زند مقدم در گفتگو با دانشجو:
امیر زندمقدم معاون پژوهشی دانشگاه علامه طباطبایی در گفتگو با خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، گفت: وزارت علوم سندی را تحت عنوان هدفمندسازی پایان‌نامه‌ها ابلاغ کرده است. ما در دانشگاه علامه طباطبایی برای تحقق این سند کارگروه‌ها و کارگاه‌هایی را تشکیل دادیم و تمام تلاش خود را انجام می‌دهیم تا پایان‌نامه و رسالههای دانشگاه را به سمت اولویت‌های سالانه‌ای که برای پژوهش در ابتدای سال ایجاد می‌شود؛ سوق دهیم.
وی ادامه داد: معاونت پژوهشی دانشگاه علامه طباطبایی سوق دادن پایاننامههای دانشجویی به سمت اولویت‌های سالانه پژوهش را به صورت مشترک با معاونت آموزشی انجام می‌دهد، زیرا پایان‌نامه‌ها مربوط به حوزه آموزش است.
زند مقدم در پاسخ به این سوال که چرا با وجود تعداد زیادی مقاله در کشور همچنان مشکلات جامعه در جای خود باقی هستند؛ اظهار کرد: اصلی‌ترین هدف نوشتن مقالات، امتیازاتی است که برای اساتید در آیین‌نامه‌های مختلف در نظر گرفته می‌شود. عملا شاید این فضای رقابتی که به وجود آمده خود دلیلی بر آن باشد که به مسائل کاربردی کمتر پرداخته شود.
معاون پژوهشی دانشگاه علامه طباطبایی تصریح کرد: علوم انسانی با دیگر رشته‌ها متفاوت است البته که می‌تواند بسیار کابردی باشد اماهیچگاه نمی‌تواند به عنوان مثال به مسائلی که یک حوزه فنی به آن می‌پردازد، ورود کند. ما در علوم انسانی برای کاربردی شدن مقالات و پایان‌نامه‌ها از بعد دیگری نگاه می‌کنیم که هیچ گاه شبیه به فعالیت‌های رشته فنی و مهندسی نسیت، اما دوستان دیگر از همان بعد به علوم انسانی مینگرد و آن را مورد ارزیابی قرار می‌دهند.
زند مقدم بیان کرد: اصلی‌ترین مشکلی که سبب شده است اکنون با وجود تعداد بسیاری مقاله همچنان مشکلات کشور در جای خود باقی بمانند این است که فضای حاکم، اساتید را به سمتی سوق می‌دهد که آنها به فکر چاپ مقاله در مجلات و مسائل دیگر همچون تعداد نگارنده‌های آن مقاله باشند و بیشتر به این دید مقاله تولید کنند.
زند مقدم ادامه داد: در فضای عمومی کشور نیز اینگونه است، در ارائه پایان‌نامه نیز بیش از هر چیز به این موضوع توجه می‌شود که آیا از آن مقاله‌ای به دست می‌آید یا نه. البته چاپ مقاله در مجلات بین‌المللی به دلیل ارتقاء جایگاه علمی کشور مهم است.
وی تصریح کرد: بنده فکر می‌کنم مشکل بزرگتری که وجود دارد این است که مشکلات یک جایی خود را نشان نمی‌دهند و به نمایش گذاشته نمی‌شوند تا افراد بتوانند برای رفع آنها مراجعه کنند. حلقه‌های مفقوده‌ای در این میان وجود دارد. بهتر است فرهنگ استفاده از علوم انسانی در کشور برای شرکت‌ها جا بیفتد. زمانی که خود شرکت‌ها این احساس نیاز را داشته باشند و به دانشگاه مراجعه کنند بسیار بهتر از آن است که بر اساس یک آیین‌نامه مجبور به ارتباط باشند. در حقیقت باید به این دید برنامه‌ریزی‌ها انجام شود تا سازمان‌های بیرونی خود به خود نیاز به علوم انسانی را احساس کنند.
ارسال نظرات