سی‌ان‌ان گزارش داد
به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری دانشجو، سی ان ان در گزارشی نوشت: بعد از حمله آمریکا به افغانستان زخمی‌های ناشی از جنگ به عفونت‌های غیر قابل درمان مبتلا شدند که به معضلی جدی برای آمریکا در این کشور تبدیل شده است.
به نوشته این رسانه آمریکایی بعد از حمله آمریکا به افغانستان و عراق، پزشکان به مشکل جدیدی در درمان سربازان زخمی مواجه شدند، زخم‌های که در مقابل داور‌ها مقاوم بودند و با آنتی بیوتیک‌های معمولی قابل درمان نبودند.
پزشکان متخصص مبارزه با بیماری‌های عفونی بین سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۵ بار‌ها برای یافتن راه حل مناسب به منطقه اعزام شدند و زمانی که آنتی بیوتیک‌های معمولی نتوانست جوابگوی درمان باشد مجبور به افزایش مقدار آن یا استفاده از ترکیب‌های جدید شدند که در نهایت زخم‌های عفونی یا بهبود نمی‌یافت و یا اینکه در بهترین حالت عفونت را به تاخیر می‌انداخت و در مواقعی نیز پزشکان مجبور به قطع عضو بیماری برای جلوگیری از گسترش بیماری می‌شدند.
بنابر این گزارش، زمانی که ارتش آمریکا متوجه شد بیمار‌های مقاوم به یک معضل جدید تبدیل شده است در بیمارستان‌های نظامی برنامه‌ای را برای مبارزه با وضعیت جدید تصویب کرد،، اما اوضاع در بیمارست‌های درمانی معلولی به شدت خرابتر شد.
عفونت غیرقابل درمان ارمغان آمریکا برای مردم افغانستان
سی‌ان‌ان می‌نویسد: با وخیم شدن اوضاع چند سرباز به یک مرکز مبارزه با بیماری‌های عفونی در تکزاس آمریکا اعزام شدند تا در مورد این بیماری تحقیقات بیشتری صورت گیرد، این درحالی بود که بسیاری از مردم عادی از چنین شانسی برخورد نبوده و با بیماری دست و پنجه نرم می‌کردند.
«نسیم الله باور» رئیس یک مرکز پزشکی غیردولتی در افغانستان در این رابطه گفت: افغان‌ها جان خود را در جنگ از دست می‌دادند و در حال حاضر با شیوع بیماری‌های مقاوم در برابر دارو افراد بیشتری جان خود را از دست خواهند داد.
وی این نوع عفونت غیرقابل درمان را با داعش مقایسه کرده و می‌گوید: این نوع بیماری می‌تواند باعث شکل گیری داعشی دیگری در افغانستان شده و جان مردم بیشتری را بگیرد.
این گزارش شروع این نوع عفونت مقاوم را از جنگ عراق می‌داند، عفونتی که در حال حاضر بلای جان سربازان افغان شده و آن‌ها نام «عفونت عراقی» را بر آن گذاشتند. این بیماری در ابتدا در افراد سالخورده وضعیف دیده شده و سپس در میان تمام زخمی‌های جنگ گسترش می‌یابد.
در اوج این بیماری بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۶، بودجه برای تامین نوعی خاصی از دارو تحت عنوان (carbapenems) که تنها برای بیماری‌های و عفونت‌های خیلی مقاوم به کار گرفته می‌شود، ۴۰۰ برابر افزایش یافت و همچنین استفاده از داروی به نام colistin که به عنوان «آخرین امید» نیز مشهور است به شدت افزایش یافت به صورتی که ارتش برای استفاده از آن محدودیت‌های را اعمال کرد.
سرانجام در سال ۲۰۰۹ برنامه برای مبارزه با این عفونت در نظر گرفته شده و شامل استفاده از آنتی بیوتیک، نظارت بیشتر برای بیماری‌های مقاوم و در نهایت کنترل این نوع عفونت بعد از ۶ سال می‌شود.
در ادامه این گزارش، سی ان ان به یک فرد بیمار که دو پای خود را از دست داده بود اشاره می‌کند که در وی در مقابل تمام آنتی بیوتک‌های موجود مقاومت کرده و با کنترل بیماری در یک عضو، عفونت در عضو دیگر گسترش پیدا می‌کند، پزشکان پیشنهاد می‌کنند که برای کنترل عفونت باید این بیمار جراحی شده و بخش‌های از عفونت خارج شود،، اما وی این موضوع را نپذیرفته و با ادامه درمان با آنتی بیوتیک‌ها روی می‌آورد.
به نوشته این رسانه آمریکایی بعد از حمله آمریکا به افغانستان و عراق، پزشکان به مشکل جدیدی در درمان سربازان زخمی مواجه شدند، زخم‌های که در مقابل داور‌ها مقاوم بودند و با آنتی بیوتیک‌های معمولی قابل درمان نبودند.
پزشکان متخصص مبارزه با بیماری‌های عفونی بین سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۵ بار‌ها برای یافتن راه حل مناسب به منطقه اعزام شدند و زمانی که آنتی بیوتیک‌های معمولی نتوانست جوابگوی درمان باشد مجبور به افزایش مقدار آن یا استفاده از ترکیب‌های جدید شدند که در نهایت زخم‌های عفونی یا بهبود نمی‌یافت و یا اینکه در بهترین حالت عفونت را به تاخیر می‌انداخت و در مواقعی نیز پزشکان مجبور به قطع عضو بیماری برای جلوگیری از گسترش بیماری می‌شدند.
بنابر این گزارش، زمانی که ارتش آمریکا متوجه شد بیمار‌های مقاوم به یک معضل جدید تبدیل شده است در بیمارستان‌های نظامی برنامه‌ای را برای مبارزه با وضعیت جدید تصویب کرد،، اما اوضاع در بیمارست‌های درمانی معلولی به شدت خرابتر شد.
عفونت غیرقابل درمان ارمغان آمریکا برای مردم افغانستان
سی‌ان‌ان می‌نویسد: با وخیم شدن اوضاع چند سرباز به یک مرکز مبارزه با بیماری‌های عفونی در تکزاس آمریکا اعزام شدند تا در مورد این بیماری تحقیقات بیشتری صورت گیرد، این درحالی بود که بسیاری از مردم عادی از چنین شانسی برخورد نبوده و با بیماری دست و پنجه نرم می‌کردند.
«نسیم الله باور» رئیس یک مرکز پزشکی غیردولتی در افغانستان در این رابطه گفت: افغان‌ها جان خود را در جنگ از دست می‌دادند و در حال حاضر با شیوع بیماری‌های مقاوم در برابر دارو افراد بیشتری جان خود را از دست خواهند داد.
وی این نوع عفونت غیرقابل درمان را با داعش مقایسه کرده و می‌گوید: این نوع بیماری می‌تواند باعث شکل گیری داعشی دیگری در افغانستان شده و جان مردم بیشتری را بگیرد.
این گزارش شروع این نوع عفونت مقاوم را از جنگ عراق می‌داند، عفونتی که در حال حاضر بلای جان سربازان افغان شده و آن‌ها نام «عفونت عراقی» را بر آن گذاشتند. این بیماری در ابتدا در افراد سالخورده وضعیف دیده شده و سپس در میان تمام زخمی‌های جنگ گسترش می‌یابد.
در اوج این بیماری بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۶، بودجه برای تامین نوعی خاصی از دارو تحت عنوان (carbapenems) که تنها برای بیماری‌های و عفونت‌های خیلی مقاوم به کار گرفته می‌شود، ۴۰۰ برابر افزایش یافت و همچنین استفاده از داروی به نام colistin که به عنوان «آخرین امید» نیز مشهور است به شدت افزایش یافت به صورتی که ارتش برای استفاده از آن محدودیت‌های را اعمال کرد.
سرانجام در سال ۲۰۰۹ برنامه برای مبارزه با این عفونت در نظر گرفته شده و شامل استفاده از آنتی بیوتیک، نظارت بیشتر برای بیماری‌های مقاوم و در نهایت کنترل این نوع عفونت بعد از ۶ سال می‌شود.
در ادامه این گزارش، سی ان ان به یک فرد بیمار که دو پای خود را از دست داده بود اشاره می‌کند که در وی در مقابل تمام آنتی بیوتک‌های موجود مقاومت کرده و با کنترل بیماری در یک عضو، عفونت در عضو دیگر گسترش پیدا می‌کند، پزشکان پیشنهاد می‌کنند که برای کنترل عفونت باید این بیمار جراحی شده و بخش‌های از عفونت خارج شود،، اما وی این موضوع را نپذیرفته و با ادامه درمان با آنتی بیوتیک‌ها روی می‌آورد.
اما این پیشرفت‌های در بیمارستان‌های ارتش آمریکا، به بیمارستان‌های عادی که نیز با بیماری‌های مقاوم در برابر دارو مواجه بودند، منتقل نشده است.
«کریستین هگن مایر» یکی از پزشکان سابق ناتو می‌گوید: سیستم بهداشتی افغانستان براثر جنگ، عدم بودجه کافی و کمبود کارمندان پزشکی از بین رفته است. هر چند بسیاری از شهروندان عادی افغانستان نیز در بیمارستان‌های ارتش تحت معالجه قرار می‌گیرند به این دلیل که معمولا در نبرد‌ها و انفجار زخمی می‌شوند، اما بعد از درمان سرپایی برای ادامه درمان به بیمارستان‌های عادی منتقل می‌شوند.
مایر می‌گوید: بسیاری از مراکز درمانی نظامی از پذیریش شهروندان عادی به دلیل انتقال بیماری‌های مقاوم در برابر دارو اجتناب می‌کنند، و این افراد در چادر‌های بهداشتی به صورت ایزوله و به دور از مراکز بهداشتی مورد درمان قرار می‌گیرند.
در ادامه این گزارش به اوضاع بهداشتی افغانستان اشاره شده و آمده است: افغانستان یکی از ضعیفترین مراکز بهداشتی دنیا را دارد و هر دو ساعت یک زن به دلیل زایمان جان خود را از دست داده و از هر ۲۵ کودک تازه متولد شده یک کودک جان خود را از دست می‌دهد و بیماری‌های مقاوم در برابر درمان نیز به معضل جدیدی در این کشور تبدیل شده است.
«محمد صابر هوتک» رئیس یک از بیمارستان‌های کابل می‌گوید: بیماری‌های مقاوم در برابر درمان طی ۵ سال گذشته در افغانستان ۲۰ درصد افزایش یافته است و مراکز درمانی این کشور همه روز و با وجود کمبود دارو با این نوع از بیماری دست و پنجه نرم می‌کنند.
به نوشته سی ان ان، استفاده بیش از حد از آنتی بیوتیک‌ها باعث مقاوم شدن بیماری در مقابل درمان شده است و به دلیل وجود فرهنگ سنتی در افغانستان در رابطه با استفاده از بیش از حد از آنتی بیوتیک‌ها وجود دارد، اینکه محیط افغانستان آلوده و کثیف بوده و برای محافظت از بدن باید از آنتی بیوتیک استفاده شود و حتی برای سرما خوردگی‌های عادی نیز از آنتی بیوتیک استفاده می‌کنند.
از سوی دیگر داروخانه‌ها نیز قواعد و مقررات استفاده از آنتی بیوتیک را رعایت نکرده و خود این موضوع مقاومت در برابر بیماری را تشدید می‌کند و همچنین در افغانستان مرکز داده‌ای برای ثبت اطلاعات بیماران و نظارت بر چگونگی استفاده از دارو‌ها وجود ندارد و این موضوع نیز درمان بیماری را کند کرده است.
از سوی دیگر در افغانستان در مورد آمار بیماری‌های مقاومت به دلیل نبود ثبت آمار‌های مرکزی اطلاعی در دسترس نیست و این موضوعی بود که ارتش آمریکا نیز در ۸ سال اول جنگ با آن روبرو بود هیچ مدرکی و آماری از نوع بیماری و بیماران ثبت نشده و این موضوع مبارزه با این بیماری را بسیار دشوار می‌کرد.
این موضوع باعث شد که ارتش آمریکا مرکزی برای پیگیری بیماران و نوع بیمار‌های ایجاد کند و همه ملزم بودند سمبل و نوع باکتری را به مرکز آزمایشگاه ارتش آمریکا که در افغانستان ایجاد شده بود بفرستید که این نظارت و کار درمان را تسهیل می‌کرد.
سی ان ان نوشت:اما ایجاد چنین مرکزی برای ثبت آمار بیماران و رصد این افراد در مراکز درمانی عمومی در افغانستان وجود ندارد و مطالعات نشان می‌دهد که آمار بیماری‌ها مقاوم در برابر آنتی بیوتیک به شدت افزایش یافته است وبررسی یکی از بیمارستان‌های کابل نشان می‌دهد که ۵۶ درصد عفونت‌های در مقابل دارو‌های معمول آن مقاومت نشان می‌دهند.
به نوشته این رسانه آمریکا برای مبارزه با این مقاومت بیماری‌ها در افغانستان نیاز است تا آزمایشگاه مجهزی احداث شده و آمار بیماران ثبت شود و برای هر بیمار آنتی بیوتیک خاص آن تجویز شود،، اما در افغانستان تنها ۱۴ مرکز آزمایشگاهی میکروبیولوژی در ۷ ولایت این کشور وجود دارد؛ و این به معنای این است که بسیاری از شهر‌های افغانستان قادر به داشتن این موارد نبوده و در برابر این نوع از بیماری آسیب پذیر هستند.
از سوی دیگر داروخانه‌ها نیز قواعد و مقررات استفاده از آنتی بیوتیک را رعایت نکرده و خود این موضوع مقاومت در برابر بیماری را تشدید می‌کند و همچنین در افغانستان مرکز داده‌ای برای ثبت اطلاعات بیماران و نظارت بر چگونگی استفاده از دارو‌ها وجود ندارد و این موضوع نیز درمان بیماری را کند کرده است.
از سوی دیگر در افغانستان در مورد آمار بیماری‌های مقاومت به دلیل نبود ثبت آمار‌های مرکزی اطلاعی در دسترس نیست و این موضوعی بود که ارتش آمریکا نیز در ۸ سال اول جنگ با آن روبرو بود هیچ مدرکی و آماری از نوع بیماری و بیماران ثبت نشده و این موضوع مبارزه با این بیماری را بسیار دشوار می‌کرد.
این موضوع باعث شد که ارتش آمریکا مرکزی برای پیگیری بیماران و نوع بیمار‌های ایجاد کند و همه ملزم بودند سمبل و نوع باکتری را به مرکز آزمایشگاه ارتش آمریکا که در افغانستان ایجاد شده بود بفرستید که این نظارت و کار درمان را تسهیل می‌کرد.
سی ان ان نوشت:اما ایجاد چنین مرکزی برای ثبت آمار بیماران و رصد این افراد در مراکز درمانی عمومی در افغانستان وجود ندارد و مطالعات نشان می‌دهد که آمار بیماری‌ها مقاوم در برابر آنتی بیوتیک به شدت افزایش یافته است وبررسی یکی از بیمارستان‌های کابل نشان می‌دهد که ۵۶ درصد عفونت‌های در مقابل دارو‌های معمول آن مقاومت نشان می‌دهند.
به نوشته این رسانه آمریکا برای مبارزه با این مقاومت بیماری‌ها در افغانستان نیاز است تا آزمایشگاه مجهزی احداث شده و آمار بیماران ثبت شود و برای هر بیمار آنتی بیوتیک خاص آن تجویز شود،، اما در افغانستان تنها ۱۴ مرکز آزمایشگاهی میکروبیولوژی در ۷ ولایت این کشور وجود دارد؛ و این به معنای این است که بسیاری از شهر‌های افغانستان قادر به داشتن این موارد نبوده و در برابر این نوع از بیماری آسیب پذیر هستند.
کنترل عفونت‌های مقاوم در افغانستان بسیاری دشوار است
از سوی دیگر هر روز بیماران بسیاری به پزشکان مراجعه می‌کنند و سمبل گرفتن از آن‌ها و فرستادن به آزمایشگاه کاری بسیاری زمان بری است که معلولا پزشکان این کار را انجام نمی‌دهند.
افغانستان در سیستم ثبت جهانی آنتوبی تیک عضو شده و ملزم به ثبت داده‌های خود در مورد بیماری‌های عفونی است، ۴ قسمت در افغانستان انتخابات شده و در آن طبق استاندارد‌های جهانی داده ثبت می‌شوند.
نظارت و کنترل عفونت دو بخش کلیدی برنامه ارتش آمریکا برای مبارزه با بیماری‌های مقاوم در برابر عفونت بوده است و دو موضوع لاکچری که بیمارستان‌های عمومی در افغانستان قادر به انجام آن نیستند.
بر اساس این گزارش، مطالعات ارتش امریکا در مبارزه با سوپر بیماری‌ها بدون استفاده از دارو‌های جدید راه را برای مبارزه و کنترل در بیماری‌ها در برابر درمان را هموار کرده است، رعایت بهداشت محیط و کنترل عفونت، ایزوله کردن بیماران، ثبت آمار بیماران می‌توانند در دوران جنگ باعث کاهش عفونت‌ها شود.
در بیمارستان‌های افغانستان حتی استفاده از روش‌های ارزان قیمت نیز بسیاری دشوار است، از سال ۲۰۰۹ بیش از ۸۸ هزار نفر در افغانستان کشته و زخمی شدند و اگر شما به یک بیمارستان در افغانستان بروید و در مورد رعایت نکردن بهداشت برای کنترل عفونت سوال کنید آن‌ها از نبود دستکش و کلر شکایت خواهند کرد.
در پایان این گزارش آمده است: حتی در سیستم منظمی مانند بیمارستان ارتش آمریکا ۶ سال طول کشید تا عفونت قابل کنترل باشد و این موضوع نشان می‌دهد که افغانستان برای حل این معضل چه راه دشواری را در پیش خواهد داشت.
ارسال نظرات