غریب آبادی: جامعه بین‌المللی باید از محکومیت به سوی پاسخگویی حرکت کند / تحریم‌ها ابزار سرکوب‌اند نه دیپلماسی +فیلم

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو؛ غریب‌آبادی، معاون حقوقی و بین المللی وزیر امور خارجه در اظهارات خود در کنفرانس بین المللی اقدامات قهرآمیز یکجانبه، دسترسی به عدالت در سطوح ملی، منطقه ای و بین المللی تاکید کرد که تحریم‌های ثانویه که توسط کشورهای قدرتمند اعمال می‌شوند، فعالیت‌های قانونی میان کشورهای ثالث و هدف تحریم را جرم‌انگاری کرده و شرکت‌ها و بانک‌ها را مجبور به قطع روابط می‌کنند؛ نه به دلیل الزام قانونی، بلکه از ترس مجازات‌های احتمالی. این رویکرد، حاکمیت ملی کشورها را نقض کرده و اصول بنیادین عدم مداخله و عدالت قانونی را زیر پا می‌گذارد. به عبارت دیگر، جای قانون بین‌الملل را به تحمیل یک‌جانبه قدرت چند کشور قدرتمند می‌دهد.

پیامد مستقیم این روند، فلج شدن کمک‌های بشردوستانه است؛ محموله‌های غذایی و کمک‌های نقدی به مقصد نمی‌رسند و سازمان‌های بین‌المللی از همکاری با جمعیت‌های هدف خودداری می‌کنند. اگرچه معافیت‌های بشردوستانه ظاهری وجود دارد، اما در عمل این معافیت‌ها ناکارآمد و بی‌اثر هستند.

سکوت دربرابر تحریم‌های یکجانبه همراهی با ظلم است

این فضای جهانی ترس، سکوت و بی‌تفاوتی باید پایان یابد. جامعه بین‌المللی باید از مرحله محکومیت صرف تحریم‌ها فراتر رفته و به مرحله پاسخگویی جدی برسد. ابتدا باید به طور رسمی به این واقعیت اذعان شود که تحریم‌های یک‌جانبه نقض آشکار حقوق بین‌الملل هستند، به ویژه زمانی که حقوق بشر، دسترسی بشردوستانه و فرآیند دادرسی عادلانه را تحت تأثیر قرار می‌دهند.

دوم، لازم است مکانیزم‌های مشخص و عملی برای جبران خسارت کسانی که متضرر شده‌اند  چه افراد، چه شرکت‌ها و حتی کل جوامع ایجاد شود.

سوم، باید اقداماتی مؤثر برای مسئول دانستن اشخاص و نهادهایی که در اعمال این تحریم‌ها دخیل هستند یا از آن سود می‌برند انجام شود؛ به خصوص هنگامی که این تحریم‌ها باعث محرومیت از کمک‌های بشردوستانه می‌شوند.

چهارم، باید سازوکارهای جبران خسارت برای قربانیان نقض حقوق بشر مرتبط با تحریم‌ها به همراه تضمین‌های عدم تکرار این نقض‌ها ایجاد شود.

علاوه بر این، مأموریت و منابع گزارشگر ویژه درباره تحریم‌های یک‌جانبه باید تقویت گردد. نقش این گزارشگر در آشکارسازی نقض‌ها، افزایش آگاهی جهانی و حفظ فشار بر جامعه بین‌المللی برای عدم چشم‌پوشی بسیار حیاتی است.

تحریم ها ابزار سرکوب اند نه دیپلوماسی

غریب‌آبادی با تأکید بر این که سکوت در مقابل تحریم‌های ناعادلانه به معنای همراهی با ظلم است، اعلام کرد که عدم مقابله با این تحریم‌ها به مشروعیت بخشی به نظامی منجر می‌شود که در آن قدرت جایگزین قانون شده، زور جایگزین حق می‌گردد و عدالت به امتیازی تبدیل می‌شود نه حقی جهانی و همگانی.

او همچنین به مسئله نادرستی و پنهان‌سازی اطلاعات اشاره کرد که باعث تداوم این رویه‌های ناعادلانه می‌شود. در کشورهای جهان شمال، به‌طور سیستماتیک تبعات انسانی تحریم‌ها کم‌اهمیت جلوه داده شده یا حتی به کلی انکار می‌شود. روایت‌های رسمی اغلب تأثیرات فاجعه‌بار تحریم‌ها بر سلامت، معیشت و کرامت انسانی را کاهش داده یا پنهان می‌کنند.

افزایش آگاهی عمومی به‌ویژه در کشورهای تحریم‌کننده، برای فهم واقعی شهروندان از این اقدامات ضروری است. باید روشن شود که این تحریم‌ها ابزار دیپلماسی نیستند بلکه ابزار سرکوب و فشار سیاسی هستند.

اصول بنیادین سازمان ملل شامل همکاری، همبستگی و انسان‌دوستی مشترک است. در آستانه هجدهمین سالگرد تأسیس این نهاد، باید صادقانه بیندیشیم آیا به این آرمان‌ها پایبند بوده‌ایم یا خیر. انتخاب با ماست؛ یا قانون‌مداری، چندجانبه‌گرایی و عدالت را حفظ کنیم یا اجازه دهیم تحریم‌های یک‌جانبه به هنجار جدیدی بدل شوند که بدون کنترل و چالش اعمال می‌شوند.