به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، محمد حسین توتونچیان تهیه‌کننده و ناشر حوزه موسیقی ضمن اشاره به وضعیت نظام اقتصادی و عرضه محصولات موسیقایی در روز‌های کرونایی و تعطیلی کامل اجرا‌های زنده بیان کرد: حقیقت این است که ویروس کرونا در دنیا نه تنها در سامانه‌های فروش بلکه در حوزه‌های تولید و اجرای موسیقی نیز تاثیر خود را به صورت کاملا ملموس گذاشته و ما در این حوزه چه در ایران و چه در تمام دنیا شاهد رکودی هستیم که بعید می‌دانم تا پایان شش ماهه اول سال جاری هم به پایان برسد.
وی ادامه داد: حتی اگر بخواهیم به ماجرا کمی خوشبینانه نگاه کنیم و منتظر باشیم زنجیره شیوع ویروس کرونا در همین یکی دو ماهه آینده قطع شود، بر این باورم گردش مالی حوزه موسیقی و تمامی موارد مرتبط به آن قطعاً تا پایان شهریورماه در همین وضعیت نامطلوب قرار خواهد داشت چرا که اولا به دلیل شرایط اقتصادی ناهمگونی که در این زمینه به وجود می‌آید کالا‌های غیراقتصادی از اولویت خانوار‌ها خارج می‌شود و رکود اقتصادی شرایطی را فراهم می‌کند که خانواده‌ها و مردم از پذیرش کالا‌های غیرضروری در سبد هزینه‌هایشان صرف نظر می‌کنند و در این شرایط، موسیقی نمی‌تواند به عنوان یک کالای ضروری مورد توجه قرار گیرد.
این تهیه‌کننده افزود: نکته دیگر هم که در این میان می‌تواند مورد توجه قرار گیرد، بحث حس باورپذیری مخاطبان درباره قطع زنجیره شیوع بیماری و انگیزه آن‌ها برای حضور مجدد در تالار‌های اجرای کنسرت است. زیرا همین اقشاری که موسیقی را می‌بینند و دوست دارند و در جریان اجرا‌های زنده قرار می‌گیرند، طبیعتا به این سادگی‌ها برای حضور در سالن‌های کنسرت و اطمینان سلامتی راضی نمی‌شوند.
وی افزود: به هر حال ماجرای ویروس کرونا از ابتدا برای بسیاری از ما جدی نبود، ولی وقتی به نزدیکان و دوستانمان رسید و منجر به فوت تعدادی از آن‌ها شد تازه فهمیدیم که بحران چقدر جدی است و مراقبت‌ها و پیشگیری‌ها را آغاز کردیم. حالا شما همین شرایط را تعمیم بدهید به دوران پساکرونا که چقدر کار تبلیغاتی نیاز است تا بالاخره مخاطب را مجاب شود که بحران تمام شده است.
این تهیه‌کننده موسیقی ادامه داد: این شرایط موضوعی است که به همین سادگی‌ها در ذهن تماشاگران نفوذ نمی‌کند، زیرا ما به همان اندازه که برای مراقبت و جدی گرفتن خطر کار تبلیغاتی کردیم باید به همان میزان و یا حتی بیشتر برای دوران پسا کرونا نیز تبلیغ کنیم. شرایطی که به‌زعم من دربرگیرنده یک پروسه طولانی است و زمان می‌برد که ضمیر ناخودآگاه تماشاگران چه در ایران و چه در دنیا ترس را از خود جدا کند و مطمئن شود که می‌تواند به سالن کنسرت مراجعه کند.
توتونچیان در بخش دیگری از صحبت‌های خود تصریح کرد: کنار گذاشتن بیماری «کووید ۱۹» از زندگی تک‌تک ما انسان‌ها در تمام دنیا پس از پایان شیوع ویروس، قطعاً پروسه‌ای زمان بر خواهد بود و شما مطمئن باشید با برگزاری یک جشن نابودی و ماجرا‌هایی از این دست، به راحتی هراس آن از ذهن ما نمی‌رود. من حتم دارم حتی قشری که عمدتا فرهنگی بوده و برای تماشای کنسرت علاقه‌مندی‌هایی هم دارن نیز در این شرایط حاضر به حضور در اجرا‌های زنده نیستند. به هر حال باید بپذیریم که این قضایای پیش آمده حتی پس از قطع زنجیره شیوع نیز دست از سر موسیقی بر نمی‌دارد و دقیقاً همین جاست که نیاز تهیه‌کنندگان و تولیدکنندگان آثار موسیقی، به حمایت‌های دولتی بیشتر می‌شود.
وی گفت: امروزه در اغلب کشور‌های دنیا دولت‌ها تلاش می‌کنند تا در این شرایط بحرانی به کمک کمپانی‌های موسیقایی بیایند. به عنوان مثال تلاش‌هایی صورت می‌گیرد تا برای پرداخت مالیات، وام‌های بدون بهره اعطا شود. چرا که قبلا این کمپانی‌ها بودند که برای فعالیت‌های خود مالیات می‌دادند، اما اکنون این وظیفه دولت است که در قالب یک بده بستان فرهنگی شرایطی را فراهم کند که این بار دولت‌ها به کمک کمپانی‌ها بیاید. وگرنه اگر ماجرا مانند سابق باشد قطعاً مدیران کمپانی‌ها و تهیه‌کنندگان موسیقی مجبور می‌شوند در این روزگار تلخ کار تلخ‌تری کنند و آن بحث تعدیل کارمندان است که البته اگر این تعدیل هم اتفاق بیفتد، دولت ناچار است به شخص بیکار شده حقوق بیکاری بدهد که این نیز باعث می‌شود دولت باز هم ضرر کند.
وی ادامه داد: حتی اگر بخواهیم به ماجرا کمی خوشبینانه نگاه کنیم و منتظر باشیم زنجیره شیوع ویروس کرونا در همین یکی دو ماهه آینده قطع شود، بر این باورم گردش مالی حوزه موسیقی و تمامی موارد مرتبط به آن قطعاً تا پایان شهریورماه در همین وضعیت نامطلوب قرار خواهد داشت چرا که اولا به دلیل شرایط اقتصادی ناهمگونی که در این زمینه به وجود می‌آید کالا‌های غیراقتصادی از اولویت خانوار‌ها خارج می‌شود و رکود اقتصادی شرایطی را فراهم می‌کند که خانواده‌ها و مردم از پذیرش کالا‌های غیرضروری در سبد هزینه‌هایشان صرف نظر می‌کنند و در این شرایط، موسیقی نمی‌تواند به عنوان یک کالای ضروری مورد توجه قرار گیرد.
این تهیه‌کننده افزود: نکته دیگر هم که در این میان می‌تواند مورد توجه قرار گیرد، بحث حس باورپذیری مخاطبان درباره قطع زنجیره شیوع بیماری و انگیزه آن‌ها برای حضور مجدد در تالار‌های اجرای کنسرت است. زیرا همین اقشاری که موسیقی را می‌بینند و دوست دارند و در جریان اجرا‌های زنده قرار می‌گیرند، طبیعتا به این سادگی‌ها برای حضور در سالن‌های کنسرت و اطمینان سلامتی راضی نمی‌شوند.
وی افزود: به هر حال ماجرای ویروس کرونا از ابتدا برای بسیاری از ما جدی نبود، ولی وقتی به نزدیکان و دوستانمان رسید و منجر به فوت تعدادی از آن‌ها شد تازه فهمیدیم که بحران چقدر جدی است و مراقبت‌ها و پیشگیری‌ها را آغاز کردیم. حالا شما همین شرایط را تعمیم بدهید به دوران پساکرونا که چقدر کار تبلیغاتی نیاز است تا بالاخره مخاطب را مجاب شود که بحران تمام شده است.
این تهیه‌کننده موسیقی ادامه داد: این شرایط موضوعی است که به همین سادگی‌ها در ذهن تماشاگران نفوذ نمی‌کند، زیرا ما به همان اندازه که برای مراقبت و جدی گرفتن خطر کار تبلیغاتی کردیم باید به همان میزان و یا حتی بیشتر برای دوران پسا کرونا نیز تبلیغ کنیم. شرایطی که به‌زعم من دربرگیرنده یک پروسه طولانی است و زمان می‌برد که ضمیر ناخودآگاه تماشاگران چه در ایران و چه در دنیا ترس را از خود جدا کند و مطمئن شود که می‌تواند به سالن کنسرت مراجعه کند.
توتونچیان در بخش دیگری از صحبت‌های خود تصریح کرد: کنار گذاشتن بیماری «کووید ۱۹» از زندگی تک‌تک ما انسان‌ها در تمام دنیا پس از پایان شیوع ویروس، قطعاً پروسه‌ای زمان بر خواهد بود و شما مطمئن باشید با برگزاری یک جشن نابودی و ماجرا‌هایی از این دست، به راحتی هراس آن از ذهن ما نمی‌رود. من حتم دارم حتی قشری که عمدتا فرهنگی بوده و برای تماشای کنسرت علاقه‌مندی‌هایی هم دارن نیز در این شرایط حاضر به حضور در اجرا‌های زنده نیستند. به هر حال باید بپذیریم که این قضایای پیش آمده حتی پس از قطع زنجیره شیوع نیز دست از سر موسیقی بر نمی‌دارد و دقیقاً همین جاست که نیاز تهیه‌کنندگان و تولیدکنندگان آثار موسیقی، به حمایت‌های دولتی بیشتر می‌شود.
وی گفت: امروزه در اغلب کشور‌های دنیا دولت‌ها تلاش می‌کنند تا در این شرایط بحرانی به کمک کمپانی‌های موسیقایی بیایند. به عنوان مثال تلاش‌هایی صورت می‌گیرد تا برای پرداخت مالیات، وام‌های بدون بهره اعطا شود. چرا که قبلا این کمپانی‌ها بودند که برای فعالیت‌های خود مالیات می‌دادند، اما اکنون این وظیفه دولت است که در قالب یک بده بستان فرهنگی شرایطی را فراهم کند که این بار دولت‌ها به کمک کمپانی‌ها بیاید. وگرنه اگر ماجرا مانند سابق باشد قطعاً مدیران کمپانی‌ها و تهیه‌کنندگان موسیقی مجبور می‌شوند در این روزگار تلخ کار تلخ‌تری کنند و آن بحث تعدیل کارمندان است که البته اگر این تعدیل هم اتفاق بیفتد، دولت ناچار است به شخص بیکار شده حقوق بیکاری بدهد که این نیز باعث می‌شود دولت باز هم ضرر کند.
منبع: مهر
ارسال نظرات