به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، محدثه امامی نیا پژوهشگر حوزه زنان در یادداشتی نوشت: با مطالعه‌ی تاریخ در می‌یابیم که مخالفت با حجاب و استفاده از واژه‌ی "اجبار"، مختص به این روز‌ها نیست. بعد از سخنرانی امام خمینی (ره) در اسفند ۵۷ و اشاره به این مسأله که زنان در ادارات باید حجاب داشته باشند، تظاهراتی انجام شد که شعارش همین مخالفت با اجبار بود. از همان ابتدا با مقاله‌ای از سیمین دانشور، حجاب مقوله‌ای فرعی و فقهی معرفی شد که بعد از آبادانی کشور باید سراغش رفت.
امام خمینی (ره) در سال ۵۸، طی یک سخنرانی به آزادی و تمدن غربی اشاره کردند که خواهان قمار و لخت شدن است و در مسأله لخت شدن زن‌ها در بنادر، فرمودند که مردم تحمل نمی‌کنند. اولین اطلاعیه‌ی رسمی برای الزام حجاب در شهریور ۵۸ از سوی نماینده امام در مرودشت برای دانش آموزان صادر شد. در سال ۵۹، امام (ره) طی یک سخنرانی به انتقاد شدید از دولت بخاطر وجود نشانه‌های نظام شاهنشاهی در ادارات پرداخت و به مرور ورود زنان بی حجاب به ادارات ممنوع شد. سرانجام با تصویب مصوبه‌ای در آبان۶۲ بحث حجاب پایان یافت. از سال ۹۲ زمزمه‌های مخالفت با حجاب اجباری دوباره شنیده شد و جنبش‌های محدودی شکل گرفت که در نهایت به جنبش زن زندگی آزادی رسید.
پس آنچه مسلم است:۱_مخالفت گروه اندکی با حجاب مخصوص این روز‌ها نیست و ریشه در اقدامات رضاشاه و محمدعلی فروغی و امثالهم یا حتی قبل‌تر، تأثیرات فرهنگ غربی بر جامعه، هوس‌های نفسانی، عدم آگاهی و ... دارد. (اگر دقیق‌تر شویم، خودِ غرب هم به واسطه‌ی یک دشمنِ دیگری در این دام قرار گرفته است و مسیر نابودی را طی می‌کند.)
۲_انسان فطرتاً خواهان آزادی است و از اجبار روی گردان؛ در نتیجه دشمنان با تحریف معنای آزادی به بی بند و باری و استفاده از واژه‌ی اجبار بجای قانون که برای تنظیم رفتارهاست، توانسته اند به تخریب افکار عمومی بپردازند.
۳_جامعه نیاز به قانون دارد و می‌توان گفت که اگر قانون نباشد، یک جامعه شکل نمی‌گیرد.
پس از انقلاب و برای تشکیل یک جامعه اسلامی، نیاز به قوانینی بر مبنای احکام اسلام و در راستای فطرت و رشد استعداد‌های انسان داشتیم که مشخص شدنِ حدود پوشش یکی از این قوانین بود. زیرا پوشش فرد در جامعه، یک امر اجتماعی است.
۴_هر قانونی، همراه با الزام است و قراردادن کلمه‌ی "اجبار" در کنار یک قانون نادرست است.