درمان بیمارستان‌های ناایمن دست چه کسی است؟
به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری دانشجو _ فاطمه قدیری، بیمارستان‌ها به عنوان مراکز حیاتی خدمات درمانی در هر شهری، نیازمند استاندارد‌های ایمنی بالا هستند. با این حال، گزارش‌های اخیر نشان می‌دهند که برخی از بیمارستان‌های تهران در وضعیت ناایمنی قرار دارند و این مسئله نگرانی‌های جدی برای سلامت و ایمنی بیماران و کادر درمان به وجود آورده است.
رئیس سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران اعلام کرد که ساختمان‌ها به چهار گروه A، B، C و D تقسیم‌بندی شده‌اند. گروه A به عنوان ساختمان‌های ایمن شناخته می‌شوند، در حالی که گروه D شامل ساختمان‌هایی است که به هیچ وجه قابلیت بهره‌برداری ندارند و باید تخریب شوند. از مجموع ۴۰۰۰ ساختمان مورد ارزیابی، حدود ۳۳۰۰ ساختمان مورد بررسی قرار گرفته‌اند و متأسفانه برخی از بیمارستان‌ها نیز در گروه‌های ناایمن قرار دارند.
یکی از مشکلات اساسی در راستای ایمن‌سازی بیمارستان‌ها، عدم تخصیص بودجه مناسب از سوی سازمان برنامه و بودجه است. رئیس سازمان مدیریت بحران تأکید کرد که در حال حاضر، هیچ بودجه‌ای برای ایمن‌سازی بیمارستان‌ها اختصاص داده نمی‌شود و این موضوع به نگرانی‌های موجود دامن می‌زند. در شرایطی که در هنگام بروز حوادث بودجه برای رفع خسارات تخصیص می‌یابد، برای پیشگیری و ایمن‌سازی هیچ سرمایه‌گذاری انجام نمی‌شود.
در جلسه‌ای با حضور مسؤولین وزارت بهداشت و دانشگاه‌های علوم پزشکی نیز تصمیمات جدی در خصوص ارتقای ایمنی بیمارستان‌ها اتخاذ شد. این موضوع از آن جهت حائز اهمیت است که ایمنی بیمارستان‌ها می‌تواند تأثیر مستقیم بر سلامت عمومی جامعه داشته باشد. رئیس سازمان پیشگیری و مدیریت بحران تصریح کرد که نیاز به حمایت‌های دولتی در این زمینه احساس می‌شود تا بتوان بیمارستان‌هایی که ساخت آنها به چندین دهه قبل برمی‌گردد را ایمن‌سازی کرد.
ناایمنی بیمارستان‌ها در تهران یک مسئله جدی است که می‌تواند عواقب وخیمی برای بیماران و کادر درمان به همراه داشته باشد. با توجه به عدم تخصیص بودجه کافی برای ایمن‌سازی، ضروری است که دولت و نهاد‌های مربوطه به این چالش توجه بیشتری داشته باشند و اقدامات مؤثری برای ارتقای ایمنی بیمارستان‌ها انجام دهند. همچنین، تشکیل شورای عالی مدیریت بحران و تخصیص بودجه‌های لازم می‌تواند در حل این معضل مؤثر باشد.
نگاهی به تاریخچه تاسیس هفت بیمارستان ناایمن در تهران
هفت بیمارستان مهم تهران به دلیل ناایمن بودن اکنون در معرض انواع خطر قرار دارند نیم‌نگاهی به زمان تاسیس بیمارستان‌هایی همچون امام خمینی، سینا، بوعلی، فیاض‌بخش، رسول اکرم، لولاگر و شهدای یافت‌آباد خالی از لطف نیست، زیرا قدمت بالای این ساختمان‌ها همه چیز را فاش می‌کند.
بیمارستان امام خمینی در سال ۱۳۱۵ در مساحت ۲۳۵ هزار و ۵۱۹ مترمربع ساخته شده است. همین موضوع نشان می‌دهد که به واسطه عمر ۷۸ ساله یعنی نیم قرن باید بازسازی و تخریب کامل آن صورت گیرد تا با جان مردم بازی نشود تا شاید روزی شاهد خطرات احتمالی برای مردم نباشیم.
بیمارستان سینا تهران به عنوان یکی از قدیمی‌ترین بیمارستان‌های این کلانشهر از سال ۱۲۵۱ خورشیدی افتتاح شد که در واقع یکی از بزرگترین و قدیمی‌ترین بیمارستان‌های ایران به حساب می‌آید که این موضوع هم قدمت ۱۵۲ ساله این بیمارستان را نشان می‌دهد. نگاهی به این قدمت ضرورت بازسازی آن را بیشتر از پیش می‌کند.
بیمارستان بوعلی تهران نیز در دهه ۱۳۳۰ به بهره‌برداری رسید یعنی این بیمارستان نیز عمری ۷۳ ساله دارد، این بیمارستان نیز به دلیل نداشتن ایمنی کافی چندین بار تذکر برای تخلیه و تعطیلی از سوی سازمان‌های متولی حوزه بحران دریافت کرده، زیرا این بیمارستان هم در حال رسیدن به یک قرن فعالیت مستمر است.
بیمارستان فیاض‌بخش تهران نیز مقدمات ساخت آن در سال ۱۳۳۵ آغاز شده و به طور رسمی در سال ۱۳۳۶ افتتاح شده است. ۶۸ سال فعالیت با بیش از نیم قرن نشان از ناایمن بودن این بیمارستان نیز دارد شاید اگر به تاریخچه این بیمارستان‌ها نیم‌نگاهی شود بهتر بتوان برای نوسازی و تعطیلی آنها اقدام کرد.
بیمارستان رسول اکرم پایتخت نیز به عنوان بزرگترین مجموعه آموزشی، بهداشتی و درمانی غرب تهران با حدود ۷۰۰ تخت، از سال ۱۳۴۳ در تهران احداث شده است. ۶۰ سال فعالیت ثمره روز‌های پُرکار این بیمارستان را نشان می‌دهد و باید پس از بیش از نیم قرن فعالیت چاره‌ای برای بازسازی و ایمنی‌بخشی به این مرکز درمانی داشت.
بیمارستان لولاگر نیز در سال ۱۳۱۲ در ابتدا به عنوان نواخانه فعالیت رسمی خود را آغاز کرده است که سال‌های فعالیت این بیمارستان قدیمی هم در حال تبدیل شدن به یک قرن دارد، زیرا ۹۱ سال از ساخت این بیمارستان در تهران می‌گذرد که همین موضوع هم قدمت بالا و ناایمن بودن آن را نشان می‌دهد.
بیمارستان شهدای یافت‌آباد تهران هم در سال ۱۳۴۰ برای ارائه خدمات درمانی در این شهر وقف شد، در سال ۱۳۵۴ به عنوان مرکز بازپروری معتادان زیر نظر انجمن توانبخشی ایران شروع به فعالیت کرد و در نهایت از سال ۱۳۵۸ به عنوان بیمارستان عمومی در تهران ادامه کار خود را داشته است. قدمت این بیمارستان نیز ۶۳ سال است.
بازی با جان مردم
با توجه به قدمت و شرایط ناایمن این بیمارستان‌ها، انتظار ارائه خدمات با کیفیت به بیماران به شدت کاهش یافته است. برخی از این بیمارستان‌ها با عمری بیش از نیم قرن در حال فعالیت‌اند و ترمیم و مرمت آنها نیازمند زمان و سرمایه‌گذاری‌های قابل توجهی است. این در حالی است که جامعه همچنان از این بیمارستان‌ها انتظار خدمات درمانی مناسب دارد.
افزایش طول عمر بیمارستان‌ها و عدم توجه به ایمن‌سازی، بیماران و کارکنان را با خطرات جدی مواجه کرده است. با توجه به قدمت ۵۵۸ سال مجموع این بیمارستان‌ها، نیاز فوری به بازسازی، تخصیص بودجه و حمایت‌های دولت و نهاد‌های مربوطه برای نوسازی و ایمن‌سازی بیمارستان‌ها احساس می‌شود.
روزگاران قدیم همه درمان بیماری خود را در بیمارستان‌ها می‌جستند، اما این روز‌ها برخی از مردم برای ورود به بیمارستان‌های ناایمن چنان ترس دارند که گویی وارد یکی از مکان‌های خطرناک و بدون ایمنی می‌شوند. بیمارستان‌هایی که بیش از نیم قرن پیش ساخته شده و هنوز اقدامی برای ایمنی‌بخشی انجام نداده است باید از آن هراسان بود که ممکن است روزی تخریب شود.