ماجرای اعتراض اهالی چهاردانگه مازندران به دپوی زباله چیست؟ / زباله، مافیا، مسئولان و حرف حق مردم!

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، زینب سادات میرسلطانی؛ درست تا پنج سال پیش طبیعت بکر و دست نخورده‌ای وجود داشت که امروز با بی توجهی مسئولان و عده‌ای سودجو به فضایی برای دپوی زباله‌ها تبدیل شده؛ فضایی به عرض ۲۰۰ متر و به طول ۱۰۰۰ مترمربع که روز به روز بر دامنه و وسعت این زباله دانی اضافه می شود. 

سال ۱۳۸۳ بود که مردم روستای سمسکنده در دهستان میان‌دورود کوچک شهرستان ساری به دفن غیربهداشتی زباله این شهر در روستای خود معترض شدند و مسئولان نیز به جای حل اصولی و اساسی و ساخت زباله سوز،  زباله‌های خانگی را به همراه زباله‌های ممنوعه بیمارستانی، صنعتی و کشتارگاهی به پشتکوه منتقل کردند.

مردم پشتکوه ساری هم این موضوع را برنتابیده و اعتراض کردند که «اینجا قدم‌گاه رهبر ماست، جای زباله نیست» و باز هم وعده مسئولان که این مشکل طی چند ماه به سرعت رفع می‌شود.

اتفاق ترسناک اینجاست که طی آزمایش‌هایی که به روی آب شرب این منطقه انجام شده، درصد سرب و کادمیوم در این آب که از فلزات سنگین و سرطان‌زا هستند، حدود ۲۰ برابر سطح طبیعی است.

از طرفی نیز عملیات فنس‌کشی اطرف زباله‌ها به‌درستی انجام نشده و همین امر هم موجب کشته شدن حیوانات اهلی و وحشی به علت مصرف شیرابه‌های عفونی در آب‌های اطراف و زیر زمینی شد.

رودخانه تجن هم که از همین مسیر عبور می‌کند و در نهایت به ساری و دریای خزر می‌ریزد، می تواند موجب انتشار بیماری‌های خطرناک به اب دریای خزر باشد.

تجمع اهالی چهاردانگه ساری برای جلوگیری از انتقال و دپوی زباله در این منطقه، با ورود نیرو‌های انتظامی و یگان ویژه به خشونت کشیده و گفته می‌شود تعدادی از مردم معترض نیز در این تحصن مورد ضرب و شتم قرار گرفته و برخی نیز بازداشت شده اند. اما زباله‌ها از  این منطقه تخلیه شد. 

به گفته رئیس شورای اسلامی شهر ساری، انتقال زباله‌های ساری مشکلات جدی برای مردم و محیط زیست منطقه ایجاد کرده و اعتراضات مردم چهاردانگه در ارتباط با انتقال زباله به حق بوده، صبرشان لبریز شده و درخواست عدم انتقال زباله این منطقه معقول است.

نماینده مردم سمنان، مهدیشهر و سرخه نیز در این خصوص در جایی گفته است که مردم روستا‌های استان مازندران و سمنان در منطقه گویچاله به جهت مشکلات ناشی از دپوی غیراصولی زباله در این منطقه در ۱۳ سال گذشته اعتراض کردند و ما این موضوع را از مراجع ذیربط و ذی صلاح پیگیری خواهیم کرد.

اما از طرفی بر اساس اطلاعاتی که متولیان امر در تامین اعتبارات کارخانه زباله‌سوز در اختیار رسانه‌ها قرار دادند، اعلام شده بود که کارخانه زباله‌سوز ساری در سال ۹۶ به بهره برداری می‌رسد؛ که پس از آن و به گفته اهالی این منطقه بیش از هفت ماه از سال قول‌های داده شده گذشته، اما در روز‌های اخیر اعلام شد که ساختمان اجرای این طرح تنها ۴۶ درصد پیشرفت فیزیکی داشته و همین اتفاق نشان دهنده این است که گویا مسئولین چندان دغدغه‌ای برای ساماندهی و تعیین تکلیف زباله‌های تولید شده ساری ندارند.

در حال حاضر در دنیا پس از تفکیک زباله و چدا کردن اجزای غیرقابل استفاده آن، دفن یا سوزانده می‌َشوند، اما در شھرستان ساری غیربھداشتی‌ترین روش مدیریت زباله انخاب شده است و با دپوی آن در مرتفع‌ترین و بکرترین قسمت استان، جان انسان‌ها و حیات‌وحش به خطر افتاده است و این درصورتی است که زباله باید به‌صورت بھداشتی و تخصصی دفن شود تا هم از بروز بیماری و خطرات ناشی از گاز و شیرابه‌های عفونی و کثیف و هم از انفجار ناشی از انباشت گاز‌های تولید شده از زباله‌ها جلوگیری شود.

شاید اگر همان سال‌های ابتدایی قول ۶ ماهه مسئولین به مردم تدبیری اندیشیده می شد برای دریافت بودجه مناسب جهت ساخت کارخانه زباله سوزی و یا خرید دستگاه زباله سوز، نه مافیایی دیگر گردن کلفت کرده و با اسکورت ماشین‌های پلیس اقدام به دپوی زباله می کرد و نه انسان‌ها و حیوانات و گیاهان این منطقه در خطر جانی قرار می گرفتند و دیگر شاهد اینگونه اعتراضات به حق مردمی و سرکوب آن نبودیم.