در سکوت بیابان‌ها
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، مهدی فراهانی؛ نهضت مردمی اربعین شاید بهترین تعبیر از پیاده‌روی هرساله اربعین امام حسین(ع) باشد. نمیدانم که شمایی که الان این یادداشت را میخوانید طعم شیرین چای‌های عراقی در استکان‌های کمرباریک عراقی را چشیده‌اید یا خیر، نمیدانم به اصرار یک عراقی سیه چرده وارد خانه‌اش شده‌اید تا ببینید که چگونه تمام داشته‌هایش را برای خدمت به شما آماده کرده است، آیا تابحال صدای پیاده روی میلیون ها نفر را به گوش شنیده‌اید؟ و اصلا میدانستید راه رفتن مردم صدا دارد!
در سکوت بیابان‌های کربلا در انتهای شب‌هایی که در گوشه و کنار صحرا عده‌ای نجوا میکنند و عده‌ای نماز شب میخوانند و عده‌ای هنوز به سوی معشوق عاشقانه قدم برمیدارند، به راستی که قدم‌ها در آن سکوت ذکر میگویند: لبیک یاحسین.
محور وحدت چیست که در این بیابان خشک اینگونه مردم معبر میزنند بر دل شیعیانی که از هزاران کیلومتر دورتر آمده‌اند! وحدت حول حسین‌بن‌علی(ع) ست که حالا بعد از ۱۴۰۰ سال جلوه‌ای از جامعه آرمانی اسلامی را به جهانیان نشان میدهد.
جامعه اسلامی که همبستگی اجتماعی و مشارکت مردمی در زندگی آن چند روزه کاملا مشخص است. در مسیر امام حسین(ع) همه چیز رنگ دیگر دارد، در اینجا هیچ مشکلی نیست که حل نشود، مردم بی تفاوت از کنارت عبور نمیکنند، درد و رنج افراد فقط مختص به آن‌ها نیست و هرکس در جستجوی گرهی ست که تا کار شیعیان زودتر راه بیافتد. کافیست پایت دردبگیرد و یا در گوشه‌‌ای از طریق زمین بخوری، به سرعت دورت شلوغ میشود که: "برادر حالت خوبه؟ چیزیت نشده که؟بذار کوله‌‌ات رو تا یه جایی بیارم!"
کمی جلوتر پیرمرد رئیس قبیله در وسط راه از همه میخواهد که اگر خسته‌ی راه هستید در موکب و استراحتگاه او ساعتی را بگذرانید. آنجا گویی مهم است که همه حالشان خوب باشد و شیعیان حسین(ع) بدنبال حل مشکلات مردم هستند. در جامعه آرمانی اسلامی کسی نگران زندگی و مال و اموالش نیست، هیچکس دلهره جای خواب و گرسنگی ندارد؛ چون میدانند مادربزرگ‌های عراقی در تمام طول مسیر تنورهایشان روشن است و نان داغ عراقی به زوار الحسین هدیه میدهند. احساس مسئولیت در قبال اجتماع را میتوان هرساله در طول ۱۴۵۲ عمود و شهر کربلا به راحتی حس کرد.
جامعه‌‌ی اسلامی که مردم هم از زندگی دنیایی‌شان راضی‌اند و هم در مسیر سعادت اخروی، عاشقانه قدم برمیدارند و به راستی ما چه میخواهیم از یک جامعه اسلامی؟
کاش میشد آن‌چند روز پیاده‌روی را در تمام روز‌های زندگی‌مان جاری کنیم تا طعم شیرین زندگی اسلامی نصیب‌مان شود. کاش ما هم هر روز مانند اربعینی‌ها از همشهری‌‌هایمان دست میگرفتیم از هر در راه مانده و رنجوری که در مسیر زندگی خسته شده و گوشه‌ی جاده زمین خورده و کاش زندگی‌مان طوری بود که هرروز بی تفاوت از کنار شیعیان حسین ابن علی نمیگذشتیم و کاری میکردیم.
مهدی فراهانی - دبیر فرهنگی اتحادیه دفتر تحکیم وحدت
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.