گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، مرضیه فیضی؛ معلمان جزو معدود قشر هایی هستند که از همان ابتدای ورود به دانشگاه فرهنگیان و در همان سال های دانشجویی، کامشان تلخ شده و قبل از هر اقدامی، برای احقاق حقوقشان تلاش کرده‌اند. یکی از این مسائل، بحث رتبه بندی و تعیین نظام صحیح ارزشیابی معلمان است. رتبه بندی، مسئله ای که چند سالی است ذهن معلمان را درگیر کرده است، معلمانی که حدود۳۰ سال است، جز دغدغه آموزش، هزاران دغدغه دیگر و در راس آنها رتبه بندی را در سر دارند. حال سوال من و همکارانم این است: معلمانی که یکی از مهمترین وظایف را برعهده داشته و ادامه دهنده راه انبیا هستند، افرادی که مفتخر به کسب مقام *افسر سپاه پیشرفت کشور از زبان شخص اول مملکت می‌باشند و به خوبی می‌توان اهمیت حضورشان را در تنگ راه های فرهنگی، اجتماعی و حتی سیاسی کشور مشاهده کرد، چرا باید در جامعه کنونی دغدغه ی کاهش شان معلم در جامعه و عدم وجود فضای رقابتی را داشته باشند!؟
مگر نه اینکه، تاکید همیشگی مقام معظم رهبری بر تقویت جایگاه معلم و ارتقای مقام و منزلت این قشر مهم بوده و میباشد ؟ کاملا واضح است که بسیاری از ضعف ها و گودال‌های عمیق فرهنگی را می‌توان با حضور قشر معلم برطرف کرد، و این امر زمانی میسر خواهد شد که معلم و قشر فرهنگی دغدغه ای جز تربیت نسل جدید نداشته باشد. اما متاسفانه آنچه در نظام آموزش و پرورش و منظومه فکری مسئولان وزارتخانه بیش از هرچیز دیگر دیده می‌شود، بی توجهی به دغدغه های این قشر محترم و مظلوم است!
رتبه بندی به شرط آنکه لایحه مصوب کنونی دقیق‌تر بررسی شده و اهداف رتبه بندی از جمله ارتقای صلاحیت های حرفه ای ، علمی و تربیتی معلمان ، انگیزه بخشی به جامعه ی معلمین جهت رشد و ترقی در زمینه های مختلف و استقرار نظام سنجش صلاحیت ها، در آن با دقت بیشتری ذکر شود، به راحتی می‌تواند در فضای آموزشی کشور فضای رقابتی ایجاد کرده و به دنبال آن کیفیت آموزش را ارتقا داده و کشتی آموزش کشور را تا حدودی به سلامت به مقصد برساند.
گره خوردن مسئله‌ی رتبه بندی با معیشت و دغدغه‌های اقتصادی معلمان، نه تنها گامی‌در جهت پیشرفت این طرح نمی‌باشد، بلکه هدف اصلی رتبه بندی را نیز زیر سوال میبرد. اگر مطالبه ی ما پرداختن به وضعیت معیشتی این قشر محترم است ، باید طرحی مجزا و مستقل از رتبه بندی، برای آن در نظر گرفت و سازوکار جدیدی به کار برد. در غیر این صورت نه بحث رتبه بندی به سرانجام میرسد و نه مسئله ی حقوق و دستمزد معلمان تغییر چندانی خواهد کرد.
داشتن نگاهی صرفا مادی به این طرح، ثمره ای جز سرگردانی و نارضایتی قشر معلم نداشته و ضربه ای عمیق و مستقیم بر پیکره آموزش کشور وارد میکند و باعث کاهش کیفیت آموزش خواهد شد.
و این زیبنده کشوری اسلامی که تاکنون همت ها، باکری ها و خرازی های زیادی فدای آزادی و عزتمندی آن شده اند، نمی‌باشد. دغدغه مندی این قشر مهم و حیاتی جامعه در مسائلی چون رتبه بندی و امثالهم، عواقبی سنگین و سهمگین را متوجه آینده ایران عزیزمان خواهد کرد. پاسخ این سوال که با این حجم عظیم از دغدغه ، چه بر سر پیکره آموزش و پرورش، ماشین تعلیم و تربیت کشور و دانش آموزانی که آینده کشور را در دست دارند، خواهد آمد را به مسئولانی واگذار میکنم که امروز و فردا کردن را در راس امورات مربوط به آموزش و پرورش قرار داده اند.
مرضیه فیضی - عضو فعال معاونت گفتمان سازی و مطالبه گری بسیج دانشجویی پردیس نسیبه دانشگاه فرهنگیان تهران
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.