به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری دانشجو، جنوب افغانستان به واسطه‌ی اقلیم بیابانی آن در سال‌های اخیر مبدأ بسیاری از تحرکات طالبان در افغانستان بوده است؛ تا جایی که در سال‌های پس از خروج شوروی جولانگاه طالبان شد و شهر قندهار به عنوان محل گردهمایی و استقرار ستاد این گروه تا سال ۲۰۰۱ میلادی واقع شد؛ و بصورت کلی مناطق جنوبی افغانستان پس از حمله آمریکا و ناتو نیز به عنوان مأمن تفکر و تجمیع نیروی طالبان باقی مانده است.
پس از پیشروی‌های گسترده طالبان در ماه‌های اخیر و همچنین تسخیر مرکز استان نیمروز، به نظر می‌رسد موارد زیر جزء اهداف بعدی این گروه در جنوب افغانستان باشد:
۱- شهرستان چهاربرجک در جنوب استان نیمروز:
این شهرستان در مجاورت مرز ایران قرار دارد و سد کمال خان در این شهرستان واقع شده است. اهمیت تصرف این منطقه در قطع ارتباط کامل دولت افغانستان با مرز ایران و همچنین به دست گرفتن کنترل منابع آبی این منطقه است. دولت اشرف غنی و طالبان منابع آبی افغانستان را ابزار مهمی در مذاکرات با ایران می‌دانند.
۲- شهر لشکرگاه مرکز استان هلمند:
پیش زمینه سیطره بر لشکرگاه، تسخیر شهرستان گرشک و پایگاه مهم شورابک یا کمپ بسشن است. این پایگاه در گذشته مقر نیرو‌های ناتو و آمریکا بوده و جزء بزرگترین پایگاه‌های نظامی در افغانستان و حتی منطقه به شمار می‌رود. پایگاه شورابک حدود ۳۰ کیلومتر مساحت دارد و موقعیت آن در فاصله‌ی ۲۴۰ کیلومتری با مرز شهر زابل در ایران واقع شده است؛ بنابراین وجود چنین پایگاهی در استان هلمند نقش بسزایی در کنترل مناطق جنوبی افغانستان دارد.
۳- شهر قندهار مرکز استان قندهار:
همان طور که در ابتدای مطلب گفته شد، قندهار ستاد و محل گردهمایی طالبان به شمار می‌رود و سیطره بر این شهر به نوعی مهم‌ترین نقطه در جنوب افغانستان است. قندهار در طول تاریخ نیز نقطه مهمی در روابط ایران و هندوستان به شمار می‌رفته و در طول چهارصد سال اخیر جنگ‌های متعددی بر سر آن رخ داده است.
۴- شهر فراه مرکز استان فراه:
فراه نقطه اتصال جنوب به غرب افغانستان است. فراه به دلیل گذر رود‌های خاشرود و فراه رود کشاورزی پررونقی دارد. علاوه بر منابع آبی و کشاورزی، گذرگاه مرزی ابونصر فراهی نیز در این استان قرار دارد که در کنار گذرگاه‌های اسلام قلعه در هرات و میلک در استان نیمروز سهم بالایی در تبادلات اقتصادی افغانستان دارند که می‌تواند منبع درآمد خوبی برای طالبان باشد.
در نتیجه می‌توان گفت که در بانک اهداف طالبان “تسخیر مراکز استان‌ها” در اولویت قرار دارند. چرا که گذرگاه‌های مرزی در صورتی فعال می‌شوند که مراکز استان‌ها نیز در کنترل طالبان باشد و همچنین نیرو‌های دولتی در پایگاه‌های نظامی حضور نداشته باشند.
ارسال نظرات