یک هدیه موسیقایی برای حسین علیزاده

 به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، قطعه «جویبار نور» عنوان یکی از تازه‌ترین تک آهنگ‌های منتشر شده در بازار موسیقی با همراهی ارکستر مجلسی «آرته» است که بر اساس دونوازی تار و ارکستر زهی بر اساس قطعه «رقص سماع» با بازآفرینی مهدی شیروانی و هنرمندان دیگر پیش روی مخاطبان قرار گرفته شد.

مهدی شیروانی سرپرست آنسامبل و تهیه کننده، هومن قنبری و مهدی شیروانی نوازندگان تار، محمدرضا بهرامی، فرناز دارویی، حمیدرضا ساعتچی و فرشاد شیرانی نوازندگان ویولن یک، سامان دلدار، فرشاد شیرانی و اشکان فخاری نوازنده ویولن دو، سهیل بهنام، فرشاد شیرانی و اشکان فخاری نوازندگان ویولا، یاسمن کوزه گر نوازنده ویولنسل، محمد علیزاده نوازنده کنترباس گروه اجرایی و نوازندگان این اثر را تشکیل می‌دهند.

در توضیحات این قطعه آمده است: «جویبار نور» بازآفرینی «رقص سماع» نوشته حسین علیزاده است که در سال ۱۳۶۲ در مجموعه سترگ «نی‌نوا» ساخته و اجرا شده است. اصل اثر را حسین علیزاده برای ارکستر زهی و همراهی ساز نی با فرمی از برگردان‌های تماتیک در مد نوا ساخته است و دور از ذهن نیست که همین زیرساخت فرم اثر، مفهوم رقص سماع را به جان خالقش انداخته است.

در بازآفرینی اثر توسط مهدی شیروانی با درنظر گرفتن زیرساخت‌های فرمال و تماتیک، اثر برای دو نوازنده تار (مهدی شیروانی و هومن قنبری) آهنگسازی شده است.

اگرچه در ساختار ترکیب‌بندیِ ارکستر زهی، تغییرات اندکی صورت گرفته، اما ساز تار در قالب یک دونوازی موازی با ارکستر مجالی برای خلق جدیدی از تم‌هارا در اختیار آهنگساز قرار داده است.

یک هدیه موسیقایی برای حسین علیزاده/ راه تجربه‌های نو باز است

استفاده از هارمونیک‌های طبیعی ساز تار (در ابتدای اثر)، شکل‌های مضراب‌گذاری و پرداخت پلی‌فونیک تار‌ها به اثر ویژگی‌های نوینی را بخشیده است.

انگاره‌های ریتمیک در خطوط همراهی با الهام از انگاره‌های موجود در دیگر موومان‌های «نی‌نوا»، چون «نغمه» و «جامه‌دران»، پیوستار اندیشه اثر را وحدت بخشیده. همچنین آهنگساز با استفاده از الگو‌های ریتمیک در دیگر آثار علیزاده، چون قطعه‌ی ترکمن الهامات بینامتنی حائز اهمیتی را در هویت‌بخشی به «جویبار نور» داشته است. این خود یادآور این نکته است که چگونه متن‌ها از طریق دیگر متن‌ها دگرگون می‌شوند و به سنت موسیقایی معاصر خویش شکل می‌بخشد.

همچنین هویتِ سوژه اندیشنده منعکس شده در اثر به عنوان برساختی جدید از اندیشه‌های پیشین موسیقایی آن چیزی است که در این اثر مورد توجه آهنگساز آن است؛ این کنش خود اگرچه ریشه در مسائل گسترده‌ی تاریخی- اجتماعی دارد، اما آهنگساز، آن را به شکل قابل تأملی برای تجربه‌های نو باز گذاشته است.