آیین‌نامه ارتقای اساتید کمکی به پیشرفت دانشگاه‌ها نمی‌کند / صنعت دولتی نیز پذیرای پژوهشگران نیست!

ابراهیم عبدی پور، رئیس دانشگاه حضرت معصومه(س) در گفتگو با خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، درباره آیین‌نامه ارتقاء اساتید  گفت: واقعیت این است که آیین‌نامه ارتقاء اساتید با وجود تمام مباحثی که در آن دیده شده  و سعی در پوشش فعالیت‌های اساتید داشته است، خیلی کمکی به رشد و پیشرفت واقعی دانشگاه‌ها و آموزش عالی ما نمی‌کند، زیرا معیار‌هایی که در آنجا تعریف شده است نوعا مبتنی بر یک‌سری فعالیت‌های روتین و مشخصی است که اگر استادی در حوزه خودش پیشرفت چندانی نیز نداشته باشد، به راحتی می‌تواند با یک رزمه‌سازی و با استفاده از برخی شاخص‌ها ارتقاء یابد.

وی ادامه داد: به عنوان مثال در حوزه فرهنگی هدف این است که استاد در فعالیت‌های فرهنگی دانشگاه مشارکت داشته باشد، برنامه‌های فرهنگی صرفا یکسری برنامه‌های روتین و مربوط به مراسمات و فعالیت‌های تبلیغاتی نیست به نظر بنده مهمترین فعالیت که یک استاد در حوزه فرهنگ می‌تواند داشته باشد، این است که در خصوص فعالیت‌های تربیتی دانشجو تاثیرگذار باشد. یکسری شاخص‌ها در ماده یک آیین‌نامه ارتقاء اساتید در بحث فعالیت‌های فرهنگی وجود دارد که از طریق تمام آن شاخص‌ها اساتید می‌توانند ارتقاء یابند، که از جمله آن‌ها شرکت در کلاس‌های معرفت افزایی و چند کار دیگر است که تاثیرگذار نیستند.

عبدی پور اظهار کرد: در حوزه پژوهش نیز متاسفانه به رغم اینکه شاخص‌های مختلفی در این حوزه دیده شده  که از جمله آن‌ها می‌توانیم به تولید علم، اختراع، ارتباط با صنعت اشاره کنیم، اما برخی از همکاران در عمل به گونه‌ای هستند که برخی مستندات را آماده می‌کنند و ارتقاء می‌یابند بدون اینکه تاثیرگذاری لازم را داشته باشند.

رئیس دانشگاه حضرت معصومه (س) افزود: در حوزه ارتباط با صنعت و جامعه نیز متاسفانه با توجه به ذهنیتی که وجود دارد صنعتگران و بنگاه‌های اقتصادی تمایلی ندارند تا پژوهشگران و اساتید دانشگاهی با آن‌ها همکاری کنند یعنی این ضرورت را درک نکرده‌اند که نیرو‌های علمی می‌توانند در حل معضلات به آن‌ها یاری رسانند و اساتید دانشگاهی را صرفا اشخاصی می‌دانند که به کاره‌های تئوری می‌پردازند و در حوزه عمل توانایی ندارند.

وی با بیان اینکه انتقاد اول بنده به سوی همکاران دانشگاهی است که خیلی از پژوهش‌های آن‌ها دردی را درمان نمی‌کند؛ اظهار کرد: بخش دولتی که بسیاری از فعالیت‌های صنعتی ما در آنجا انجام می‌شود نیز متاسفانه پذیرای پژوهشگران نیستند و اصولا همکاری لازم را با استاد دانشگاه و پژوهشگر ندارند البته بنده قبول دارم که در چند سال اخیرآیین‌نامه‌ها و دستورالعمل‌های خوبی نیز تدوین شده است به طوری که دانشگاه‌ها موکلف شده‌اند تا اساتید را به فرصت‌های مطالعاتی در صنعت بفرستند؛ اما متاسفانه صنعت و سایر موسسات استقبال لازم را از این اساتید نداشته‌اند. البته کار‌هایی هم شده است، اما انتظاری که ما داریم به صورتی که استقبال گسترده از پژوهشگران شوند و مسائل و مشکلات خود را به آن‌ها بسپارند، هنوز محقق نشده است.

عبدی پور در پاسخ به این سوال که آیا دولت می‌تواند صنعت را موظف به استفاده از پژوهشگران کند، اظهار کرد: برخی از موسسات خصولتی هستند؛ یعنی نیمه خصوصی و نیمه دولتی هستند، دولت می‌تواند این مراکز را اجبار به استفاده از پژوهشگران کند؛ اما اگر این تمایل درونی نباشد، ارتباط لازم اتفاق نخواهد افتاد، زیرا پژوهشگر براساس داده‌ه‌ها و اطلاعاتی که به دست می‌آورد می‌تواند به حل مسائل بپردازد؛ اما اگر شرکت تمایلی به این همکاری نداشته باشد امکان دارد با چند کار سطحی و غیر ضروری از خودش رفع تکلیف کند.

رئیس دانشگاه حضرت معصومه (س) تصریح کرد:  مشکل ما این است که بسیار از مدیران به آشکار شدن اطلاعات درون سازمانی خود علاقه‌ای ندارند، در صورتی که پژوهشگر در باب هر مسیله‌ای باید ابتدا صورت مسئله را درک کند و داده‌های لازم را بیابد و پس از آن به دنبال اطلاعات باشدو بعد از ان به حل مشکل بپردازد.

وی تصریح کرد: به نظر بنده مدیران دانشگاه‌ها مخصوصا در بخش پژوهش باید با نگرش کیفی به فعالیت پژوهشی اساتید نگاه کنند، به طوری که آیا در جهت تولید علم و رفع مشکلات جامعه بوده است یا خیر. اگر در هر دانشگاهی کارگروهی وجود داشته باشد که به ارزش‌گذاری فعالیت‌های اعضای هیئت علمی بپردازند، کار درست‌تر پیش خواهد رفت. متاسفانه اکنون هیچ مولفه درستی برای ارزیابی وجود ندارد که به عنوان معیار اصلی شناخته شود. هر ارزش گذاری نیز شده است بر اساس کمیت است.