مرز حمایت از هنرمندان تا کجاست/
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، محمدعلی گودینی نویسنده درباره میزان حمایت‌ها از هنرمندان و اهالی قلم اظهار داشت: اگر بخواهم حقیقت را بگویم، حمایت‌ها در حد صفر است.
وی در ادامه با بیان اینکه اغلب نویسندگی شغل دوم و سوم اغلب نویسندگان کشور است، گفت: اغلب افراد نوشتن را به عنوان شغل اصلی نمی‌دانند. افرادی، چون بنده، می‌نویسیم، چون به نوشتن و خواندن به نوعی معتاد شده‌ایم. حتی در بحث مالی هم نمی‌توان روی موضوع نوشتن حساب کرد.
به گفته گودینی، امروز یک نویسنده برای انتشار یک کتاب خود مشکلاتی دارد. تیراژ‌ها چندصدتایی شده و به لحاظ مادی و معنوی نویسندگان در شرایط سختی هستند. حتی اگر حمایتی صورت می‌گیرد مثلا در حد سفر‌های خارجی از قبیل: حضور نویسندگان در نمایشگاه بین‌المللی کتاب فرانکفورت یا پاریس، مشخص نیست بر چه اساس نویسندگان انتخاب می‌شوند.
این نویسنده در بخش دیگری با اشاره به اینکه بنده کارگر بودم و در حال حاضر از کارافتاده هستم و مستمری حداقلی دریافت می‌کنم، بیان داشت: با مستمری حداقلی که دریافت می‌کنم، زندگی را می‌گذرانم. پس از چند سال کارگری حتی بیمه تکمیلی هم ندارم و از عهده مخارج برنمی‌آیم. در این میان شاهدیم که اغلب نویسندگان حتی بیمه هم نبوده و دولت هم آن‌ها را به رسمیت نمی‌شناسد.
وی خاطرنشان کرد: ارشاد و یا دستگاه‌های دولتی باید یارانه‌ای برای زمان مشکلات یا بیماری اهالی قلم یا هنرمندان در نظر بگیرند. بنده بیمه هستم، اما بسیاری از دارو‌ها را آزاد تهیه می‌کنم، زیرا مشمول بیمه درمانی نیست، این‌ها برای یک هنرمند و نویسنده که درآمدی ندارد، مسایلی را ایجاد می‌کند.
نویسنده کتاب «زنی با کفش‌های مردانه» تصریح کرد: اغلب افرادی که در حال حاضر به نوشتن می‌پردازند یا عشق به نوشتن دارند یا جنون. می‌نویسند تا استعدادشان کور نشود و نوشتن را به امید رسیدن به مادیات پیگیری نمی‌کنند.
گودینی در پایان اظهار داشت: بنده ۱۰ کتاب آماده چاپ دارم، اما ناشران قادر به انتشار آن‌ها نیستند. آن‌ها نیز منافع خود را مدنظر دارند و نهاد‌های دولتی و افراد وابسته به دولت هم هیچ اقدامی در حمایت از انتشار آثار ندارند. تنها حمایت سالانه از نویسندگان ارائه بن ۲۵۰ هزار تومانی نمایشگاه کتاب است!
وی در ادامه با بیان اینکه اغلب نویسندگی شغل دوم و سوم اغلب نویسندگان کشور است، گفت: اغلب افراد نوشتن را به عنوان شغل اصلی نمی‌دانند. افرادی، چون بنده، می‌نویسیم، چون به نوشتن و خواندن به نوعی معتاد شده‌ایم. حتی در بحث مالی هم نمی‌توان روی موضوع نوشتن حساب کرد.
به گفته گودینی، امروز یک نویسنده برای انتشار یک کتاب خود مشکلاتی دارد. تیراژ‌ها چندصدتایی شده و به لحاظ مادی و معنوی نویسندگان در شرایط سختی هستند. حتی اگر حمایتی صورت می‌گیرد مثلا در حد سفر‌های خارجی از قبیل: حضور نویسندگان در نمایشگاه بین‌المللی کتاب فرانکفورت یا پاریس، مشخص نیست بر چه اساس نویسندگان انتخاب می‌شوند.
این نویسنده در بخش دیگری با اشاره به اینکه بنده کارگر بودم و در حال حاضر از کارافتاده هستم و مستمری حداقلی دریافت می‌کنم، بیان داشت: با مستمری حداقلی که دریافت می‌کنم، زندگی را می‌گذرانم. پس از چند سال کارگری حتی بیمه تکمیلی هم ندارم و از عهده مخارج برنمی‌آیم. در این میان شاهدیم که اغلب نویسندگان حتی بیمه هم نبوده و دولت هم آن‌ها را به رسمیت نمی‌شناسد.
وی خاطرنشان کرد: ارشاد و یا دستگاه‌های دولتی باید یارانه‌ای برای زمان مشکلات یا بیماری اهالی قلم یا هنرمندان در نظر بگیرند. بنده بیمه هستم، اما بسیاری از دارو‌ها را آزاد تهیه می‌کنم، زیرا مشمول بیمه درمانی نیست، این‌ها برای یک هنرمند و نویسنده که درآمدی ندارد، مسایلی را ایجاد می‌کند.
نویسنده کتاب «زنی با کفش‌های مردانه» تصریح کرد: اغلب افرادی که در حال حاضر به نوشتن می‌پردازند یا عشق به نوشتن دارند یا جنون. می‌نویسند تا استعدادشان کور نشود و نوشتن را به امید رسیدن به مادیات پیگیری نمی‌کنند.
گودینی در پایان اظهار داشت: بنده ۱۰ کتاب آماده چاپ دارم، اما ناشران قادر به انتشار آن‌ها نیستند. آن‌ها نیز منافع خود را مدنظر دارند و نهاد‌های دولتی و افراد وابسته به دولت هم هیچ اقدامی در حمایت از انتشار آثار ندارند. تنها حمایت سالانه از نویسندگان ارائه بن ۲۵۰ هزار تومانی نمایشگاه کتاب است!
منبع: فارس
ارسال نظرات