حاصل جمع فرم خوب و محتوای تکراری/ «طلا»، یک فیلم قابل اعتنا

گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو-محمدصالح سلطانی؛ جشنواره امسال، از نظر داشتن «پرویز شهبازی» رکورددار است. آقای گزیده‌کار سینمای ایران هم مشاور کارگردان یک فیلم(سونامی) بوده، هم فیلمنامه یک فیلم دیگر( سال دوم دانشکده من) را نوشته و هم پس از سال‌ها در مقام کارگردان یک فیلم به جشنواره فرستاده. فیلمی که نشان می‌دهد گذر ایام، توانمندی بالای شهبازی در کارگردانی را کاهش نداده. فیلمی که نشان می‌دهد شهبازیِ پشت دوربین، از شهبازیِ نویسنده و شهبازیِ مشاور بسیار توانمندتر است.  

«طلا» یک فیلم جاندار است. در ادامه مسیر قبلی پرویز شهبازی. فیلمی که بیش و پیش از هرچیز «داستان» می‌‎گوید و این کار را با مهارت انجام می‌دهد. فیلم، صبور است و شخصیت‌هایش را آرام‌آرام- از همان سکانس اولِ پیش از تیتراژ- می‌پرورانَد. این، مهم‌ترین مشخصه آثار شهبازی است که او را به کارگردانی مهم و قابل‌اعتنا تبدیل کرده. فیلم آخر او، داستان چهار جوان است که می‌خواهند کسب‌وکاری راه بیندازند و در این مسیر، با مشکلات عجیبی مواجه می‌شوند. همین خط داستانی ساده اما با پرداخت خوبِ «طلا»، موقعیت‌های پیچیده‌ای می‌سازد و مخاطب را حسابی درگیر خودش می‌کند.

نگار جواهریان و هومن سیدی، نه اینکه بهترین بازی‌هایشان را ارائه داده‌باشند، اما در «طلا» نمایشی قابل قبول دارند. استیصال دو جوانِ خسته، در اکت‌ها و نگاه‌های این دو به خوبی منعکس شده. طناز طباطبایی و مهرداد صدیقیان اما نمایشی معمولی در «طلا» دارند و مجموعاً سطح بازی‌های این فیلم را به متوسطِ رو به بالا رسانده‌اند.

آن‌چه که باعث می‌شود «طلا» فیلم فوق‌العاده‌ای نباشد، محتوای تکراری و تاحدی کلیشه‌ایِ آن است. «طلا» قصه جدیدی را روایت نمی‌کند. ماجرای مشکلات اقتصادی، گرانی، بیکاری و طلاق؛ بارها و بارها به شیوه‌های مختلف در سینمای ایران روایت شده. «طلا» به این روایت‌ها چیز خاصی اضافه نمی‌کند و اصطلاحاً حرف تازه‌ای ندارد. اصلاً شاید بتوان آن را تکرار برخی از آثار قبلی شهبازی دانست. تکراری که این بار با ادویه‌ی روابط غیراخلاقی و دوستی‌های بی‌حد و مرز طعم‌دار شده تا در سینمای ایران، جایگاهی پیدا کند. داستان اما همان داستان‌ همیشگی است. «طلا»  شاید شاهدمثالی بر این جمله باشد که: فرم خوب، تضمین فیلم خوب نیست.

اولین تجربه رامبد جوان در تهیه‌کنندگی، با همه قوت و ضعف‌هایش، فیلم بدی نیست. فرم استانداردی دارد و محتوای تامل‌برانگیزی. اما بعید است در میان برندگان سیمرغ‌های جشنواره امسال، جایگاه خاص و ممتازی پیدا کند.