استاد حوزه علمیه گفت: گناه نه از انبوه، بلکه از کم آغاز میشود؛ گاه یک نگاه انسان را به سقوط می کشاند و از همین جهت است که طبق آیات قرآن، انسان در مقابل خود و گوش و چشم و زبان و اندامش مسئولیت دارد.
به گزارش خبرنگار «خبرگزاری دانشجو» از قم، حجت الاسلام رفیعی شب گذشته در حرم حضرت معصومه (س) با اشاره به عواملی که سبب خوش عاقبتی و عاقبت به خیری انسان می شود، گفت: طوبی در عربی یعنی خوشا به حالت و ویل یعنی بدا به حالت، در قرآن کلمه طوبی تنها یک بار و در سوره رعد به کار رفته است؛ در حالی که ویل 23 مرتبه به کار برده شده است.
وی با بیان اینکه البته در احادیث کلمه طوبی بسیار به کار برده شده که نشانگر افراد خوش عاقبت است، بیان داشت: باید بسیار دعا کرد برای عاقبت به خیری، فردی که در 18 جنگ علیه کفر از زمان رسول الله(ص) تا دوره امیرالمومنین(ع) حضور داشته در حادثه عاشورا کنار کشیده است.
این استاد حوزه علمیه قابیل را به عنوان اولین انسان عاقبت به شر نام برد و گفت: در زمان ما زمینه گناه زیاد شده است؛ ولی آن زمان اصلا زمینه گناهی وجود نداشته، قابیل به خاطر حسادت این کار را کرد همانطور که کنعان به دلیل کبر عاقبت به شر شد، امروز هم هر پسری که برخلاف پدر دین دار خود پیش رود مصداق کنعان و قابیل است.
رفیعی با تاکید بر اینکه برسیسای عابد تقوا را کنار گذاشت و بلعم عالم عمل را نادیده گرفت و هر دو عاقبت به شر شدند، خاطرنشان کرد: پسر عموی موسی (ع) که همان قارون بود با عشق به ثروت از پرداخت زکات سرباز زد و زمین او و مالش را یکجا بلعید.
وی حسادت، کبر، بی تقوایی، بی عملی و ثروت اندوزی را از عوامل عاقبت به شری توصیف کرد و افزود: حضرت علی(ع) تمام خوبی ها را در سه خصلت نگاه، سکوت و حرف زدن می داند که البته هر کدام این ها فی نفسه سبب سعادت نمی شود، بلکه روش درستش عاقبت به خیری را به همراه می آورد.
این استاد حوزه علمیه با بیان اینکه نگاه اگر عبرت آمیز و سکوت اگر همراه فکر و کلام اگر همراه ذکر باشد سبب سعادت می شود ، تصریح کرد: اگر به تشییع جنازه بنگریم و یاد مرگ بیفتیم این نگاه درست است، اگر با دیدن زمستان یاد معاد را زنده کنیم این نگاه باعث عاقبت به خیری می شود.
رفیعی ضمن اشاره به اهمیت ترک گناه و آثاری که به همراه دارد، گفت: گناه از انبوه شروع نمی شود و از کم آغاز می گردد، گاه یک نگاه انسان را به سقوط می کشاند و از همین جهت است که طبق آیات قرآن انسان در مقابل خود و گوش و چشم و زبان و اندامش مسئولیت دارد.