به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، بر اهل دقت در معارف والای رمضانیه پوشیده نیست که خداوند سبحان در ماه مبارک رمضان از میهمانان خود به دو شیء عظیم‌القدر پذیرایی کریمانه می‌فرماید که ارتباط تنگاتنگی با قلبِ ماه مبارک رمضان دارند. این ماه دو قلب دارد:
یکی به حسب ظاهر، مُلک و زمان و دیگری به حسب باطن، ملکوت و روحِ زمان. قلب باطنی ماه مبارک رمضان، لیلة القدر است که خداوند متعال در آن شب با قرآن کریم از میهمانان خویش پذیرایی می‌فرماید. اما قلبِ ظاهری و مُلکیِ رمضان، میانۀ ماه و پانزدهمِ آن است که با کرامتِ خود و میلاد کریمِ آلِ طاها علیهم‌السلام از مؤمنین پذیرایی به عمل می‌آورد.
مؤمنین بلکه کُمّل اولیای الهی همچنان که از درک شب و روز قدر عاجز و وامانده‌اند، از درک شب و روزِ میلاد پر سعادت امام مجتبی علیه‌السلام نیز درمانده‌اند. ای بسا که خداوند منان با قراردادن میلاد امام مجتبی علیه‌السلام در قلب ظاهریِ ماهِ کرامت، این را قصد نموده است که بر همگان هویدا شود که اصل، ریشه و بطنِ کرامت، سیّد شباب اهل جنّت، حسن بن علی علیهماالسلام است و از همین روی جدِّ بزرگوار ایشان بنا بر نقلِ «ابن شاذان» و «سیّد هاشم بحرانی» در تفسیرِ البرهان فرمود:
«بِالْحَسَنِ أُعْطِيتُمُ الْإِحْسَانَ؛ تنها به واسطۀ حسن است که به شما احسان می‌شود» (مائة منقبة، ص ۲۲ ؛ البرهان، ج ۳، ص ۲۳۲). «باء» در این حدیثِ شریف برای سببیت بوده و بدین معنا است که هر نوع احسانی که از سویِ توحیدِ حق به سمتِ بندگان فرود می‌آید، به‌وسیله و به‌سبب آن حضرت بر مؤمنین عطاء می‌شود.
از طرفی تقدّم جار و مجرور «بِالْحَسَنِ»، تقدیم مَا‌حَقُّهُ‌التَّأخِیر است که افادۀ حصر می‌کند و این بدان معناست که احسان تنها و تنها از مجرای وجودی امام مجتبی علیه‌السلام به ممکنات نازل و واصل می‌گردد.