گزارش|
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، این روزها تصاویری که از هندوستان مخابره می‌شود، با آن چهره قدیمی که از فیلم‌های بالیوودی بر ذهن‌ها نقش بسته، بسیار متفاوت است.
بنیانگذاران هند نوین بسیار تلاش داشتند تا این سرزمین به اصطلاح ۷۲ ملت را به محلی برای زیست مسالمت‌آمیز تمامی اقوام، مذاهب و ادیان تبدیل کنند و از همین رو بود که به هندوستان سرزمین تساهل و مدارا می گفتند، چرا که شمارگان گروه‌های مذهبی و قومی که در این کشور رنگ‌ها، در کنار هم زندگی می‌کنند، بیش از ۲۰۰ گروه است.
اما انتشار تصاویر سرکوب خشونت بار مسلمانان توسط هندوهای افراطی در مقابل نگاه‌های بی‌تفاوت نیروهای امنیتی هندوستان، همزمان با سفر دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا به دهلی نو و دیدار با نارندرا مودی نخست وزیر هند و انعقاد چندین قرارداد اقتصادی و امنیتی باعث شد تا تصور معمول از هند، به یکباره دستخوش تغییر شود.
مسلمانان هند که یکی از اقلیت‌های دینی در این کشور در کنار بوداییان، مسیحیان و پارسیان محسوب می‌شوند، مدت‌هاست به نقض حقوق خود توسط دولت مرکزی معترض بوده و در حاشیه سفر ترامپ سعی کردند تا با ترتیب دادن اعتراضات مسالمت آمیز در قالب تجمعات مدنی ناراحتی‌های خود نسبت به تصمیمات مودی و حزب حاکم BJP را اعلام کنند.
کمی دورتر از محلی که مودی و ترامپ همدیگر را به گرمی در آغوش کشیده و دوربین‌های خبری از امضای قراردادهای همکاری میان دهلی‌نو و واشنگتن خبر می‌دادند، هندوهای افراطی در حریم امنی که نیروهای امنیتی هند ایجاد کرده بودند، مسلمانان را مورد ضرب و شتم قرار می‌دادند.
از زمان به قدرت رسیدن ناندرا مودی و حزب BJP (حزب مردم) در هندوستان، دولت تلاش کرده است تا این کشور را به کشوری برای هندوها تبدیل کند. به همین دلیل نیز نوعی ملی‌گرایی مبتنی بر هندویی بر فضای سیاسی این کشور حاکم شده است و از همین رو دیگر گروه‌های مذهبی و قومی از جانب دولت حس تبعیض را دارا هستند.
از زمانی که انگلیس هندوستان بزرگ را پس از ده‌ها استعمار ترک کرد، تخم نفاق میان مسلمانان و هندوها کاشته شد که محصول آن را در جدایی پاکستان و بنگلادش از سرزمین مادری می‌توان مشاهده کرد. از همان زمان بود که میان مسلمانان و هندوها اختلاف ایجاد شد که در مقاطع مختلف زمانی نمودی خشونت‌بار به خود می‌گیرد.
مودی دقیقاً با توسل به حس ملی‌گرایی هندوها تلاش کرد تا به قدرت برسد و توانست با همین روش برای اولین بار حزب مردم را برای دو دوره متوالی در قدرت نگه دارد. به جز موضوع کشمیر و خشونت‌هایی که علیه مسلمانان در این منطقه وجود دارد و اعطای مالکیت مسجد بابری به هندوها، تصویب حقوق شهروندی جدید در هند نیز دلیلی شده است که مسلمانان این حس را داشته باشند، دولت مرکزی تلاش می‌کند تا آنها را از خانه و سرزمین خود بیرون کند.
قانون جدیدی که اخیراً در هند به تصویب رسید، افرادی که پیش از سال ۱۹۴۷ میلادی در سرزمین هندوستان زندگی می‌کردند را شهروند این کشور می داند (هندی) و جامعه مسلمان را که عمدتاً مشمولین این طرح می شود را عمداً از حق شهروندی خود محروم می‌کند.
بر کسی پوشیده نیست که روابط نظامی، سیاسی و امنیتی میان هند و رژیم صهیونیستی بسیار محکم بوده و دهلی‌نو و تل‌آویو به هیچ وجه همکاری‌های سرویس‌های اطلاعاتی یکدیگر را با هم انکار نمی‌کنند.
از آن جهت که اسلام ستیزی در رژیم صهیونیستی به‌عنوان سکه‌ای رایج در میان سیاستمداران، نظامیان و نیروهای امنیتی-اطلاعاتی تبدیل شده است، به نظر می‌رسد این حس به هندی‌ها نیز منتقل شده و حزب حاکم نیز در این کشور با الگوبرداری از آپارتاید نژادی حاکم در رژیم اسرائیل، تلاش می‌کند تا در مسیر هندو سازی این کشور، علیه اقلیت مسلمان در این کشور اقدامات قهری انجام دهد.
همچنین تلاقی این دور از خشونت ها با سفر ترامپ که در اسلام ستیزی وی شکی وجود ندارد، این ذهنیت را برای بسیاری از صاحبنظران سیاسی ایجاد کرده است که اقدامات جنایتکارانه علیه مسلمانان در هند، با چراغ سبز واشنگتن همراه بوده و آمریکا در این جهت از دهلی نو در مجامع بین المللی و به اصطلاح حقوق بشری حمایت خواهد کرد.
در شرایطی که دولت افراطی ناندرا مودی با اقدامات و سیاست‌های رادیکال خود علیه مسلمانان، تلاش می‌کند تا با اعمال فشار حداکثری علیه این اقلیت قومی و مذهبی که جمعیت آن بالغ بر ۲۰۰ میلیون نفر است، حقوق آنها را ضایع کند، احتمالاً به نظر می‌رسد این دور خشونت‌ها گسترده‌تر شده و به دیگر نواحی هند نیز تسری یابد.
برخی از تحلیلگران سیاسی و کارشناسان حوزه شبه‌قاره معتقدند که اگر بی‌عدالتی‌های دولت نسبت به مسلمانان ادامه یابد، حمایت حزب حاکم از هندوهای افراطی برای حمله به مسلمانان ادامه یابد و نیروهای امنیتی همچنان منفعل عمل کنند، یکپارچگی ملی هند دستخوش تهدید خواهد شد و چهره تساهل گرای این کشور در جهان مورد بازنگری کلی قرار خواهد گرفت.
ابوالفضل ظهره‌وند سفیر اسبق کشورمان در افغانستان در مورد افزایش خشونت‌ها علیه مسلمانان در هندوستان معتقد است: آنچه امروز در هندوستان شاهد هستیم، یک فرآیند و روندی است و صرفاً اتفاقی نیست که اخیراً به وقوع پیوسته باشد. حزب حاکم هند یک حزب افراطی هندو است که با افراط‌گری با مسلمانان در این کشور برخورد می‌کند. کلید این اتفاقات در کشمیر زده شد و با حمایت آمریکایی‌ها در شرایطی که جهان اسلام درگیر مشکلات داخلی خود بود، این روند ادامه پیدا کرده است.
وی ادامه داد: برخلاف آنچه بر طبق سنت هندوستان بر آن تاکید شده تا تمامی اقوام و مذاهب در کنار هم به صورت مسالمت آمیز زندگی کنند، هند در مسیر شوونیسم و تعارض قومی گام برمی‌دارد.
محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه کشورمان نیز در حساب کاربری خود در توئیتر نسبت به اتفاقات هند واکنش نشان داد و اظهار داشت: ایران موج خشونت سازمان یافته علیه مسلمانان هند را محکوم می‌کند. ایران، قرن‌ها دوست هند بوده است. از مقامات هند می‌خواهیم که رفاه «همه» هندی‌ها را تضمین کنند و اجازه ندهند این آدم‌کشی بی‌معنا ادامه یابد.
وی ادامه داده است: مسیر پیش رو باید بر اساس گفتگو و حاکمیت قانون باشد.
از همین رو تهدید رشد اقتصادی هند به‌عنوان یکی از نگرانی‌های جدی در آینده این کشور مورد ارزیابی بسیاری از کارشناسان قرار گرفته و برای این نگرانی کاهش دو درصدی رشد اقتصادی هند را مثال بارزی از تاثیر ناآرامی‌ها بر افکار سرمایه‌گذاران معرفی می‌کنند. همچنین برخی نیز به دلیل وجود گروه‌های بنیادگرای اسلام جهادی در پاکستان، معتقدند که شاید برخی جوانان ناامید از دولت مرکزی، دست به اقدامات خشونت بار در قبال دولت و یا هندوها بزنند.
از همین رو اقدامات افراطی دولت مودی در حمایت از گروه‌های رادیکال، تضییع حقوق مسلمانان و انفعال نیروهای امنیتی، این زنگ خطر را به صدا درآورده است که هندوستان به سمت بنیادگرایی و خشونت‌ها در آینده حرکت می‌کند و شکاف‌های قومیتی در نهایت سبب خواهد شد که این کشور از ثبات اجتماعی خود خارج شود.
محمد صادق کوشکی کارشناس مسائل سیاست خارجی در این زمینه گفت: موضع‌گیری دیپلماتیک از وظایف ما بوده و در واقع باید دولت حمایت خود را از اقلیت مسلمان هند نشان دهد. متأسفانه چون اراده چنین مسئله‌ای در دولت نیست، این وظیفه نیز که بر اساس قانون اساسی بر عهده دولت بوده، انجام نشده است.
وی اضافه کرد: در این مسئله ما هم تخلف از قانون اساسی را شاهد هستیم و همچنین سرمایه و پتانسیلی که می‌توانستیم در هند داشته و با توجه به جمعیت ۲۰۰ میلیونی مسلمانان این کشور به‌عنوان نقطه اتکای آنان باشیم را از دست داده‌ایم.
ارسال نظرات