رادیکال‌های ایران ستیز علیه سعید روستایی می‌ایستند؟! / باید بیشتر از اینها سیاه نمایی می‌کردی!

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، هنوز مدت زیادی از اکران فیلم «زن و بچه» ساخته سعید روستایی در جشنواره کن نگذشته که موجی از انتقادها، بر علیه روستایی و فیلم تازه اکران شده اش به راه افتاده است؛ منتقدانی که روستایی را متهم به محافظه‌کاری می‌کنند و از او ناراضی‌اند، چون توقع داشته‌اند بیش از اینها، ایران و فرهنگ ایرانی را مورد هجمه قرار دهد.

۲۰۲۲ بود که روستایی با «برادران لیلا» در همین جشنواره حاضر شد؛ فیلمی که با نگاهی سیاه و گزنده به مناسبات خانواده ایرانی، توجه جریان‌های خاص بین‌المللی را به خود جلب کرد. پرداخت به موضوعاتی که با فرهنگ عمومی جامعه در تضاد بودند، کارگردان جوان ایرانی را به چهره‌ای محبوب برای جشنواره‌های خارجی و رادیکال‌های ضد ایرانی بدل کرد؛ جشنواره‌هایی که سال‌هاست معیارشان نه هنر و خلاقیت، بلکه تطابق با خط‌مشی‌های ضدایرانی است.

این محبوبیت اما، برای کارگردان «زن و بچه» دردسر ساز شد. انتظارات بالا رفت و حالا که اثر تازه‌اش با وجود بازنمایی تلخ و اغراق‌شده از وضعیت زنان در جامعه ایران، نتوانسته همان هجمه و هجمه‌گری فیلم قبلی را تکرار کند، سیل نقد‌ها به سمت او روانه شده است.

در فیلمی که به‌نوعی در ادامه‌ی «برادران لیلا» ساخته شده، این‌بار نه پدر که جایگاه مادر در خانواده ایرانی مورد تردید و تخریب قرار گرفته؛ مسیری که به‌وضوح در خدمت پروژه‌ای است که چندی‌ست برخی محافل غربی آن را دنبال می‌کنند: پروژه نابودی خانواده ایرانی با تخریب پایه‌های اصلی ان یعنی جایگاه پدر و مادر.

اما مسئله فراتر از نقد یک فیلم است. وقتی تریبون‌های مهمی، چون جشنواره کن به برخی سینماگران ایرانی داده می‌شود، انتظار می‌رود در همان چارچوب از آنها بهره‌برداری شود: یعنی ساخت آثار سیاه، ضد ملی، و متهم‌کننده‌ی نظام به تمام مشکلات اجتماعی؛ و اگر فیلمی، حتی با روایتی تلخ، کمی از این مسیر بی راهه برود، متهم به بی‌تفاوتی و محافظه‌کاری می‌شود.

واضح است که در این‌گونه برخوردها، نه دغدغه‌ای برای کیفیت هنری آثار وجود دارد و نه انگیزه‌ای برای پیشرفت سینمای ایران. آنچه این جریان‌ها می‌خواهند، یک چیز است: هرطور که میتوانی به کشورت خنجر بزن و هرچقدر خنجرت عمیق‌تر به فرهنگ و اصالت ایرانی زخم بزند، طولانی‌تر تشویقت میکنیم!

در نهایت، آنچه از دل این حوادث بیرون می‌آید، چیزی جز سوءاستفاده از ابزار هنر برای بازی‌های سیاسی نیست؛ مسیری که تنها اورده اش نابودی هنر و سینمای ایران و فاصله گرفتن هنرمندان از رسالت اصلی خویش است.