به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو به نقل از هالیوود ریپورتر، شرکت‌های سرمایه‌گذاری خصوصی وال استریتی دارند پول خود را وارد صنعت سرگرمی مستقل می‌کنند و شرکت‌های این عرصه را می‌خرند در حدی که تا به حال در صنعت سینمای مستقل دیده نشده است.
اخیراً قرارداد‌های زیادی منعقد شده که نمایانگر روندی عظیم‌تر از سرمایه‌گذاری در صنعت محتوای جدید است. از جمله آن‌ها می‌توان از قرارداد ۹۰۰ میلیون دلاری برای خرید شرکت «هلو سان‌شاین» متعلق به ریس ویترسپون توسط غول سرمایه‌گذاری خصوصی بلک‌استون گروپ، راه‌اندازی شرکت رسانه‌ای کوین هارت با ۱۰۰ میلیون دلار با حمایت گروه آبری پارتنرز، قرارداد چهار میلیارد دلاری خرید «بانیجی» سازنده سریال «پیکی بلایندرز» و خرید سهام شرکت اسپرینگ‌هیل متعلق به لبران جیمز توسط شرکت سرمایه‌گذاری «رِدبرد» نام برد.
حالا تعدادی از بزرگ‌ترین پروژه‌های موجود در جشنواره فیلم کن هم از سوی گروه‌های سرمایه‌گذاری خصوصی حمایت می‌شوند. تیم‌های شرکت‌های سرمایه‌گذاری ویلج رودشو، یوروپاکورپ و لیک‌شور همگی در کن چادر دارند.
اما سرمایه خصوصی حتی قرار است به کن نزدیک‌تر شود. آریس نابلاک که قرار است از سال ۲۰۲۳ رئیس فستیوال فیلم کن شود و نخستین رئیس زن آن هم خواهد بود، رئیس شرکتی به نام I2PO است که با سرمایه‌گذاری خصوصی حمایت می‌شود. این شرکت سال گذشته با هدف خرید شرکت‌های سرگرمی در سراسر اروپا راه‌اندازی شد.
سرمایه‌گذاران خصوصی روی این مسئله حساب باز کرده‌اند که رشد انفجاری خدمات استریمینگ منجر به افزایش مشابه تقاضا در عرصه محتوا خواهد شد. آن‌ها باور دارند شرکت‌هایی که مالک محتوا و فیلم‌ها و سریال‌های اوریجینالی باشند که استریمر‌ها به آن نیاز دارند، بیشترین سود را خواهند برد.
بسیاری از آن‌ها این سود را در اروپا می‌بینند، چون طبق قوانین اروپایی ۳۰ درصد از تمام محتوایی که در سرویس‌های استریمینگ پخش می‌شود باید محصول اروپا باشند. این مسئله باعث افزایش تقاضا برای محتوای سینمایی و تلویزیونی اوریجینال اروپایی شده که استریمر‌ها نمی‌توانند خودشان آن را تولید کنند.
به جای اینکه افراد با یک استریمر قرارداد ببندند، مثلا آنطور که شرکت امبلین پارتنرز استیون اسپیلبرگ با نتفلیکس قرارداد بست، خیلی‌ها حالا دارند به سرمایه‌گذاری خصوصی روی می‌آورند تا بتوانند استقلال خود را حفظ کنند و محصولات‌شان را به خریداری بفروشند که بیشترین پول را می‌دهد.
با این حال، فیلم‌های مستقل حتی با وجود تمام پول نقد جدیدی که دریافت کرده‌اند، هنوز در زمینه توزیع به استریمر‌های جهانی وابسته هستند. وقتی خودشان مالک شبکه توزیع نباشند، آن‌ها نمی‌توانند به مقیاس مورد نیاز برای پخش محتوای‌شان از طریق دیگری فکر کنند.
ارسال نظرات