13 اقدام ضدایرانی غرب در برابر 13 گام اعتمادساز ایران

گروه بین الملل«خبرگزاری دانشجو» ـ سجاد مصطفی پور؛ با گذشت حدود 10 ماه از انتخابات ریاست جمهوری و انتخاب حسن روحانی به عنوان رئیس جمهور دوره یازدهم، پرونده هسته ای ایران با گروه موسوم به 1+5 وارد مرحله جدیدی شد به گونه ای که در اولین قدم، مسئولیت مذاکرات از شورای امنیت ملی به وزارت امورخارجه محول شد و با انتخاب محمد جواد ظریف به عنوان وزیر امور خارجه که سابقه حضور چندین ساله در آمریکا و سازمان ملل متحد را دارد، گمان زنی ها برای رایزنی های مستمر با کشورهای غربی برای رسیدن به یک توافق جامع و نهایی قوت گرفت، اگرچه با گفت و گوی تلفنی باراک اوباما با حسن روحانی به هنگام حضور در سخنرانی روسای جمهور کشورهای عضو در سازمان ملل، تغییر تاکتیکی و گفتمانی در سیاست خارجی به خوبی نمایان شد.

 

روحانی در نیویورک درباره مذاکرات هسته ای در گفت و گو با شبکه ان بی سی گفت: «من تجربه کافی در مذاکرات خارجی و از جمله مذاکرات هسته‌ای دارم و با این تجربه دارم می‌گویم که یک چیز بیشتر از طرف مقابل یعنی 1+5 نمی‌خواهیم و ان اراده سیاسی است و اگر اراده سیاسی باشد حل این مسئله بسیار آسان است».

 

پس اراده سیاسی، موضوعی بود که دولت یازدهم انتظار داشت کشورهای عضو گروه 1+5 از آن برخوردار باشند تا در مذاکرات هسته ای به یک توافق جامع و نهایی برسند ولی سوالی که مطرح است، اینکه، فقط داشتن اراده سیاسی برای حل پرونده بیش از یک دهه ای ایران کافی است؟

 

روند مذاکرات هسته ای نشان داد که جواب این پرسش، به ظاهر مثبت است، چون پس از مذاکرات 30 دقیقه ای در نیویورک ـ به هنگام حضور در مجمع عمومی سازمان ملل ـ البته برای معرفی تیم هسته ای، مذاکرات 23 و 24 مهر در ژنو، مذاکرات 16،17 و18 آبان در سطح وزرای خارجه، سرانجام مذاکرات 29آبان تا 3 آذر در ژنو به نتیجه رسید که به «توافق نامه ژنو» یا همان «برنامه اقدام مشترک» معروف است. که در ادامه این مذاکرات، طرفین خواستار رسیدن به یک توافق جامع و نهایی شدند که این خواسته هم بعد از 3 دور مذاکرات در وین در 20 فروردین به سرانجام رسید به گونه ای که طرفین، قرار است از مذاکرات آتی در اواخر اردیبهشت ماه در وین، نگارش و تدوین پیش نویس موافقت نامه نهایی را آغاز نمایند.

 

در روند مذاکرات هسته ای، انتقادهای بسیاری از تیم هسته ای شد، چرا که نبود شفافیت، عدم ارائه جزئیات و پنهان کاری از محتوای مذاکرات مواردی بود که پرسش های زیادی را مطرح کرد ولی جوابی صریح، روشن و اقناع کننده از سوی تیم دیپلماسی هسته ای دریافت نشد. که مهم ترین وجه انتقادها ریشه در بی اعتمادی و بدبینی به غرب داشت و منتقدین به کرات معتقد بودند که نمی توان انتظار خوشبینانه ای از نتیجه مذاکرات داشت. ولی در تقابل با منتقدین، تیم دیپلماسی، بویژه شخص محمد جواد ظریف گفته به آینده مذاکرات خوشبین هست که آخرین اظهار نظر وزیر امور خارجه کشورمان، مصاحبه با خبرگزاری رویترز در ابوظبی است که گفت: «درباره رسیدن به توافق در 3 ماه آینده خوشبین هستم»

 

ولی در پاسخ به دلایل «بدبینی» به نتیجه رسیدن مذاکرات هسته ای به گونه ای که در آن حقوق مسلم جمهوری اسلامی ایران که بارها بدان تاکید شده است،رعایت شود، لازم نیست نمونه های متعدد تخاصم آشکار غرب با جمهوری اسلامی ایران از پیروزی انقلاب اسلامی ایران را مرور کنیم، به نظرم مرور چند نمونه برخورد غرب با سیاست خارجی تعاملی حسن روحانی کافی باشد؛ پس بخوانیم:

 

1- تحریم 17 شرکت ایرانی از سوی اتحادیه اروپا در تاریخ 8 آذر 1392؛ یعنی فقط با گذشت 5 روز از توافق نامه ژنو.

 

2- اظهارت متعدد مقامات غربی در روند مذاکرات درباره مسائل حقوق بشر، موشک های بالستیک و دموکراسی در ایران؛ تا از این طریق درصدد کسب امتیازات بیش تر و زیر فشار گذاشتن مذاکره کنندگان کشورمان برآیند.

 

3-  ممانعت از حضور جمهوری اسلامی ایران در مذاکرات ژنو درباره تحولات سوریه.

 

4- تاکید مقامات آمریکایی برای ادامه تحریم های ایران با وجود توافق هسته ای که نمونه بارز آن، مصاحبه باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا با «بلومبرگ» بود که گفت: 95 درصد تحریم های ایران به قوت خود باقی خواهد ماند.

 

5- اظهارات ناصواب کاترین اشتون،مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا درباره حقوق بشر و مسائلی دیگر در سفر به تهران و دیدار با فعالان فتنه؛ که نقض حقوق داخلی ایران محسوب می شود.

 

6- تصویب قطعنامه «راهبرد اتحادیه اروپا در قبال ایران» در پارلمان اروپا؛ قطعنامه ای که در آن درباره مسائل حقوق بشر، انتخابات، بحث هسته ای و روابط اروپا با ایران ـ مهم ترین بند آن دیدار با فعالین فتنه هنگام حضور نمایندگان اروپا در تهران است ـ مسائلی خلاف واقع و درخواست های نابجا گفته شده است.

 

7- نامه سناتورهای آمریکا به اوباما در خلال مذاکرات هسته ای ایران و 1+5 برای تجدید نظر در توافق ژنو و تشدید تحریم های علیه ایران به بهانه قرارداد تهاتری بین ایران و روسیه.

 

8- بیانیه وزارت دارایی انگلیس و اظهار نگرانی درباره نقض حقوق بشر و دموکراسی در ایران.

 

9- نپذیرفتن سفیر پیشنهادی جمهوری اسلامی ایران به سازمان ملل، و عدم صدور ویزا برای وی به بهانه حضور «حمید ابوطالبی» در جریان تسخیر لانه جاسوسی آمریکا در 13 آبان 1358.

 

10- سفر 17 روزنامه نگار و نویسنده آلمانی به ایران با شعار«حمایت از حقوق بشر» که در جریان سفر دیدار با انجمن منحله نویسندگان را نیز مطرح کردند.

 

11- گزارش کامل مذاکرات از سوی مقامات مذاکره کننده آمریکا و اروپا به رژیم صهیونیستی پس از اتمام هر مذاکره؛ در حالیکه دشمنی آشکار رژیم صهیونیستی با جمهوری اسلامی ایران واضح و مبرهن است به گونه ای که بارها، از توافق ایران و 1+5 در گفت و گو های هسته ای اظهار نارضایتی کردند و در این باره به مقامات آمریکایی به کرات هشدار دادند ودر مقابل، مقامات غربی بر حفظ منافع رژیم صهیونیستی ـ که در تقابل آشکار با ایران است ـ تاکید کرده اند.

 

12- تاکیدن کردن چندین باره به عبارت«تمام گزینه ها علیه ایران روی میز است» علی رغم روند مثبت مذاکرات به گفته خودشان.

 

13- مصادره ساختمان 36 طبقه ایران ـ موسسه علوی ـ در نیویورک به بهانه نقض تحریم ها علیه ایران و متهم کردن به عملیات تروریستی.

 

مع الوصف؛ باید گفت، در وهله اول؛ صرفا یک اراده سیاسی کافی نیست، آنچه لازم است دیپلماسی مبتنی بر احترام، رعایت حقوق جمهوری اسلامی ایران، عدم دخالت در امور داخلی ایران از سوی کشورهای غربی است که تا کنون محقق نشده است.

 

در وهله دوم؛ نباید بیش از حد به آینده مذاکرات خوشبین بود؛ چرا که دلایل کافی برای «بدبینی» وجود دارد، خوشبینی مفرط، باعث بی توجهی به واقعیات خواهد شد، رفتار طرف مقابل را در این حالت نمی توان پیش بینی کرد و در این صورت هرچه غرب انجام دهد، به دنبال توجیه آن خواهیم بود؛ چرا که، هدف رسیدن به توافق نهایی است!