با رویکرد‌هایی موثر؛
به گزارش خبرنگار فناوری خبرگزاری دانشجو، می‌دانیم که سال ۲۰۲۰ سال مهمی برای بحران تغییرات آب و هوایی و نیازمند یک دگرگونی در مسیر حال حاضر نشر جهانی گازهای گلخانه‌ای است. اما آنچه نمی‌دانستیم این بود که در این سال، با یک بحران جهانی سلامت نیز مواجه خواهیم شد و تصمیماتی که برای کنترل این تهدید می‌گیریم بر ما و نسل‌های پیش رو اثر می‌گذارد، مانند چگونگی توانایی ما در توقف گرمای جهانی.
ارتباط مستقیمی بین کووید-۱۹ و تغییرات آب و‌هوایی وجود ندارد؛ با این حال، طوری که ما در حال تغییر سیاره خود هستیم احتمالا شیوع برخی بیماری‌ها را بیشتر خواهد کرد. همانطور که تغییرات آب و هوایی نواحی بیشتری از زمین را گرم می‌کند بیماری‌هایی مانند مالاریا و تب دنگی که عامل آن‌ها پشه است شایع‌تر شده و فضای کافی برای رشد این حشرات فراهم خواهد شد.
شیوع ویروس کرونا غم‌انگیز است و عواقب آن برای مدت طولانی احساس خواهد شد، اما در نهایت وضعیت سلامت جهانی به حال معمول خود بر می‌گردد، در حالیکه محیط زیست اینگونه نیست.
آب و هوا به طور برگشت‌ناپذیر تغییر می‌کند. آب و هوای جهانی تاکنون یک درجه سانتی گراد افزایش داشته است. وظیفه مهم ما این است که مطمئن شویم این دما بیشتر از ۱.۵ درجه افزایش نخواهد داشت و از تاثیرات بد آن جلوگیری کنیم.
همانطور که بیماری همه گیر کرونا وضعیت خوبی را نشان نمی‌دهد، چالش‌های جهانی نیز در حال افزایش هستند و نیازمند راه حل‌های سیستماتیک. برای کنترل این ویروس، دولت‌ها باید تعاملات اجتماعی، مسیر‌های زمینی، هوایی و مرز‌ها را کنترل کنند. برای تغییر اوضاع، آن‌ها باید از فناوری‌های پاک حمایت کنند و یارانه صنایع آلاینده را کاهش دهند.
تولید گازهای گلخانه‌ای هر کشور بدون توجه به اینکه در کجا آزاد شده‌اند در جو جمع می‌شوند. بنابراین، کاهش این گاز‌ها فقط در صورتی موثر خواهد بود که همه کشور‌ها در مسیر مشابه قرار داشته باشند. (انتشار خالص صفر تا سال ۲۰۵۰).
اما چالش‌های جهانی علاوه بر دولتمردان کشور‌ها نیازمند این است که مردم نیز رفتار‌های خود را تغییر دهند. ما به عنوان اعضای جامعه باید با کنترل رژیم غذایی، الگو‌های مصرف، روش‌های تعامل فردی و نحوه سفر کردن به مقابله با تغییرات آب و هوایی کمک کنیم.
دولت‌ها اکنون در حال برنامه ریزی برای ایجاد محرک‌های اقتصادی در راستای کمک به مردم و سرپا نگه داشتن شرکت‌ها از رکود‌های احتمالی هستند و این تصمیمات بدون اغراق جهان را برای نسل‌های آینده تغییر می‌دهد.
این برنامه‌ها نباید به عنوان مثال صنایع سوخت‌های فسیلی را رونق دهد یا انتشار گازهای گلخانه‌ای را زیاد کند. در عوض این برنامه‌ها باید درجهت ایجاد آینده‌ای پاک باشند و فرصت‌های بسیاری را برای سرمایه گذاری در پروژه‌های کم کربن فراهم کنند و جهان را در مسیری سالم تر، ایمن‌تر و انعطاف پذیر‌تر قرار دهند.
ارسال نظرات