لحظات پایانی مرگ یک ستاره چگونه است؟

به گزارش خبرنگار فناوری خبرگزاری دانشجو، بزرگترین ستاره‌ها در جهان، از جالب‌ترین اشیا مرموز کیهانی هستند. درحقیقت، برای دهه‌ها توضیح کاملی از ستاره‌ها وجود نداشت؛ به خصوص زمانی که به مرگ خود نزدیک بودند.

 

ستارگان قدرت خود را از همجوشی هسته‌ای (کنار هم قرار دادن عناصر سبکتر و تشکیل عناصر سنگین تر) می‌گیرند. این روند انرژی اضافی تولید می‌کند، میزان این انرژی زیاد نیست، اما وقتی این واکنش‌ها میلیون‌‌ها یا میلیارد‌ها بار در هرثانیه اتفاق بیفتد، برای زنده نگه داشتن ستاره طی چندین میلیارد سال کافی است.

مانند خاکستر زیر آتش، بقایای واکنش‌های هسته‌ای به هسته ستاره می‌پیوندند و باعث می‌شوند تا واکنش جدید در آن منطقه رخ ندهد، بنابراین واکنش‌های همجوشی در پوسته پیرامون آن اتفاق می‌افتد.

در ابتدا، ستارگان سبکترین عنصر، هیدروژن، را به هیلوم تبدیل می‌کنند؛ در حالیکه هلیوم در هسته تشکیل می‌شود، همجوشی هیدروژنی به درون پوسته حرکت می‌کند. اما هنگامی که دما و فشار به یک چگالی بحرانی برسند، ستاره می‌تواند هلیوم را بسوزاند و آن را در هسته به اکسیژن و کربن تبدیل کند. اطراف این هسته لایه‌های همجوشی هلیوم و هیدروژن سوزان وجود دارد.

در پایان زندگی شان، ستارگان یک کره پلاسمایی بزرگ، با هسته آهن که توسط لایه‌هایی از همجوشی سیلیکون، منیزیم، کربن، اکسیژن، هلیوم و هیدروژن احاطه شده است، تشکیل می‌دهند.

ستارگان بدون از دست دادن انرژی نمی‌توانند آهن را به هرچیز سنگین تری تبدیل کنند و اینجا همان جاییست که فرآیند متوقف می‌شود. هنگامی که ستاره لایه‌های این کره را به درون بکشد با یک انفجار ابرنواختر تماشایی می‌میرد.