به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری دانشجو، همزمان با بالا گرفتن گمانه‌زنی‌ها درباره احتمال «حمله محدود» آمریکا به کره شمالی برای ترساندن این کشور و امتیازگیری در مذاکرات احتمالی، پایگاه «اینترسپت» نوشته است که لحنی که «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور آمریکا درباره کره شمالی به کار گرفته، دقیقا مشابه لحن و گفته‌هایی است که «جورج دابلیو بوش» رئیس‌جمهور اسبق آمریکا پیش از حمله به عراق درباره دولت این کشور به کار برد.
متن کامل این یادداشت در ادامه آمده است:
بخش عمده‌ای از بخش‌های پایانی سخنرانی سالانه «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور آمریکا بر موضوع کره شمالی متمرکز بود.
هر کس که سخنرانی سالانه جورج دابلیو بوش در سال‌های ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ را به خاطر داشته باشد، شباهت ترسناکی میان سخنرانی ترامپ و آن دو سخنرانی می‌بیند. ترامپ دقیقاً از همان جایگاه سخنرانی در کنگره، از همان توجیهی که بوش برای حمله به عراق استفاده کرد، برای جنگ با کره استفاده کرد.
اولین شباهت، اینکه ترامپ مدعی شد که برای آمریکا قابل قبول نیست که کره شمالی تسلیحاتی داشته باشد که می‌توانند «تهدیدی برای وطن ما باشد.» وی همچنین گفت که خطر حکومت «کیم جونگ اون» در کره شمالی فقط متوجه آمریکا نیست و رژیم تحت نظارت او «تهدیدی است برای دنیای ما.»
جورج بوش پسر هم مشابه ترامپ، گزینه همزیستی با عراق مسلح به تسلیحات غیرمتعارف را به دلیل آنکه این تسلیحات می‌تواند علیه آمریکا استفاده شود، رد کرده بود. بوش گفته بود «اعتماد به عقلانیت و خویشتنداری صدام حسین، در راهبرد و گزینه‌های ما جایی ندارد. این کار فقط به خاطر خودمان نیست؛ کشوری مانند عراق، بزرگ‌ترین خطر پیش روی آمریکا و جهان است.»
گفته‌های ترامپ، سوالی را به ذهن متبادر می‌کند:
چرا شرایط کره شمالی این قدر بحرانی است؟ چرا ایالات متحده که با فاصله زیاد از رقبا، قوی‌ترین کشور دنیاست، نمی‌تواند با برداشتن چند گام ساده، دولتی که واقعاً بیشتر از حفظ خود در قدرت، قدرتی ندارد را مهار کند؟»
پاسخ روشن است و ترامپ آن را بیان کرد. ترامپ گفت:
«برای درک ماهیت تهدید هسته‌ای که رژیم کره شمالی می‌تواند متوجه آمریکا کند، ما فقط باید به جنبه فاسد رژیم کره جنوبی نگاه کنیم.» ترامپ در ادامه با به کار بستن احساسات و عواطف، اقدامات مخوف دولت کیم جونگ اون را تعریف کرد؛ تعریف‌هایی که از خاطرات یک پناهجو به نام «جی سئونگ هو» که اتفاقا در سنا هم حضور داشت، نشأت می‌گرفت.
بوش هم دقیقا همین کار را کرد. سند غیرقابل‌انکار بوش برای اثبات اینکه صدام حسین خطری برای آمریکا بود، اتکا به این مسئله بود که وی برای ملت خودش خطر آفریده بود. سند بوش برای اثبات رنج و عذاب ملت عراق هم چیزی نبود جز گفته‌های «پناهجویان عراقی.» بوش گفت:
«به ما بگویید که چطور از شما (ملت عراق) با شکنجه کودکانتان در برابر دیدگانتان، به زور اعتراف می‌گیرند. در اتاق‌های شکنجه عراق، از شیوه‌هایی همچون شوک الکتریکی، سوزاندن بدن با اطو، ریختن اسید روی پوست، قطعه قطعه کردن بدن با دریل و بیرون کشیدن زبان استفاده می‌شود.»
آخرین شباهت توجیهات دو رئیس‌جمهور هم آن بود که ترامپ گفت وقت کره شمالی رو به پایان است. گفت که خطر این کشور «خیلی زود» به حد اعلای خود می‌رسد و باید همین الان به آن پاسخ داد چون «تجربیات پیشین به ما آموخته که رضایت کاذب از خود و دادن امتیاز، فقط چراغ‌سبزی است به تجاوز و اقدامات تحریک‌آمیز.»
بوش هم گفته بود:
«گذر زمان به نفع ما نیست. وقتی مخاطرات رو به تشدید است، من منتظر اتفاقات نمی‌مانم. هنگامی که خطر نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود، من دست روی دست نمی‌گذارم».
همه ما می‌دانیم که بعد از این اظهارات، بوش با عراق چه کرد. جنگی بزرگ و فاجعه‌بار شکل گرفت که مبنایش بدترکیب‌ترین دروغ‌های ممکن بود.
سخنرانی روز سه‌شنبه ترامپ نشان داد که آمریکا و دیگر کشورهای جهان باید احتمال تکرار همین سناریو برای ترامپ و کره شمالی را جدی بگیرند؛ البته تفاوت این دو ماجرا، وسعت و بهت‌آور بودن شدیداً نامتناسب جنگ جدید با جنگ عراق است.