لطفا سایز لباس‌هایتان را فراموش نکنید!

گروه فرهنگی«خبرگزاری دانشجو»؛ تا حالا شده یادتان برود چه قیافه ای دارید؟ یا فراموش کنید به چه غذایی علاقه مند هستید؟ یا هرچندروز یکبار مسیر خانه ی خودتان را گم کنید؟ نمی خواهم روانکاوی کنم اما این روزها فراموشی تبدیل به «اپیدمی» شده است! به این کلمه اپیدمی اگر با دقت توجه کنیم تازه یادمان می آید که فارسی اش می شود فراگیر. امسال وقتی برای خرید لباس های عید به بازار رفتید، فراگیریِ فراموشکاری را فراموش نکنید.

لباس از شخصی ترین لوازم زندگی انسان است که جنبه ی اجتماعی دارد. هر جامعه و گروهی لباس خاصی را برای اعضایش مناسب می داند و افراد آزادانه به سمت آن پوشش می روند. اقوام از گذشته تا به حال، بسته به محل زندگی و آب و هوای منطقه، پوشش مختص به خود را داشتند مثلا لرها از دیرباز لباس خاصی به نام «شال و ستره» می پوشیدند که مناسب برای انجام امور روزمره آنان بود.

 هیچکس به اجبار نمی تواند لباسی را به دیگران بپوشاند. در جامعه ی کمونیستی شوروی این اتفاق افتاد و شکست خورد. پهلوی اول هم تلاش های بسیاری برای تغییر پوشش ایرانی ها انجام داد ولی نتیجه ای نگرفت.

این روزها بعضی جوانان وقتی می خواهند لباس تهیه کنند بیشتر از اینکه به فکر راحتی خود باشند، به فکر این هستند که دیگران چه می پسندند. یعنی فراموش کرده اند در این لباس راحت نیستند. راحتی خودمان را فدای نگاه های دیگران می کنیم. سلامتی و زیبایی خود را نیز برای اینکه دیگران خوششان بیاید به خطر می اندازیم. کفش های پاشنه بلند که سلامتی و راحتی دختران را به خطر می اندازد تنها نمونه ای از این موارد است. از شلوارهای جین تنگ آقایان نیز می توان یاد کرد که حتی نمی توانند با آنها درست راه بروند.

گاهی اوقات فراموشی عمیق تر می شود و یادمان می رود که چه رنگی به ما می آید و با آن زیباتر می شویم. امسال رنگ آبی مُد می شود، می پوشیم. سال بعد رنگ بنفش در بازار زیاد شده، خریداری می کنیم. سال های بعد هم رنگ های دیگر. اصلا هم مهم نیست چه رنگی ما را زیباتر می کند یا شخصیت ما را حفظ می کند. هرچه مردم انجام دهند، کورکورانه پیروی می کنیم. فراموشکاری آنقدر زیاد شده که بعضی از ما نمی دانیم این لباسی که خریده ایم حداقل دوسایز کوچکتر از هیکلمان است! چون مُد شده می پوشیم.

 رمان کوری به قلم ژوزه ساراماگو داستان جامعه ای کور را روایت می کند که از میان آنها فقط یک نفر بیناست. یک نفر که همه چیز را می بیند و از ترس چیزی نمی گوید. لازم است به خودمان یادآوری کنیم چه لباسی برایمان مناسب تر است پیش از آنکه کاملا کور شویم. پوشیدن آخرین مدل ها شاید جذاب باشد اما نه لزوما زیباست و نه راحت است و حتی گاهی اجتماعی هم نیست. اصرار برای پوشیدن پیراهنی که دکمه هایش از هم وا رفته، همانقدر نامناسب است که روسری کوچک خانمی بر روی نیمی از موهایش. هر دو در یک چیز شباهت دارند؛ فراموش کردن اندازه ی خود.

ما نیاز به راحتی داریم. لباس خوب با رنگ بندی مناسب حق ماست. اما نباید شخصیت، فرهنگ، اعتقادات و سایز خود را فراموش کنیم که این فراموشکاری باعث می شود ما هم به بیماری کوری مبتلا شویم. ممکن است مثل قصه ی «لباس جدید پادشاه» دونفر خیاط بیایند و بگویند لباسی دوختیم که جز افراد باکلاس! کسی نمی تواند آن را ببیند. ما هم مبلغ گزافی برای خرید آن بپردازیم تا لباس جدیدمان را به رخ دیگران بکشیم. اما اگر بچه ی باهوشی آنجا باشد فریاد می زند: چرا لباس نپوشیدی؟!