ماهواره «سینا» را بیشتر بشناسید / از سفارش وزارت علوم تا ساخت روسیه

سینا ۱ نخستین ماهواره و کاوشگر فضایی ایران است که در مدار قرار گرفت و توسط روسیه در ۲۰۰۵ ساخته شد. این ماهواره در روز پنجشنبه ۶ آبان ماه سال ۱۳۸۴، روی یک موشک ماهواره‌بر کازموس-۳ روسی به فضا پرتاب و با موفقیت در مدار اختصاصی ایران قرار داده شد. محل پرتاب آن پایگاه فضایی پلستسک در روسیه بود. سینا ۱ به سفارش وزارت علوم، تحقیقات و فناوری در شرکت پالیوت در شهر اُمسک روسیه طراحی و ساخته شده بود. پروژه ماهواره سینا اولین گام ایران در دستیابی به فناوری طراحی و ساخت ماهواره و ورود به باشگاه فضایی جهان محسوب می‌شود.

موقعیت فعلی این ماهواره در سایت n۲yo قابل دیدن است. سنجش از دور، دریافت، ذخیره و ارسال داده‌های مخابراتی دو مأموریت ماهواره سینا بود که بخش سنجش از دور، در موارد کشاورزی، تشخیص پوشش زمین از نظر گیاهی، تغییرات زمین‌شناختی مانند سیل و آتشفشان و ... کاربرد دارد. تبادل اطلاعات میان کاربران زمینی و ارائه سرویس‌های پست الکترونیک و انتقال فایل نیز از جمله کاربرد‌های محموله مخابراتی سینا به شمار می‌رفت.

پروژه ساخت ماهواره سینا ۱ طی قراردادی با موسسه هواپیمایی روسیه، با همکاری شرکت‌های روسی پالیوت و آپتک و مشارکت کارشناسانی از شرکت صنایع الکترونیک ایران (صاایران)، وزارت علوم تحقیقات و فناوری و موسسه مهندسی نقشه‌برداری انجام شد. اطلاعات دریافتی از این ماهواره که در بررسی‌های زمین‌شناسی، منابع زیرزمینی، حوادث غیر مترقبه، مطالعات سنجش از دور، تحقیقات جغرافیایی و نقشه‌برداری کاربرد داشت، توسط سازمان‌های مرتبط از جمله سازمان زمین‌شناسی، موسسه جغرافیایی و موسسه نقشه‌برداری و همچنین سایر موسسات و محققانی که در این زمینه‌ها فعالیت داشتند مورد استفاده قرار می‌گرفت.

این ماهواره می‌توانست تصاویری با دقت ۵۰ متر تهیه کند که میزان دقت ماهواره تا ۲۵ متر هم قابل افزایش است. همچنین می‌توانست اطلاعات را به صورت آنلاین یا با فاصله زمانی ارسال کرده و یا ذخیره کند. منبع تغذیه این ماهواره سلول‌های خورشیدی بود که در باتری ذخیره شده و مورد استفاده قرار می‌گرفت.

این ماهواره در هر ۲۴ ساعت، ۱۵ بار به دور زمین می‌چرخید و گزارش‌های دورسنجی به مرکز فضایی در ایران می‌فرستاد. این ماهواره همچنین دو باند بسامد و هشت آنتن برای ارسال اطلاعات داشت که در هر بار چرخش، دو بار توسط ایستگاه‌های زمینی کنترل و هدایت می‌شد.