تحلیل|
گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو؛ بعد از انفجار چندین نفتکش در بندر الفجیره امارات و دریای عمان و توقیف نفتکش بریتانیایی ناقض مقررات عبور و مرور در تنگه هرمز توسط ایران، آمریکا و انگلستان طرح‌هایی مبنی بر تشکیل ائتلافی از کشورها برای نظارت بر جریان عبور و مرور در حوزه خلیج فارس ارائه کردند. اما هیچ‌کدام از این طرح‌ها مورد استقبال منجر به اقدام عملی توسط دیگر کشورها نشد.
تردید سایر کشورها در همراهی با چنین طرح‌هایی ریشه در ماهیت طرح و اهداف بانیان آن دارد؛ ماهیت طرح‌های ارائه شده برای تشکیل نیروی ائتلافی در خلیج فارس، تنش‌زا است. در صورتی که منافع کشور‌هایی مانند چین، ژاپن و حتی اتحادیه اروپا ایجاب می‌کند روند تنش‌ها در گلوگاه نقل‌وانتقال انرژی جهان کاهشی باشد.
از دیگر سو، کشور‌هایی که نسبت به پیوستن به طرح‌های جداگانه، اما مشابه انگلستان و آمریکا ابراز تردید کرده‌اند، نسبت به اهداف پشت پرده بانیان بدبین هستند. تشکیل ائتلاف نظامی در خلیج فارس به معنی اختصاص بخشی از نیرو‌های نظامی کشورها برای هرگونه درگیری احتمالی است.
به‌عبارتی‌دیگر پیوستن به هر ائتلاف نظامی در خلیج فارس، مانند ارائه چک‌هایی سفید امضا به بانیان ائتلاف است. طبیعی است که کشورها در ارائه چنین اختیاری به آمریکا و انگلستان تردید داشته باشند. به‌ویژه اینکه هر دو کشور توسط تندرو‌هایی اداره می‌شوند که علاقه خاصی به ماجراجویی از خود نشان داده‌اند.
از دیگر سو، کشور‌هایی که نسبت به پیوستن به طرح‌های جداگانه، اما مشابه انگلستان و آمریکا ابراز تردید کرده‌اند، نسبت به اهداف پشت پرده بانیان بدبین هستند. تشکیل ائتلاف نظامی در خلیج فارس به معنی اختصاص بخشی از نیرو‌های نظامی کشورها برای هرگونه درگیری احتمالی است.
به‌عبارتی‌دیگر پیوستن به هر ائتلاف نظامی در خلیج فارس، مانند ارائه چک‌هایی سفید امضا به بانیان ائتلاف است. طبیعی است که کشورها در ارائه چنین اختیاری به آمریکا و انگلستان تردید داشته باشند. به‌ویژه اینکه هر دو کشور توسط تندرو‌هایی اداره می‌شوند که علاقه خاصی به ماجراجویی از خود نشان داده‌اند.
منبع: اندیشکده تبیین
ارسال نظرات