گزارش دانشجوازعملکرد سازمان سینمایی؛
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو، نمایش فیلمی انباشته و متورم از کلمات و تصاویر سخیف و زشت و اهانت به فرهنگ و باور‌ها و هنجار‌های فرهنگی، اجتماعی و اخلاقی آن هم در بازه زمانی پیک رونق گیشه سینما‌ها و چرخه اکران نوروزی؛ و خواب سنگین بازرسان و مسئولان نظارتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به شدت نگران کننده و قابل تامل است؛ و موید این نکته است که صاحبان سینما اعم از شهرداری، حوزه هنری و ... این حق را دارند به دلیل اهمال کاری و سلب مسئولیت برخی در سازمان سینمایی، خود راسا، نسبت به بازبینی و ارزیابی آثار اقدام نمایند. این گونه تجربه‌ها و وقایع تلخ در این سال‌ها بار‌ها رخ داده است. «مادر قلب اتمی»، «اکسیدان»، «عرق سرد»، «پارادایس» از جمله اهمال کاری و تسامح و تساهل به خرج داده پس مانده‌های عصر عطالله مهاجرانی در وزارت ارشاد فعلی اند. مضافا، اینکه در سال‌های اخیر، عده‌ای با ظهور در جایگاه شزم و منجی فیلم‌های توقیفی متجاسرانه و با بی اعتنایی به مفاد آئین نامه نمایش و هنجار‌های اجتماعی دست به تعرضات گسترده به فرهنگ عمومی زده اند.
نمایش فیلم‌های شبهه ناک جریانی و جناحی و تفرقه آمیز و یا اکران آثار جلف و سبکسرانه مثلا اجتماعی که به سخره گرفتن قشر‌هایی از جامعه را نشانه گرفته اند و در مسیر تحقیر و تخفیف فرهنگ و هویت ملی حرکت کرده اند از یکسو و ایجاد فضایی گل و گشاد برای جولان فیلم‌های به اصطلاح کمدی که بیش‌تر به جوک‌های پورنوگرافیک تصویری شبیه اند به رویه‌ای بدل شده به کرات اتفاق افتاده است.
وقتی، برای متولیان نظارتی حوزه سینما به نظر می‌رسد به جای اهتمام و وسواس نشان دادن نسب به مبانی اعتقادی و بنیان‌های اجتماعی و خانوادگی ژست‌های شبه روشنفکری و جلب آراء سیاسیون مهم باشد جز این حاصلی در پی نخواهد داشت.
اینجاست که نمی‌توان به نهاد‌های مانند حوزه هنری خرده گرفت و این نهاد را متهم به سانسور کرد. طبیعی است وقتی آش آنقدر شور شده که صدای آشپز هم برخاسته است نهاد‌های مردم محور و خانواده محوری، چون حوزه هنری و حتی شهرداری ناگزیر به حفظ حریم و حرمت خانواده‌ها و حفظ رشته‌های اعتماد و پیوند آن‌ها هستند.
وقتی هیچگونه نظارتی در دستگاه عریض و طویل سازمان سینمایی و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی وجود ندارد! وقتی صاحبان یک اثر سخیف که غرضی جز لجن مال کردن عفت عمومی را ندارد با پررویی بخش بزرگی از ظرفیت چرخه اکران سینما را به خود اختصاص می‌دهند و بی مهابا، نسبت به سایر آثار می‌تازند و حق شان را ضایع می‌کنند و اتفاقا، از رهگذر همین هنجارشکنی‌ها و قانون گریزی‌ها موج سازی و موج سواری هم می‌کنند و با همه حجم توان به رقبا هجمه می‌برند، این حق بدیهی و مسلم مراکز دلسوز و دغدغه مندی است که می‌خواهند همچنان علم اخلاق در اهتزاز نگه دارند.
کاش اقای حسین انتظامی به جای فرسایشی کردن مسیر تحولات و اصلاحات سازمان سینمایی و مراکز اقماری اش؛ و به جای بسنده کردن به دور همی‌های کم بازده و یا به جای علم کردن شواف و شعار شفافیت‌های خنثی، پراشتباه و مهندسی شده سازمان خویش، یکبار هم شده با فعالان واقعی سینما و سینماگران و مدیران فرهنگی و سینمایی خارج از حلقه دورهمی‌های اش بنشیند و از زبان و زاویه آن‌ها به مسائل و مصائب سینما بنگرد.
آیا با اتفاقات تلخ و نگران کننده یی که پیش آمده سرانجام اقای انتظامی خودش را از حصر حلقه بسته مدیران سنتی خویش خلاص کند. همان کسانی که هم او و هم سینما را مدیریت می‌کنند.
نمایش فیلم‌های شبهه ناک جریانی و جناحی و تفرقه آمیز و یا اکران آثار جلف و سبکسرانه مثلا اجتماعی که به سخره گرفتن قشر‌هایی از جامعه را نشانه گرفته اند و در مسیر تحقیر و تخفیف فرهنگ و هویت ملی حرکت کرده اند از یکسو و ایجاد فضایی گل و گشاد برای جولان فیلم‌های به اصطلاح کمدی که بیش‌تر به جوک‌های پورنوگرافیک تصویری شبیه اند به رویه‌ای بدل شده به کرات اتفاق افتاده است.
وقتی، برای متولیان نظارتی حوزه سینما به نظر می‌رسد به جای اهتمام و وسواس نشان دادن نسب به مبانی اعتقادی و بنیان‌های اجتماعی و خانوادگی ژست‌های شبه روشنفکری و جلب آراء سیاسیون مهم باشد جز این حاصلی در پی نخواهد داشت.
اینجاست که نمی‌توان به نهاد‌های مانند حوزه هنری خرده گرفت و این نهاد را متهم به سانسور کرد. طبیعی است وقتی آش آنقدر شور شده که صدای آشپز هم برخاسته است نهاد‌های مردم محور و خانواده محوری، چون حوزه هنری و حتی شهرداری ناگزیر به حفظ حریم و حرمت خانواده‌ها و حفظ رشته‌های اعتماد و پیوند آن‌ها هستند.
وقتی هیچگونه نظارتی در دستگاه عریض و طویل سازمان سینمایی و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی وجود ندارد! وقتی صاحبان یک اثر سخیف که غرضی جز لجن مال کردن عفت عمومی را ندارد با پررویی بخش بزرگی از ظرفیت چرخه اکران سینما را به خود اختصاص می‌دهند و بی مهابا، نسبت به سایر آثار می‌تازند و حق شان را ضایع می‌کنند و اتفاقا، از رهگذر همین هنجارشکنی‌ها و قانون گریزی‌ها موج سازی و موج سواری هم می‌کنند و با همه حجم توان به رقبا هجمه می‌برند، این حق بدیهی و مسلم مراکز دلسوز و دغدغه مندی است که می‌خواهند همچنان علم اخلاق در اهتزاز نگه دارند.
کاش اقای حسین انتظامی به جای فرسایشی کردن مسیر تحولات و اصلاحات سازمان سینمایی و مراکز اقماری اش؛ و به جای بسنده کردن به دور همی‌های کم بازده و یا به جای علم کردن شواف و شعار شفافیت‌های خنثی، پراشتباه و مهندسی شده سازمان خویش، یکبار هم شده با فعالان واقعی سینما و سینماگران و مدیران فرهنگی و سینمایی خارج از حلقه دورهمی‌های اش بنشیند و از زبان و زاویه آن‌ها به مسائل و مصائب سینما بنگرد.
آیا با اتفاقات تلخ و نگران کننده یی که پیش آمده سرانجام اقای انتظامی خودش را از حصر حلقه بسته مدیران سنتی خویش خلاص کند. همان کسانی که هم او و هم سینما را مدیریت می‌کنند.
تعداد نظرات: ۱
ارسال نظرات
حاجی می گفتی جسورانه خیلی راحت تر بودی... برا خودت میگم.