در موزه ملی انقلاب اسلامی و دفاع مقدس؛
به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، نشست علمی تاریخ شفاهی با عنوان «شیوه و روش پژوهش یا قالب و گونه‌ی نگارشی» با حضور غلامرضا عزیزی، یحیی نیازی، مصطفی نیکنام، محمدرضا جمالی معاونت آموزش و پژوهش موزه و جمعی از علاقمندان، راویان و صاحبنظران حوزه تاریخ شفاهی در سالن قصرشیرین موزه ملی انقلاب اسلامی و دفاع مقدس برگزار شد.
در این جلسه مباحثی از جمله، تفاوت‌های خاطره و تاریخ شفاهی و شیوه‌های پرداختن به آن‌ها در تالیف کتاب و اسناد، سندمحوری درتاریخ، ویژگی‌ها و تفاوت‌های راوی و محقق، اشراف محقق به موضوعات مرتبط با تحقیق، گویاسازی خاطرات و اسناد، صبور بودن محققان در تحقیقات، تدقیق اطلاعات، انتخاب نوع راوی متناسب با موضوع تحقیق و ... بحث و بررسی شد.
در ابتدای این نشست دکترعزیزی گفت: مصاحبه تاریخ شفاهی و خاطره نویسی در دامنه اختلافات خیلی با هم تفاوت ندارند. مشکل از جایی شروع می‌شود که هر دو گروه می‌خواهند با هم مفاهمه کنند. بن مایه مصاحبه تاریخ شفاهی و خاطره نویسی رویداد‌هایی می‌باشد که در گذشته بر فرد اتفاق افتاده، شاهد و ناظر بوده است.
وی ادامه داد: در این دو حوزه نحوه اخذ و گردآوری اطلاعات متفاوت است. در خاطره نویسی فرد محور قضایا است. ممکن است خاطرات خودنوشت و روزانه باشد، بعد از یک دوره‌ای نوشته بشود. در خاطره آن چیزی که برای فرد مهم است، چه شیرین و چه تلخ، گفته می‌شود. در خاطره نویسی تک گویی اتفاق می‌افتد، اما در مصاحبه تاریخ شفاهی خصلت تک گویی به مکالمه و مباحثه تبدیل می‌شود. مصاحبه کننده در نقش مورخ حاضر می‌شود. مدام با سوال کردن از شاهد عینی می‌خواهد خاطره را بگوید. در این حوزه مصاحبه گر مدام پرسش می‌کند و در بازآفرینی تاریخ نقش فعالی دارد. مصاحبه کننده در نقش مورخ به خاطرات کسی که صحبت می‌کند، عمق می‌بخشد. این‌ها باعث می‌شود مصاحبه تاریخ شفاهی و خاطره نویسی متفاوت باشند، گرچه سرشت هر دو یکی است.
عزیزی افزود: کسانی که مصاحبه تاریخ شفاهی کار می‌کنند برای راستی آزمایی از دو ابزار نقد درونی و نقد بیرونی استفاده می‌کنند. نقد درونی یعنی اجزای خبر را بررسی می‌کنند و نقد بیرونی یعنی آیا این حرف که راوی یا مصاحبه شونده می‌زند از لحاظ منطقی قابل افتادن است یا خیر؟ در این نوع نقد منابع هم عصر و روایت‌های دیگر را بررسی می‌کنیم. مصاحبه‌های تاریخ شفاهی نظم تاریخی دارند. خاطره نویس آن چیزی که برایش مهم است را می‌گوید و محقق در مصاحبه تاریخ شفاهی آن چیزی که مخاطب و جامعه محققان می‌خواهند را بیرون می‌کشند.
وی گفت: تفاوت دیگر مصاحبه تاریخ شفاهی و خاطره نویسی ژانر آن‌ها می‌باشد. خاطره نویسی با قلم روان، برش‌های زمانی و فراز و فرود‌هایی که دارد ژانر آن ادبیِ می‌باشد، ولی مصاحبه تاریخ شفاهی اینطور نیست، در این قالب متن برای تاریخ نگاری نوشته شده است و مصاحبه کننده به دنبال خلق تاریخ نگاری می‌باشد.
غلامرضا عزیزی افزود: جنسیت در راوی تفاوت دارد. خانم‌ها در بازگویی خاطره جزئیات بیشتری را بیان می‌کنند و آقایان نکات کلی را به یاد می‌آورند. دو قالب مصاحبه تاریخ شفاهی و خاطره نویسی در بازآفرینی گذشته با هم تفاوت دارند که در این بازآفرینی خاطره نویسی به ادبیات و مصاحبه تاریخ شفاهی به تاریخ چشم دارد.
یحیی نیازی در ادامه این نشست گفت: بین مصاحبه تاریخ شفاهی و خاطره نویسی تفاوت ماهوی وجود دارد. ما یک مثلث داریم که یک ضلعش محقق، ضلع دیگرش راوی و موضوع است. در این مثلث محور اصلی محقق است. محقق باید علاقه‌مند بوده و استعداد پژوهش داشته و بر موضوع مسلط باشد. در واقع محقق نسبت به آن چیزی که قرار است گفته بشود باید چند گام از راوی جلوتر باشد. محقق باید صبور بوده و کنترل کننده خوبی در جلسات مصاحبه باشد.
وی افزود: در خاطره مقطع را در نظر می‌گیریم. مثلاً در مقطعی از زندگی سرباز بوده و زخمی شده، خاطراتش را می‌گوید. در مصاحبه تاریخ شفاهی سند محوری مورد تاکید است، اما در خاطره نگاری اینطور نیست. روش مصاحبه تاریخ شفاهی جنسش به تاریخ و خاطره به ادبیات نزدیک است؛ به همین دلیل خاطره جذابیت بیشتری دارد. تاریخ شفاهی پایه پژوهشی دارد. خاطره عام‌تر و فراگیر‌تر است و تاریخ شفاهی منجسم‌تر است و باید بتواند به موضوعات تاریخ نگاری کشور کمک کند.
ارسال نظرات