«آفریقا»؛ فیلم خوش ریتم و خوش ساخت

گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ فیلم سینمایی آفریقا که اخیرا در سینماهای خانگی اکران شده و راه به قاب کوچک خانه های مردم یافته را می توان یکی از معدود آثار خوب سینمایی سال های اخیر در ژانر سینمای نوآور اجتماعی ایران برشمرد.

هومن سیدی پس از ساخت شش فیلم کوتاه اولین فیلم بلند خود را با نام «آفریقا» جلوی دوربین برد تا اولین نمایشش در جشنواره و بعد هم در شبکه نمایش خانگی باشد.

تمامی لوکیشن ها در تهران و لواسان واقع است. نویسنده فیلمنامه خود سیدی است.

شهاب حسینی، آزاده صمدی، جواد عزتی، امیر جدیدی، مینا ساداتی و امید تبریزیزاده در این فیلم ایفای نقش می کنند. همچنین تدوین فیلم زیر نظر سیدی همزمان با فیلمبرداری انجام شد تا گروه بتواند فیلم را برای جشنواره بین المللی فیلم فجر آماده کند که کرد. این فیلم را مجید اسماعیلی و مجتبی امینی تهیه کرده اند.

به لحاظ مضمونی و به طور کلی این فیلم به مسائل و مشکلاتی می پردازد که گریبانگیر جوانان است.

خود سیدی اما معتقد است یک ماجرایی در پس زمینه ذهنش وجود داشته که نمونه های شخصیتی در این فیلم برای او نمونه جنگل وحشی را دارد. اگر یکدیگر را می درند تنها به علت ذاتشان است و این کار را فقط در زمانی که احساس گرسنگی می کنند انجام می دهند.

قصد او نشان دادن شخصیت این کاراکترها بوده که آدم های بدی نیستند و فقط تصمیمات آنها در لحظه است که آنها را درنده خو می کند.

از اینکه اولین فیلم او مخاطبان را یادآور فضای فیلم های نوآور کرده است بسیار خوشحال است. این فیلم در ژانر اجتماعی است و یک جور لایه برداری می کند از مشکلات نسل جوان است.
 

شهرام که در کل فیلم قطب طنز قصه است و به نوعی نجات بخش فیلم به حساب می آید در پایان زندگی دختر را تباه می کند.

«آفریقا» فیلم خوش ریتم و خوش ساختی است.حتی با همه مولفه های ساختاری و بصری و اجرایی و فیلمنامه ای که برای خود انتخاب کرده است.

از سیاه و سفید بودن فیلم تا بی دیالوگ بودن نقشی که شهاب حسینی آن را بازی می کند و از اجرای نوآورگونه اش تا لحن نسبتا عصبی و جوانانه اش. آن هم گونه ای از جوانان امروز جامعه ما که معروفند به جوانان «از ونک به بالای تهران»!

با این همه اما فیلم موفق شده تا در پدیدآوردن فضای مورد علاقه و مورد نیازش به یک موفقیت نسبی خوب و قابل دفاع نائل آید.

همان طور که گفتیم هم ریتم خوبی دارد و هم بازی های به جا و به اندازه ای. هم فضاسازی اش قابل قبول است و هم روایتش متناسب و درخور.

ضمن آنکه فراموش نکنیم کارگردان جوان فیلم، در اولین ساخته بلند سینمایی خود، دست به ریسک های قابل توجهی زده و مثلا ژانر سخت نوآور و شکل بصری سیاه و سفید و اجرای محدود را چه در بازیگران و کاراکترهای فیلم و چه در لوکیشن و میزانسن کارش، تجربه کرده که این امر به خودی خود شایسته تحسین است.

از جهت داستانی هم با یک قصه کوچک اما خوش روایت روبروییم که در بسترش، به حالات و روحیات و دغدغه ها و معضلاتی که جوانان امروز با آن دست به گریبانند توجه کرده و بدان معطوف شده.

دقیقا با یک فیلم «جوانانه» روبروییم که تلاش می کند در عین حفظ کارکردهای مخاطب گرایانه اش، از سینمای خوب هم فاصله نگیرد و به اصول زیبایی شناسانه ای که از ابتدا تعریف کرده، پایبند و وفادار باقی بماند.

این تجربه اول، تلاشی امیدوار کننده در کارنامه کارگردان جوانش محسوب می شود و تداعی گر و نویدبخش حضور مثمرثمر یک فیلمساز خوش قریحه و با استعداد برای سینمای ایران است.

گرچه تلخی و سیاهی و البته عصبیت فیلم می توانست قدری کنترل شده تر و هدفمندتر و به نحوی که به مخاطب و مضمون فیلم لطمه نزند، اجرایی گردد اما با وجود این نقیصه و ایراد در کنار برخی مضامین فحوایی فیلم، می توان آفریقا را در شمار فیلم هایی به حساب آورد که گویا و جویای یک تجربه موفق و رو به جلو برای کارگردان جوانش است.