرند. این نشانگر‌ها پپتید‌هایی هستند که به‌طور طبیعی توسط بدن تولید نمی‌شوند، اما هنگام مواجهه با پروتئین‌هایی به نام پروتئاز از نانوذرات آزاد می‌شوند.
پپتید‌های پوشش داده شده با نانوذرات را می‌توان به‌گونه‌ای تنظیم کرد که توسط پروتئاز‌های مختلفی که به انواع بیماری‌ها مربوط می‌شوند، بریده شود. اگر یک پپتید از نانوذرات توسط پروتئاز‌ها در بدن جدا شود، بعد از طریق ادرار دفع می‌شود و از آنجا می‌توان توسط تست‌های کاغذی آن را تشخیص داد.
سانگتا باتیا از این نوع آزمایش برای تشخیص ذات‌الریه، سرطان تخمدان و سرطان ریه استفاده کرده است. به تازگی او توجه خود را به نشانگرهای زیستی موجود در تنفس معطوف کرده است یعنی به جای شناسایی نشانگر در ادرار، آن را در تنفس بیمار شناسایی کند. این کار موجب تسریع فرآیند تشخیص بیماری می‌شود و هم برای بیمارانی که دچار کم آبی هستند، مناسب‌تر است.
سانگتا باتیا، عضو موسسه تحقیقات جامع سرطان MIT و موسسه مهندسی پزشکی، می‌گوید: «ما پیش‌بینی می‌کنیم که این فناوری به شما اجازه دهد تا یک حسگر را استنشاق کنید و بعد از حدود ده دقیقه گاز‌هایی را در بازدم بیرون دهید که برای تعیین بیماری و سنجش وضعیت ریه قابل استفاده هستند.»
قبل از استفاده از این فناوری، باید آزمایش‌های ایمنی بیشتری روی این فناوری انجام شود، هر چند که در آزمایش روی موش‌ها هیچ علائمی از سمیت دیده نشد.
سانگتا باتیا و همکارانش چندین سال است که روی حسگر‌های نانوذره‌ای کار می‌کنند، حسگر‌هایی که می‌توانند به‌عنوان نشانگرهای زیستی مصنوعی مورد استفاده قرار گیرند. این نشانگر‌ها پپتید‌هایی هستند که به‌طور طبیعی توسط بدن تولید نمی‌شوند، اما هنگام مواجهه با پروتئین‌هایی به نام پروتئاز از نانوذرات آزاد می‌شوند.
پپتید‌های پوشش داده شده با نانوذرات را می‌توان به‌گونه‌ای تنظیم کرد که توسط پروتئاز‌های مختلفی که به انواع بیماری‌ها مربوط می‌شوند، بریده شود. اگر یک پپتید از نانوذرات توسط پروتئاز‌ها در بدن جدا شود، بعد از طریق ادرار دفع می‌شود و از آنجا می‌توان توسط تست‌های کاغذی آن را تشخیص داد.
سانگتا باتیا از این نوع آزمایش برای تشخیص ذات‌الریه، سرطان تخمدان و سرطان ریه استفاده کرده است. به تازگی او توجه خود را به نشانگرهای زیستی موجود در تنفس معطوف کرده است یعنی به جای شناسایی نشانگر در ادرار، آن را در تنفس بیمار شناسایی کند. این کار موجب تسریع فرآیند تشخیص بیماری می‌شود و هم برای بیمارانی که دچار کم آبی هستند، مناسب‌تر است.
ارسال نظرات