محاسبات نشان می‌دهند
به گزارش خبرنگار فناوری خبرگزاری دانشجو، طبق آمار، بشر سالانه ۲۹ میلیون تن بطری، کیسه و میکروپلاستیک را به اقیانوس‌ها وارد می‌کند. این بدان معناست که هرساله به اندازه ۵۰ کیومتر از زیباترین ساحلی که در ذهن دارید، پلاستیک وارد دریا می‌شود.
طی چندسال گذشته، دانشمندان تاکید کردند که ضایعات پلاستیکی بزرگ (ماکروپلاستیک) هنگام تجزیه شدن به میکروپلاستیک‌ها تبدیل می‌شوند و سلامت گیاهان و حیوانات را تهدید می‌کنند.
اگر با یکدیگر همکاری نکنیم، بین سال‌‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۴۰ به میزان ۱.۳ میلیارد تن پلاستیک به دریا سرازیر شده و در سراسر زمین پخش خواهند شد. حتی با اقدامی فوری نیز این میزان به ۷۲۰ میلیون تن (۴۶۰ میلیون تن در زمین و ۲۵۰ تن در آب‌ها) خواهدرسید. از این بدتر، در بیشتر نقاط جهان پلاستیک‌های مشتق شده از نفت که قابل بازیافت نیستند را می‌سوزانند و این یعنی خطر تولید کربن‌دی‌اکسید (CO۲) و گرم‌تر شدن زمین افزایش می‌یابد. پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۴۰ تقریبا ۱۳۳ میلیون تن پلاستیک سوزانده شود.
محققان برای شبیه‌سازی اکوسیستم زباله‌های پلاستیکی، به جای استفاده از چندین مدل برای هر کشور از یک مدل اولیه جغرافیایی استفاده کردند. هدف محققان از این شبیه‌سازی درک عمق مسئله و علت شکل‌گیری آن بوده‌است.
محققان مناطق جغرافیایی را به چهار گروه تقسیم کردند: مناطق شهری با درآمد بالا، مناطق شهری با درآمد پایین، مناطق روستایی با درآمد بالا و مناطق روستایی با درآمد کم. با این تقسیم‌بندی آن‌ها با سطوح مختلفی از خدمات مدیریت پسماند مواجه شدند. آن‌ها معتقدند که هرچه تراکم جمعیت بالاتر باشد، ارائه خدمات آسان‌تر است. بدیهی است که اماکن با درآمد بالا می‌توانند خدمات بیشتری ارائه دهند و امکان با درآمد پایین برای پرداحت هزینه‌های خدمات پسماند مشکلاتی داشته باشند. این امر به-ویژه برای کشور‌های جزیره‌ای که امکان دفن مناسب ضایعات غیرقابل بازیافت را ندارند نیز دیده شده و ناچاراً به سوزاندن آن‌ها روی می‌آورند.
این گروه تحقیقاتی با استفاده از یک مدل ریاضیاتی پیش‌بینی کردند که تا سال ۲۰۴۰ چه مقدار زباله تولید می‌شود. آن‌ها تلاش کردند تا نحوه گردش پلاستیک را بررسی کرده و مشاهده کنند که این گردش کجا تمام خواهد شد. متاسفانه این چرخه‌ها اغلب در خشکی به پایان می‌رسند. این مدلسازی نشان داد که سالانه حدود ۳۰ میلیون تن پلاستیک در زمین رها شده، تقریبا ۵۰ میلیون تن پلاستیک سوزانده شده و ۱۱ میلیون تن در دریا جاری می‌شوند. طبق این مدل، تا سال ۲۰۴۰ این رقم برای خشکی‌ها ۷۷ میلیون تن، برای دریا‌ها ۲۹ میلیون تن و برای پلاستیک‌ها سوزاند شده به ۱۳۳ میلیون تن خواهد رسید.
این مدل همچنین بیان می‌کند که کاهش مصرف پلاستیک تا ۳۰ درصد، استفاده از پلیمر‌های کمپوست ۱۷ درصد و بازیافت مناسب تا ۲۰ درصد می‌تواند تولید زباله‌ها را کاهش دهد. حتی با توجه به همه این موارد نیز زباله‌های پلاستیکی همچنان مشکلی جدی خواهند بود و ۵ میلیون تن زباله باقی می‌ماند. محققان بیان کردند که متاسفانه هنوز فن‌آوری یا مواد لازم برای کاهش این مقدار به صفر وجود ندارد.
مشکل اصلی افزایش زباله‌ها صنعت ناقص بازیافت است. کارخانه‌ها برای بازیافت پلاستیک نیازمند بودجه بیشتری نسبت به پردازش آن هستند. این امر تا حدودی به قیمت نفت وابسته است که باعث می‌شود تولید پلاستیک دست‌نخورده بسیار ارزان باشد.
محققان معتقدند که سرمایه‌گذاری در صنعت بازیافت علاوه بر کاهش آلودگی‌های پلاستیکی باعث ایجاد شغل برای دوران پساکرونا نیز خواهد شد. دولت‌ها باید هزینه و سرمایه لازم را در اختیار این شرکت‌ها گذاشته و زیرساخت‌های مناسب را فراهم کنند.
بدون اقدامات شدید و فوری برای مبارزه با آلودگی‌های پلاستیکی با همان مشکلاتی مواجه خواهیم شد که در مسیر شرایط آب و هوایی و کاهش کربن‌دی‌اکسید داشتیم. پیش از آنکه برای کاهش آلودگی‌های پلاستیکی مانند کاهش کربن‌دی‌اکسید به مدت زمان زیادی نیاز داشته باشیم باید از تجمع بیش از حد آن‌ها جلوگیری کنیم.
ارسال نظرات