به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، سیمرغ سی و نهمین جشنواره فیلم فجر حتی اگر پر پرواز و توان پریدن داشته باشد، معلوم نیست که دستی او را پرواز بدهد یا خیر؟ سیمرغ این جشنواره مطرح سینمایی، فرهنگی و هنری این بار در سیاست‌های یک بام و دو هوایی ناشی از حمله ویروس بی‌رحم و کشنده‌ای به نام کرونا گرفتار شده است و هر بار خبری به گوشش می‌رسد که نمی‌داند می‌تواند پرواز کند یا خیر؟
یکبار وزیر فرهنگ از برگزاری جشنواره فجر و تمام جشنواره‌های هنری دیگر می‌گوید و یکبار دیگر خبری منتشر می‌شود که جشنواره برگزار نمی‌شود و بار دیگر دبیر جشنواره آن را از اساس کذب می‌داند. آمار بالای مبتلایان در کنار تعطیلی سینما‌ها قاعدتاً می‌گوید که محل برگزاری جشنواره‌ها یعنی سالن‌های سینما محل امنی نیستند، و اگر نه چرا سینما‌ها را بستند؟
سینماداران در این مدت در کرنای ایمنی سینما‌ها دمیدند تا بگویند که سینما محلی مطمئن و ایمن برای تماشای فیلم است. زور آنان در هر حال بر ستاد ملی کرونا چندان نچربید و سینما‌ها بار دیگر به خاطر محدودیت بلندمدت از نظر زمانی، بسته شد. مشکلات آنان و گرفتاری‌های اداری و کاری و بی‌توجهی دولت به آنان بماند.
اما اصرار دولت برای برگزاری جشنواره نیز عجیب است. وزارت فرهنگ و به طور روشن سازمان سینمایی که می‌داند سینما‌ها از نظر ستاد کرونا چندان محل امنی برای حضور مردم نیست، حالا تصمیم بر برگزاری جشنواره دارد. طبق روال هر ساله جشنواره هر روز لااقل سه فیلم سینمایی باید اکران کند و همینطور هر فیلم یک نشست خبری دارد که همه آن‌ها در فضایی بسته است.
چه کسانی به جشنواره می‌روند؟ تمامی عناصر فرهنگی و رسانه‌ای کشور که حیات این حوزه به آن‌ها بستگی دارد، مانند هنرمندان، نویسندگان و اصحاب رسانه که از دست دادن برخی از آنان در همین ۹ ماه گذشته اندوه فراوانی را برای خانواده فرهنگ و هنر ایران ایجاد کرد. آیا دولت به این موضوع اندیشیده است که در صورتی که جشنواره برگزار شود و تعدادی از اصحاب هنر و رسانه جانشان به خطر بیفتد چه جوابی باید بدهد؟
البته برای برگزاری جشنواره باید فیلم‌هایی نیز آماده باشد که در این مورد به اندازه کافی فیلم برای اکران و شرکت در جشنواره وجود دارد. فیلم‌هایی که یا در حال فیلمبرداری و پشت سرگذاشتن مراحل فنی‌اند یا تمام مراحل را طی کردند و می‌توانند وارد مسابقه شوند.
فیلم‌هایی مانند: تک تیرانداز علی غفاری، قهرمان اصغر فرهادی، گشت ۳ سعید سهیلی، دست‌انداز کمال تبریزی، مست عشق حسن فتحی، شب داخلی دیوار وحید جلیلوند، روشن روحالله حجازی، ابلق نرگس آبیار، یدو مهدی جعفری، شیشلیک محمدحسین مهدویان، کوسه علی عطشانی، بچه‌گرگ‌های دره سیب فریدون نجفی، برای مرجان حمید زرگرنژاد، مهران رقیه توکلی، لوپتو عباس عسکری و...
همینطور فیلم‌هایی که از سال گذشته برای حضور در جشنواره جا مانده‌اند نیز می‌توانند به فهرست شرکت‌کننده‌ها اضافه شوند. فیلم‌هایی مانند لامینور داریوش مهرجویی؛ بنابراین جشنواره از این نظر دچار فقر نیست و ظرفیت لازم برای برگزاری را دارد. از سوی دیگر همان‌طور که قبلاً دبیر جشنواره در مصاحبه به ما گفته بود امکان اکران آنلاین بدون شک منتفی است و برای همین در صورت برگزاری جشنواره فیلم‌ها باید به صورت فیزیکی و حضوری برای مخاطبین اکران شود.
اصحاب رسانه آن‌قدر تعدادشان بالا است که حتی اگر بخشی از آنان را حذف کنیم باز هم تعداد بسیار زیادی در جشنواره حضور خواهند داشت و بنابراین در صورت ابتلای حتی یک نفر به کرونا می‌توان زنجیره‌ای از مبتلایان را در نظر گرفت که امری بسیار خطرناک خواهد بود.
اما با تمام این اوصاف و با وجود تجربه خوب عدم برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر و انتقال آن به سال آینده، گویا دولت اصرار دارد که حتی به قیمت جان فرهنگیان هم که شده این جشنواره را برگزار کند و بی‌خیال آن نیست! واقعاً در صورتی که امسال این جشنواره برگزار نشود چه لطمه‌ای به سینمای ایران وارد می‌شود و چه اتفاق دردناکی رخ خواهد داد؟ فیلم‌هایی که تمایل داشتند در جشنواره حاضر شوند هم می‌توانند با بازگشایی سینما‌ها وارد چرخه اکران شوند و در صورت فراهم بودن شرایط اکران خوبی را تجربه کنند.
البته تصمیم قطعی هنوز گرفته نشده است و شاید برگزاری آن لغو شود. در هر حال آنچه که مهم بود تصمیم و رویکرد بخش فرهنگی دولت در این امتحان سخت بود تا ببینیم آیا دولت تصمیم عاقلانه و منطقی می‌تواند بگیرد یا خیر که متأسفانه اصرار آن برای برگزاری این جشنواره نشان داد که اهم فی الاهم کردن وزارت فرهنگ به خاطر بازی قدرت و پر کردن رزومه و کارنامه فرهنگی دولت تدبیر و امید موضوعیت بیشتری دارد.
دو هفته تعطیلات تمام کسب و کار‌ها نشان داد که مقابله با این ویروس چه مشکلات و دردسر‌هایی دارد؛ حالا برگزاری یک جشنواره در این میان چقدر مهم است؟
بنابراین سیمرغ امسال همان بهتر که در خواب بماند و سال آینده پر پرواز بگشاید. اینگونه خاطره‌ای تلخ از جشنواره فیلم فجر باقی نمی‌ماند و می‌توان به جشنواره‌ای پر خاطره برای سال بعد فکر کرد.
یکبار وزیر فرهنگ از برگزاری جشنواره فجر و تمام جشنواره‌های هنری دیگر می‌گوید و یکبار دیگر خبری منتشر می‌شود که جشنواره برگزار نمی‌شود و بار دیگر دبیر جشنواره آن را از اساس کذب می‌داند. آمار بالای مبتلایان در کنار تعطیلی سینما‌ها قاعدتاً می‌گوید که محل برگزاری جشنواره‌ها یعنی سالن‌های سینما محل امنی نیستند، و اگر نه چرا سینما‌ها را بستند؟
سینماداران در این مدت در کرنای ایمنی سینما‌ها دمیدند تا بگویند که سینما محلی مطمئن و ایمن برای تماشای فیلم است. زور آنان در هر حال بر ستاد ملی کرونا چندان نچربید و سینما‌ها بار دیگر به خاطر محدودیت بلندمدت از نظر زمانی، بسته شد. مشکلات آنان و گرفتاری‌های اداری و کاری و بی‌توجهی دولت به آنان بماند.
اما اصرار دولت برای برگزاری جشنواره نیز عجیب است. وزارت فرهنگ و به طور روشن سازمان سینمایی که می‌داند سینما‌ها از نظر ستاد کرونا چندان محل امنی برای حضور مردم نیست، حالا تصمیم بر برگزاری جشنواره دارد. طبق روال هر ساله جشنواره هر روز لااقل سه فیلم سینمایی باید اکران کند و همینطور هر فیلم یک نشست خبری دارد که همه آن‌ها در فضایی بسته است.
چه کسانی به جشنواره می‌روند؟ تمامی عناصر فرهنگی و رسانه‌ای کشور که حیات این حوزه به آن‌ها بستگی دارد، مانند هنرمندان، نویسندگان و اصحاب رسانه که از دست دادن برخی از آنان در همین ۹ ماه گذشته اندوه فراوانی را برای خانواده فرهنگ و هنر ایران ایجاد کرد. آیا دولت به این موضوع اندیشیده است که در صورتی که جشنواره برگزار شود و تعدادی از اصحاب هنر و رسانه جانشان به خطر بیفتد چه جوابی باید بدهد؟
البته برای برگزاری جشنواره باید فیلم‌هایی نیز آماده باشد که در این مورد به اندازه کافی فیلم برای اکران و شرکت در جشنواره وجود دارد. فیلم‌هایی که یا در حال فیلمبرداری و پشت سرگذاشتن مراحل فنی‌اند یا تمام مراحل را طی کردند و می‌توانند وارد مسابقه شوند.
فیلم‌هایی مانند: تک تیرانداز علی غفاری، قهرمان اصغر فرهادی، گشت ۳ سعید سهیلی، دست‌انداز کمال تبریزی، مست عشق حسن فتحی، شب داخلی دیوار وحید جلیلوند، روشن روحالله حجازی، ابلق نرگس آبیار، یدو مهدی جعفری، شیشلیک محمدحسین مهدویان، کوسه علی عطشانی، بچه‌گرگ‌های دره سیب فریدون نجفی، برای مرجان حمید زرگرنژاد، مهران رقیه توکلی، لوپتو عباس عسکری و...
همینطور فیلم‌هایی که از سال گذشته برای حضور در جشنواره جا مانده‌اند نیز می‌توانند به فهرست شرکت‌کننده‌ها اضافه شوند. فیلم‌هایی مانند لامینور داریوش مهرجویی؛ بنابراین جشنواره از این نظر دچار فقر نیست و ظرفیت لازم برای برگزاری را دارد. از سوی دیگر همان‌طور که قبلاً دبیر جشنواره در مصاحبه به ما گفته بود امکان اکران آنلاین بدون شک منتفی است و برای همین در صورت برگزاری جشنواره فیلم‌ها باید به صورت فیزیکی و حضوری برای مخاطبین اکران شود.
اصحاب رسانه آن‌قدر تعدادشان بالا است که حتی اگر بخشی از آنان را حذف کنیم باز هم تعداد بسیار زیادی در جشنواره حضور خواهند داشت و بنابراین در صورت ابتلای حتی یک نفر به کرونا می‌توان زنجیره‌ای از مبتلایان را در نظر گرفت که امری بسیار خطرناک خواهد بود.
اما با تمام این اوصاف و با وجود تجربه خوب عدم برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر و انتقال آن به سال آینده، گویا دولت اصرار دارد که حتی به قیمت جان فرهنگیان هم که شده این جشنواره را برگزار کند و بی‌خیال آن نیست! واقعاً در صورتی که امسال این جشنواره برگزار نشود چه لطمه‌ای به سینمای ایران وارد می‌شود و چه اتفاق دردناکی رخ خواهد داد؟ فیلم‌هایی که تمایل داشتند در جشنواره حاضر شوند هم می‌توانند با بازگشایی سینما‌ها وارد چرخه اکران شوند و در صورت فراهم بودن شرایط اکران خوبی را تجربه کنند.
البته تصمیم قطعی هنوز گرفته نشده است و شاید برگزاری آن لغو شود. در هر حال آنچه که مهم بود تصمیم و رویکرد بخش فرهنگی دولت در این امتحان سخت بود تا ببینیم آیا دولت تصمیم عاقلانه و منطقی می‌تواند بگیرد یا خیر که متأسفانه اصرار آن برای برگزاری این جشنواره نشان داد که اهم فی الاهم کردن وزارت فرهنگ به خاطر بازی قدرت و پر کردن رزومه و کارنامه فرهنگی دولت تدبیر و امید موضوعیت بیشتری دارد.
دو هفته تعطیلات تمام کسب و کار‌ها نشان داد که مقابله با این ویروس چه مشکلات و دردسر‌هایی دارد؛ حالا برگزاری یک جشنواره در این میان چقدر مهم است؟
بنابراین سیمرغ امسال همان بهتر که در خواب بماند و سال آینده پر پرواز بگشاید. اینگونه خاطره‌ای تلخ از جشنواره فیلم فجر باقی نمی‌ماند و می‌توان به جشنواره‌ای پر خاطره برای سال بعد فکر کرد.
ارسال نظرات