گزارش|
گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو - فاطمه خلیلی یگانه؛ گوشه‌ای از دنیا، در منطقه‌ای پرجمعیتی، چون غزه، مردمانی زندگی می‌کنند که متعلق به سرزمین زیتون هستند. میان کسانی که به ساخت مستند با سوژه‌ی فلسطین پرداخته‌اند، برخی نگاه متفاوتی داشته و روایتی را به تصویر می‌کشند که تازگی آن، توجه ویژه‌ای را به خود جلب می‌کنند.
«سهی» مستندی است که متمرکز بر زندگی سهی است؛ دختری که با وجود معلولیت جسمانی خویش و محدودیت‌هایی که رژیم صهیونیست برای شهر او ایجاد کرده، دست از آرزو‌های خود نکشیده و همواره تلاش می‌کند به اهداف خود، با هر مشقتی نزدیک شود. این مستند در سال ۱۳۹۸ ساخته شده و محصول کشور ایران است.
سمیه احمدی از نگاه سهی، روایت زنانه‌ای را از آنچه بر سر سرزمین زیتون آمده، یعنی از سال ۱۹۴۸ به بعد، به تصویر کشیده است. داستان از زبان سهی روایت می‌شود. او روی تصاویری از اعتراضات علیه صهیونیست و روند انتخابات و قدرت گرفتن حماس، بسته شدن گذرگاه‌های شهرغزه توسط اسرائیل و کشیده شدن آن حصار نحس و پیامد‌های آن روی ادامه‌ی حیات مردم غزه، صحبت می‌کند.
آنچه که دراین مستند مورد توجه قرار می‌گیرد، آرمان حق طلبی و روحیه مبارز مردم غزه در این سمت حصار است که اوضاع آرامی را نداشته، ولی زندگی میان همین مقاومت‌ها، از جریان نایستاده است. سهی از خواهران و برادران خود صحبت می‌کند که جز جان و سنگی که در مشت دارند، سلاح دیگری را در دست ندارند. سال ۲۰۰۸، ۲۱۲ و ۲۱۴ اشغالگران جنگ ویران کننده‌ای را بر آن‌ها تحمیل کردند که سهی از آن‌ها می‌گوید و در آخر تاکید می‌کند که «مقاومت اولین و اخرین گزینه‌ی انتخابی آن‌هاست» در حالی که هرگز صدای شیون مادران و پدران برای آن‌ها عادی نمی‌شود.
زندگی «سهی» هم یکی از قصه‌های همین شهری است که او سعی کرد ما را با وضعیت آن در ابعاد گوناگون آشنایی بدهد. برای ورود به زندگی سهی، تصاویر از بیمارستان شلوغ و کودکان بیمار و صحبت‌های دکتر ایمن سبحانی از بحران‌های بهداشتی و دارویی که متحمل هستند، آغاز می‌شود. نمای کلی مستند تا به اینجا واضح کرده، آنچه که سهی را تبدیل به یک سوژه برای مستند کرده است، سختکوشی او برای زندگی و اهدافش در میان تمام سختی‌هایی است که به لحاظ جسمانی، اقتصادی و سیاسی با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کند.
این مستند مصائب و امید را با هم از زبان سهی روایت می‌کند. درست پس از این که می‌گوید نمی‌تواند برای عمل ضروری پایش به خارج برود و از حضور ورزشی در عرصه‌ی بین‌الملل به خاطر بسته شدن معابر جا مانده، می‌گوید که غزه و هرچه مربوط به آن است، حتی صدای گنجشک‌ها و بوی گل‌هایش را دوست دارد. عامل امیدواری خود را مادر حمایتگرش می‌داند. آنچه در او دوست داشتنی است، انگیزه‌ی اوست در آن هنگام که از بیمارستان برمی‌گردد و با دوستانش قرار تمرین در باشگاه را می‌گذارد.
سهی علاوه بر بسکتبالیست بودن، دربازیگری و کارگردانی هم دستی دارد که در این زمینه پروژه‌ی ناتمامی هم پشت سر گذاشته است. همه چیز در زندگی او با امید به ادامه دادن و آروزی دشمنی که نابود شده، گره خورده است.
ارسال نظرات