اندیشکده کوئینسی گزارش می‌دهد
گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو_ "اندیشکده کوئینسی" در گزارشی با اشاره به یافته‌های جدیدترین نظرسنجی‌ها در آمریکا در مورد دیدگاه افکار عمومی این کشور در رابطه با مداخلات نظامی و سیاست خارجی مداخله جویانه این کشور در ورای مرز‌های آن، به طور خاص به این نکته اشاره می‌کند که در برهه زمانی کنونی، این نکته که اغلب آمریکایی‌ها (چه حامیان حزب دموکرات و چه حزب جمهوریخواه)، به صورت یک صدا خواهان کاهش مداخلات نظامی و حضور نظامیِ این کشور در اقصی نقاط جهان هستند، جز معدود موضوعاتی است که دو طیف مذکور در مورد آن اشتراک نظر دارند.
این اندیشکده به طور خاص به این نکته می‌پردازد که متاسفانه برخی ناظران و تحلیلگران آمریکایی، یافته‌های این قبیل نظرسنجی‌ها را به این ربط می‌دهند که اگر آمریکا میزان نظامی‌گری خارجی خود را کاهش دهد، این به معنای انزوای بین المللی آن است. در واقع، آن‌ها بنیان آنچه "قدرتِ آمریکایی" می‌خوانند را صرفا بر پایه زور و قدرت نظامی می‌بینند. مساله‌ای که حامل پیام‌ها و تبعات خاصی برای آمریکا و مردم این کشور است.
اندیشکده کوئینسی در گزارش خود می‌نویسد: «بر اساس یافته‌های یک نظرسنجی جدید (که البته نتایجِ شگفت‌انگیزی را نیز به همراه نداشته)، بسیاری از آمریکایی‌ها (در قالب احزاب و طیف‌های سیاسی مختلف آمریکا)، شدیدا مایل به این هستند که آمریکا از میزان مداخلات نظامی خود در اقصی نقاط جهان بکاهد و سیاست خارجی مداخله جویانه خودش را نیز کنار بگذارد.
یافته‌های نظرسنجی Morning Consult نشان می‌دهد که آمریکایی‌ها حمایت‌های فزاینده‌ای را جهت کاهش میزان مداخلات نظامی کشورشان در خارج از مرز‌های این کشور ابراز می‌کنند. بلوک‌ها و بخش‌های بزرگی از دموکرات‌ها و جمهوریخواهان نیز به طور کلی خواهان کاهش مداخلات خارجی آمریکا در امور دیگر کشور‌ها هستند و تعداد زیادی از آمریکایی‌ها کاهش حضور نیرو‌های نظامی آمریکایی در خارج از این کشور و درگیری‌های نظامی آمریکا با دیگران را طلب می‌کنند.
یافته‌های نظرسنجی‌های مختلف در بازه زمانی سه ماهه اخیر در آمریکا، همگی از تمایل آمریکایی‌ها جهت کاهش مداخله کشورشان در امور دیگر کشور‌های جهان و ایجاد تنش‌ها و درگیری‌های نظامی خارجی حکایت داشته اند (آمریکایی‌ها به صراحت مداخله‌جویی خارجی را رد کرده اند). با این حال، آنچه مردم آمریکا می‌خواهند، فاصله زیادی با انچه رهبران آمریکا در عمل انجام می‌دهند دارد.
متاسفانه نکته بدِ ماجرا این است که برخی ناظران و تحلیلگران حوزه سیاست خارجی آمریکا معتقدند که کاهش مداخله جویی خارجی آمریکا، به معنای تقویت بنیان‌های انزوای بین المللی این کشور است. با این همه، وقتی از آمریکایی‌های حامی حزب جمهوریخواه در مورد مداخله آمریکا در امور دیگر کشور‌ها سوال شده، 48 درصد از آن‌ها گفته اند که آمریکا باید این روند را کاهش دهد. یک سوم از آمریکایی‌های حامی حزب دموکرات نیز با این مساله موافقت داشته اند. البته که این پاسخ‌ها به یک سوال کلی و عمومی داده شده اند.
به طور خاص آمریکایی‌ها در قالب نظرسنجی‌های مذکور، بعضا دیدگاه‌های مشخصی را در مورد مثلا دوری از اِعمال تحریم‌ها علیه دیگر کشور‌ها و ملت‌ها نیز ابراز کرده و با آن مخالفت کرده اند. دیدگاه‌هایی که در نوع خود می‌توانند بر نتایج انتخابات آتیِ مهم آمریکا تاثیرگذار باشند.
نظرسنجی اخیر همچنین دریافته که 41 درصد از حامیان حزب جمهوریخواه ترجیح می‌دهند که سیاست خارجی آمریکا در چهارچوبی محدود نسبت به اعزام نظامیان آمریکایی به خارج از این کشور اقدام کند و در عین حال آمریکایی‌ها خواهان کاهش مشارکت آمریکا در مداخلات نظامی ورای مرز‌های این کشور هستند. تقریبا یک سوم از حامیان دموکرات‌ها نیز همین دیدگاه را ابراز می‌کنند.
جالب است که جمهوریخواهان بشتر از دموکرات‌ها بر کاهش مداخلات نظامی خارجی آمریکا تاکید دارند با این حال، اینکه هر دو به این نکته اشاره دارند، در نوع خود قابل تامل است. این اشتراک دیدگاه در شرایطی حاصل می‌شود که حامیان احزاب دموکرات و جمهوریخواه در بسیاری از حوزه‌ها و اولویت هایِ حکمروایی آمریکایی، با یکدیگر اختلاف نظر‌های جدی دارند.
اینکه برخی از تحلیلگران آمریکایی، کاهش مداخلات نظامی و نظامی‌گری آمریکا در محیط بین المللی را به "انزواگرایی" این کشور نسبت دهند، بسیار گمراه کننده است. آمریکا نبیاد روابط خارجی خود را با کشور‌های مختلف جهان صرفا بر پایه مسائل نظامی تعریف کند.
عجیب است که یافته‌های گزارش‌های اینچنینی، از سوی برخی تحلیلگران و ناظران سرشناس سیاست خارجی آمریکا به گونه‌ای معنا‌دار، تحلیل و تفسیر می‌شوند. اغلب آمریکایی‌هایی که با ان‌ها در قالب نظرسنجی اخیر Morning Consult صحبت شده، خواهان تقویت بنیان‌های چند‌جانبه‌گرایی در سیاست خارجی آمریکا بوده اند. این گزاره به هیچ عنوان انزوا گرایی آمریکا در محیط بین المللی را توصیه نمی‌کند.
در این راستا، بخش قابل ملاحظه‌ای از آمریکایی‌ها می‌خواهند که کشورشان از طریق مکانیسم‌های دیپلماسی بین‌المللی با دیگران ارتباط بگیرد و تعامل داشته باشد و کمتر دست به مداخله و تنش زایی نظامی بزند. از این رو، حامیان این ایده را نباید انزوا‌طلب دانست. وقتی مردمِ یک کشور خواهان تعامل دیپلماتیک هستند و می‌خواهند دولتشان در سازوکار‌های صرفا نظامی و مداخله‌جویانه فعال نباشد، این به معنای انزوا طلب بودن آن‌ها نیست اتفاقا آن‌ها همانطور که گفته شد، به دنبال "تعامل" هستند.
متاسفانه نکته ناامید کننده این است که سیاست سازان و سیاستمداران آمریکایی چندان توجهی را به یافته‌های نظرسنجی‌های اینچنینی نمی‌کنند و همچنان به جنگ‌های بی پایان و پرهزینه آمریکا ادامه می‌دهند. همه این رویه‌ها در شرایطی در پیش گرفته شده و می‌شوند که آمریکا ضربات زیادی را از نظامی گری‌ها و مداخلات نظامی خود در اقصی نقاط جهان متحمل شده است.
یافته‌های این قبیل نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند که جمعیت قابل ملاحظه‌ای در آمریکا در حال شکل گیری هستند که با افکار و ایده‌های جدید خود، می‌توانند از قدرتِ تاثیرگذاری قابل توجهی بر نتایج انتخابات مهم آمریکا نیز برخوردار باشند و روند‌های نظامی‌گرایانه در سیاست خارجی آمریکا را معکوس سازند. این قبیل نظرسنجی‌ها یک پیام روشن دیگر نیز دارند و آن این است که دیدگاه و افکار شمار قابل ملاحظه‌ای از مردم آمریکا، به هیچ عنوان در سطح کلان سیاسی، توسط دولت و نهاد‌های مهم حکومتی آمریکا نمایندگی نمی‌شود.
بدتر از همه اینکه به دیدگاه‌های آن‌ها برچسب نیز زده می‌شود و آن‌ها را انزوا طلب، و نَه صلح دوست و حامی تعامل و گفتگو می‌خوانند. این افراد حقیقتا به صدایی در حکومت آمریکا نیاز دارند تا خود را به دیگران معرفی کنند و از دیدگاه هایشان دفاع کنند.»
ارسال نظرات