محتوای تکراری و فرم آزاردهنده/ «بهارستان،خانه ملت»؛ وصله ناجور جشنواره

گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو- سیدسجاد دانشی؛ مستند «بهارستان خانه‌ی ملت» به هیچ وجه جذاب نیست که حتی دافعه هم دارد برای مخاطب. محتوای مستند همانطور که از اسم سه بخشی‌اش پیداست به مجلس و منطقه‌ای که امروز هم به بهارستان معروف است می‌پردازد. احتمالا شما نیز گواهی می‌دهید که محتوای گزیده شده چندان عمومی نیست و از آن جا که با یک مستند تاریخی طرف هستیم، این انتظار را داشتم که زبری موضوع با فرمی امروزی و قوی عرضه شود که متاسفانه اصلا اینطور نبود. در واقع فرم هم روی عوام پسند نبودن زحمات بابک بهداد تاکید جدی دارد. برای روشن شدن منظورم باید این طور توضیح بدهم که به گمان من مستند فقط به درد عاشقان تاریخ می‌خورد که البته از بخت بد این مستند احتمالا برای آنان حرف جدیدی ندارد. اما تماشاگر معمولی- که شامل دانشجویان، اهالی رسانه، هنر دوستان و جوانان است- اگر مستند‌های گیرا و جالب موسسات هنری نوپا که در جشنواره‌های عمار و مقاوت بیشتر دیده می‌شوند را پسندیده باشد به هیچ عنوان بهارستان خانه‌ی ملت را مستند خوبی نمی‌داند. چرا که نهایت تلاش تیم تولید برای دیدن محتوای خوب بصری ساخت تعداد محدودی تصویر سازی متحرک سیاه و سفید است و بقیه‌ی مستند با تعدادی عکس می‌گذرد که شاید قبلا هم دیده باشیم.

در کل بهارستان خانه‌ی ملت در رو نمایی محتوای کم‌تر دیده شده تقریبا ناتوان است. قالب کلی فیلم عبور تعدادی عکس همراه با روایت راوی است که صدایش بعضا مونوتون می‌شود و حوصله سر بر. در قسمت‌هایی نیز گویندگانی روی تصویر بعضی شخصیت‌ها حرف می‌زنند که به لحن و طرز گفتار گوینده‌ی آیت الله کاشانی مضحک و غیر حرفه‌ای است. بهداد، تاریخ مجلس را از حدود دوران قاجار شروع میکند و به مشروطه می‌رسد و در دهه‌ی پنجاه متوقف می‌شود. این که طبق گفته‌ی کارگردان مراحل تحقیق و ساخت این مستند چیزی حدود شش سال به طول انجامیده و ثمره اش این شده است جای تعجب و افسوس دارد. بهارستان خانه‌ی ملت شاید برای مورخان مروری نه چندان هنرمندانه باشد. همین و نه بیشتر.