گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، ساحل منصوری؛ شروع ترم های تحصیلی در دانشگاه فرهنگیان معمولا یک یا دوهفته از سایر دانشگاه ها جلوتر است و البته جدیت چارت و تعداد هفته های آموزشی دقیق تر! دو هفته از شروع ترم چهارم گذشته بود که شیوع ویروس کرونا در ایران به اثبات رسید. دانشگاه در هفته دوم اسفند همزمان با سراسر کشور تعطیل شد و ما به خیال اینکه این تعطیلات به تعطیلات عید ملحق شده و بازه خوبی برای استراحت و خوشگذرانی در شهرهایمان است با خوشحالی توام با حس غریب و گنگی وسایلمان را جمع کردیم و به شهرهایمان برگشتیم. هنوز نمیدانستیم دقیقا چه اتفاقی افتاده و کرونا یعنی چه و حتی نمیدانستیم که بعد از عیدی که قرار بود به دانشگاه برگردیم هیچ وقت نمیرسد!
هفته سوم اسفند موج آموزش مجازی به راه افتاد و گفتند آموزش تعطیلی بردار نیست! تا روزهای آخر اسفند درگیر آموزش مجازی در تلگرام و واتساپ بودیم، برعکس سال قبل و حتی سال های مدرسه که روزهای آخر اسفندمان بوی عید میداد! بعذ از عید رسید اما خبری از بازشدن دانشگاه نشد. هر استاد هر زمان که دلش میخواست کلاس میگذاشت و خیلی از کلاس ها را با شام و ناهارمان خوردیم! البته ناگفته نماند که بودند اساتیدی که کرونا کمتر سردرگمشان کرده بود و با هماهنگی و در زمان مناسب و به صورت مناسب و حداقل کاربردی! کلاس برگزار میکردند. با اینکه تابستانِ قبل از شروع ترم پنجم مشتاقانه منتظر حضوری شدن دانشگاه بودیم اما خبری از بازگشایی دانشگاه نبود و این ترم هم به صورت مجازی ادامه پیدا کرد.
فرآیند آموزش این ترم بی نظمی های ترم قبل را نداشت و از همه نظر سازمان یافته تر شده بود. راه اندازی سامانه ال ام اس و قابلیت های بیشتر آن از حجم مشکلات کم کرده بود و تا حدودی بر کیفیت آموزش افزوده بود. البته ناگفته نماند که این سامانه مشکلاتی هم داشت: کندی اتصال آن، قطع و وصلی پیوسته و خارج کردن کاربران از صفحه، عدم نمایش فایل پاورپوینت و... . کلاس ها سر زمان خودشان برگزار میشدند و تعاملات دانشجویان با اساتید تا حدودی راحت تر شده بود اما به دلیل مجازی بودن و شرایط سخت کرونایی جامعه همه چیز یکنواخت شده بود و شوری که در جامعه و فضاهای آن باید حاکم میشد رخت بر بسته بود.
انتظارها برای حضوری شدن دانشگاه در ترم ششم هم جواب نداد و فعالیت های آموزشی همچنان به صورت مجازی و در بستر سامانه ال ام اس ادامه پیدا کرد. کارورزی که از ترم قبل شروع شده بود تغییر کوچکی در یکنواختی دروس ایجاد کرده بود اما به دلیل مجازی بودن مدارس هم متاسفانه ما نتوانستیم بهره کافی از این واحد ببریم. تنها حسن این واحد این بود که میتوانستیم در شهرها و مدارس خودمان آن را بگذارنیم. به علت مجازی شدن دانشگاه ارتباطمان با دوستان و هم کلاسی ها کیفیت قبل را نداشت و نمیتوانستیم چیز زیادی از یکدیگر یاد بگیریم. از حق که نگذریم مجازی بودن کلاس آسیب هایی مثل کاهش یادگیری واقعی به علت امتحان های دسته جمعی و چرت زدن های به دور از چشم استاد دارد! که کمتر دانشجویی پیدا میشود که حداقل یکی از آن ها را تجربه نکرده باشد؛ اگر چرت هم نزده باشد استاد را با خود به خرید و مهمانی برده است!
ترم هفتم برخلاف ترم های گذشته امید چندانی به بازگشایی دانشگاه نداشتیم و به آن دل خوش نکرده بودیم. جو تا حدودی ایستا بود که بچه ها میگفتند شاید چون سال آخر هستیم کمی انرژیمان تحلیل رفته است! اغلب گلایه هایی که تا این مدت از زبان دانشجویان شنیده بودم تکراری و خسته کننده بودن واحد های درسی بود. البته در دوران حضوری از کمبود امکانات و اینکه دانشگاه تنها شبیه یک دبیرستان کمی گسترده تر است زمزمه ها و شکایت های فراوانی به گوش میرسید. راستش همه ما با مواجه با دانشگاه های دولتی و امکانات و مزایای آن انگشت به دهان میماندیم، انگار هیچ وقت به دانشگاه نرفته ایم...
ساحل منصوری - دانشجوی آموزش زبان انگلیسی دانشگاه فرهنگیان زنجان و عضو معاونت علمی بسیج دانشجویی
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.