پیر اگر باشم چه غم، عشقم جوان است ای پری

گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ روزی استاد شهریار نامه‌ای دریافت می‌کند بی آنکه روی پاکت آن آدرسی از فرستنده آن باشد. متن نامه اما به روشنی نشان می‌داد که این نامه از سوی ثریا معشوق دوران جوانی شهریار است. معشوقی که شهریار هرگز نتوانست وصال او را بچشد. مضمون نامه بدین قرار بود:

 

شهریار عکست را در مجله ای دیدم خیلی شکسته شده ای، سخت متاثر شدم. گفتم: خدای من این چهره ی دلداده من است؟ این همان شهریار است؟ این قیافه ی نجیب و دوست داشتنی دانشجوی چهل سال پیش مدرسه دار الفنون است؟ نه من خواب می‌بینم. سخت اشک ریختم. طوری که دختر کوچکم سهیلا علت دگرگونیم را پرسید. به او گفتم: عزیزم، برای جوانی از دست رفته و خاطرات فراموش نشدنی آن دوران گریه می‌کنم. به یاد آن شبی افتادم که می خواستی مرا به خانه مان برسانی، همان که به در خانه رسیدیم گفتم نمی گذارم تنها برگردی. وقتی تو را به نزدیک منزلت رساندم تو گفتی صحیح نیست یک دختر در این دل شب تنها برود و دوباره برگشتیم و آنقدر رفتیم و آمدیم که سپیده دمیده بود... یادت هست که والدینم چه نگران شده بودند؟ آیا یادت هست به ییلاقمان پیاده آمده بودی و من در اتاق به تمرین سه تاری که بمن یاد داده بودی مشغول بودم؟ اکنون نیز گهگاه سه تار را بدست می گیرم و غزل زیر ترا زمزمه می کنم:

 

گذشته من و جانان به سینما ماند

خدا ستاره ی این سینما نگه دارد

 

و روز بعد استاد پاسخ نامه دوست جوانیش را که پری خطاب می کرد چنین سرود:

 

پیر اگر باشم چه غم، عشقم جوان است ای پری

 

وین جوانی هم هنوزش عنفوان است ای پری

 

 

هر چه عاشق پیر تر عشقش جوانتر ای عجب

 

دل دهد تاوان اگر تن ناتوان است ای پری

 

 

پیل مــاه و سال را پهلو نمی کردم تهی

 

با غمت پهلو زدم، غم پهلوان است ای پری

 

 

هر کتاب تازه ای کز ناز داری خود بخوان

 

من حریفی کهنه ام درسم روان است ای پری

 

 

یاد ایامی که دل ها بود لبریز امید

 

آن اوان هم عمر بود این هم اوان است ای پری

 

 

روح سهراب جوان از آسمان ها هم گذشت

 

نوشدارویش، هنوز از پی دوان است ای پری

 

 

با نواهــای جـــرس گاهی به فریادم برس

 

کین ز راه افــتاده هم از کاروان است ای پری

 

 

کام درویشان نداده خـدمت پیران چه سود