چرا ظریف از بیان دلایل «خوشبینی‌اش»درباره آینده مذاکرات واهمه دارد؟

گروه بین الملل«خبرگزاری دانشجو» ـ سجاد مصطفی پور؛ «توافق نامه ژنو» یا همان «برنامه اقدام مشترک» را می توان از جهاتی نقطه عطف سیاست خارجی دولت یازدهم تلقی کرد، چرا که مجریان امر، بر این باورند با چانه زنی و مذاکرات مقدماتی توانستند با گروه 1+5 به یک توافق مقدماتی برسند و این فتح بابی یاشد یرای توافق نامه نهایی و جامع، که در آن سیاست های خصمانه غرب در قبال ایران در بحث هسته ای کاهش پیدا می کند و «لغو کلیه تحریم ها» و «برسمیت شناختن حق غنی سازی» دو موضوع بسیار مهمی خواهد بود که جمهوری اسلامی در پایان موفقیت آمیز مذاکرات به آن ها دست پیدا خواهند کرد.

 

ولی آنچه درباره روند مذاکرات گفته شده است به هیچ وجه اقناع کننده نیست و در این بین«رازهای مگویی» وجود دارد که تیم دیپلماسی به ریاست محمد جواد ظریف، به نظر می رسد آن ها را جز اصول اساسی «دیپلماسی پیش برنده»می دانند و معتقد است اینگونه بدون جوسازی می توانند در یک بازی «برد-برد» با طرف مقابل از حقوق مسلم کشورمان دفاع کنند!

 

ولی در مقابل، اظهاراتی از سوی مقامات مذاکره کننده غربی مطرح می شود که به ظاهر نشان می دهد غربی ها توانستند به یک موفقیت بزرگ در قبال پرونده هسته ای ایران برسند و روند پیشرفت برنامه هسته ای ایران را متوقف کنند، این ادعاها تا آنجا پیش رفت که «سی ان ان» در یک گزارش تحلیلی از مذاکرات ایران و 1+5 به عنوان یک «توافق تاریخی» برای ایالات متحده آمریکا یاد کرد و نوشت «توافق هسته ای کنونی می تواند فعالیت های هسته ای ایران را محدود کند، بازه زمانی پیشرفت برنامه هسته ای ایران را عقب بندازد و این امکان بوجود می آید که بازرسی های جامعی از تاسیسات هسته ای ایران فراهم شود».

 

این در حالیست که هم چنان وزیر امورخارجه کشورمان به نتیجه مذاکرات در 3 ماه آینده «خوشبین» است به طوریکه پس از ارائه گزارش آژانس بین المللی انرژی اتمی و صحه گذاشتن بر گام های اعتمادساز ایران، در صفحه توئیتر خود نوشت« ما در انتظار اقدام متقابل طرف مقابل هستیم» این در حالیست که قرار بود روند مذاکرات به گونه ای پیش رود که گام به گام و در شرایط«برد-برد» طرفین تا رسیدن به یک توافق جامع و نهایی دست یابند ولی با این سخن، این گونه برداشت می شود که حتی شخص محمد جواد ظریف هم به خوبی می داند که 1+5 اقدام اعتمادساز قابل توجهی در برابر ایران برنداشته است!

 

 وزیر امور خارجه کشورمان در ادامه یادداشت کوتاه خود در «توئیتر» بار دیگر بر پنهان ماندن محتوای مذاکرات و عدم انتشار جزئیات مذاکرات و اینکه نباید پاسخ ادعاهای غربی درباره مذاکرات در رسانه ها داد، اینگونه می گوید «ما در میز، مذاکره می کنیم نه در ملاء عام». ولی باید گفت، یک بخش مهم و قابل توجه برای یک«دیپلماسی موفق و پیش برنده» استفاده از ابزارهایی همچون رسانه و فضای مجازی است که به نظر می رسد طرف مقابل به خوبی از آن بهره می برد که مثال بارز آن، می تواند تغذیه اطلاعاتی رسانه هایی چون«سی ان ان، واشنگتن پست، بی بی سی، آسوشیتدپرس» باشد، که با هماهنگی قابل توجه، می توانند به خواسته های خود جامه عمل بپوشانند، چرا که براین باورند فقط میز مذاکره تعیین کننده نتیجه مذاکرات نیست و این رسانه ها هستند که وظیفه اقناع افکار عمومی را دارند و مهم تر از همه، باید به شرکای خود اطمینان دهند که توافق مذکور، هیچ خطری برای منافع آنان ندارد.

 

این در حالیست که نه تنها تیم دیپلماسی از ابزار رسانه ای داخلی بهره نمی برد بلکه با بی اعتنایی به مطالبی که در رسانه های خارجی گفته می شود، ادعاهای مقامات غربی را تنها برای «مصرف داخلی» ارزیابی می کنند!

 

 

در وهله اول، اگر «ظریف» شناخت خوبی از ملت ایران داشته باشد باید به خوبی بداند، همدلی و وفاق بین تمامی مردم در ایران در موضوعات مهم کشور، امریست که تاریخ 35 ساله کشور گواهی روشن و شفاف بر این ادعاست ولی پرسش اساسی این است که، چرا باید رفتار هئیت دیپلماسی کشورمان به گونه ای باشد که موجی از«بدبینی» را در کشور بوجود آورد؟ اگر توافق نامه ژنو به نفع ملت ایران است چرا محتوای آن نباید گفته شود؟

 

مهم تر از همه دلیل خوشبینی محمد جواد ظریف به آینده مذاکرات است که با این سوالات متعدد بدون پاسخ و اقدامات ضدایرانی غرب جای تعجب دارد، ایشان بدون ارائه دلایل خوشبینی خویش به توافق در موعد مقرر ـ 20 جولای ـ با گروه1+5 با ارائه گزارشات مستمر در شبکه های اجتماعی ـ فیس بوک و توئیتر ـ به مخاطبین خویش اطمینان می دهد که با نگاهی رو به جلو، می توان به توافق جامع و نهایی رسید و به هیچ وجه حتی حاضر به پاسخ سوالات موجود در روند پرونده هسته ای نیست. در حالیکه «تعهد» و «مسئولیت پذیری» ایجاب می کند وزیر امور خارجه کشورمان به طور شفاف و صریح جوابگوی سوالات باشد و اطمینان داشته باشد که منتقدین و مردم همیشه منافع ملی را بر هر چیز دیگری را ترجیح می دهند چرا که «موفقیت» یا «شکست» دولتمردان در هر عرصه ای به طور مستقیم با زندگی مردم مرتبط خواهد بود پس چرا نباید مردم بدانند دلایل«خوشبینی» وزیر امور خارجه کشورشان به توافق نهایی در 3 ماه آینده چیست؟