امروز جوک تبدیل به یک گفتمان شده است

به گزارش خبرنگار«خبرگزاری دانشجو» از مشهد، مهدی نجف‌زاده در نشست«چرا ایرانی‌ها جوک می‌سازند؟» در سازمان مرکزی جهاد دانشگاهی مشهد بیان کرد: عدم وجود سلطه و صحبت نکردن از سوم شخص از جمله عواملی است که در زمان صحبت کردن باید به آنان توجه کرد.

وی ضمن بیان این‌که باید در وضعیتی قرار گیریم که هر کس هر چه می‌خواهد بتواند بگوید و حین صحبت کردن، افراد موجود در بحث سلطه‌ای بر یکدیگر نداشته باشند گفت: به طور مثال در رمان برادران کارامازوف هر کس هر چه می‌خواهد می‌تواند عنوان کند زیرا نویسنده این کتاب معتقد است هر کس مجاز است هر سخنی را بر زبان جاری کند.

این استاد علوم سیاسی با اشاره به این‌که متاسفانه امروز برای خندیدن از اقوام بهره می‌برند، تصریح کرد: کسانی که چنین رفتار می‌کنند به این مسئله بیاندیشند که چنانچه به جای قوم مورد نظر در جوک از کلمه «من» استفاده کنند آیا باز هم خواهند خندید؟ در واقع جواب این سوال خیر خواهد بود.

نجف‌زاده ضمن اشاره به این‌که از نظر باختین، خنده یک امر اجتماعی است که باید فارغ از مسائل اجتماعی باشد، یادآور شد: خنده یعنی من، درد انسان بودن را فراموش کنم.

وی با طرح این پرسش که چرا ایرانیان جوک می‌سازند؟ گفت: یک نگاه تاریخی به جامعه ایرانی نشان خواهد داد که جامعه ایرانی یک جامعه مورد ظلم و تهاجامت بسیار قرار گرفته است به همین دلیل دچار سرخوردگی، انزوای درونی و محافظه کاری شده است و در پاسخ به این شرایط ناگوار به اصل خوش باشی که یک اصل یونانی است روی آوردند تا از برنامه‌ریزی برای آینده فارغ باشند.

عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد با بیان اینکه توجه به اصل روانشناختی نشان می‌دهد که برخی از جوک‌هایی که در عرصه اجتماعی عنوان می‌شوند در پاسخ به افسردگی‌ها است، خاطرنشان کرد: در نگاه جامعه شناختی نیز ما در ایران با معضل عدم گفتگو مواجه هستیم که همین عدم گفتگو و جدی نگرفتن مسائل کار دست ما داده است.

نجف‌زاده ضمن تاکید بر این‌که امروز جوک تبدیل به یک گفتمان شده است، بیان داشت: هیچ معیار اخلاقی وجود ندارد که چه کسی تا چه اندازه راست و تا چه اندازه نادرست می‌گوید، بلکه روابط اجتماعی نشان می‌دهد که چه جمله‌ای را عنوان کنیم و چه جمله‌را عنوان نکنیم.

این استاد دانشگاه در بخش پایانی سخنان خود ضمن بیان این مطلب که جماعت کور را نمی‌پذیرم، گفت: این‌که جمعیتی به دلیل پیروزی تیم فوتبال مورد علاقه خود به خیابان بریزند و خوشحالی کنند را نمی‌توان گفت حوزه اجتماع، البته نه این‌که بد باشد؛ اما چنانچه این امر همیشگی باشد پالایش خواهد شد؛ اما واقعیت این است که چنین نیست.