پس از چین؛
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، محمد جواد ظریف در جریان سفر اخیر خود به مسکو درباره تمدید قرارداد ۲۰ ساله تهران و مسکو سخن گفت. ظریف در ادامه در خصوص انعقاد قرارداد بلند مدت جامع راهبردی بین دو کشور خبر داد و گفت که طرفین برای رسیدن به چنین سندی توافق کرده اند.
وزیر خارجه ایران روز چهارشنبه به گفتگوی تلفنی یکساعته خود را با ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه اشاره کرد و گفت که با او توافق کرده است که قرارداد همکاری ۲۰ ساله که حدود ۸ ماه دیگر به موعد خود می‌رسد مورد بازنگری قرار گیرد.
او در خصوص قرارداد بلند مدت گفت: زمانی که رأس موعد مقرر برسد، اگر کسی مخالفت نکند]توافق ۲۰ ساله تمدید می‌شود، ولی بهتر دیدیم یک قرارداد جامع راهبردی درازمدت تدوین شود و قرارداد به روز شود و نهایتاً امضا و برای تصویب به مجلس ارائه شود.
محتوای قرارداد ۲۰ ساله ایران و روسیه چیست؟
این معاهده تحت عنوان «قانون معاهده اساس روابط متقابل و اصول همکاری بین جمهوری اسلامی ایران و فدراسیون روسیه» است که در اسفند ۱۳۷۹ (برابر با ۱۲ مارس ۲۰۰۱) در مسکو و در حضور روسای جمهور دو کشور امضا شد.
مدت این معاهده که به تصویب مجالس دو کشور هم رسیده، در اصل ۱۰ سال است، اما پس از اتمام دوره تا به حال دو بار هر کدام ۵ سال تمدید شده است.
ماده ۲۱ این معاهده می‌نویسد: «این معاهده برای مدت ده سال منعقد می‌گردد و در صورتی که هیچ یک از طرفین حداقل یک سال قبل از پایان اعتبار آن به صورت کتبی طرف دیگر را‌از قصد خود پیرامون قطع اعتبار معاهده مطلع نسازد، خود به خود برای دوره‌های پنج ساله بعدی تمدید می‌شود. این معاهده در مسکو در تاریخ بیست و دوم اسفند ماه سال ۱۳۷۹ هجری شمسی برابر بادوازدهم مارس ۲۰۰۱ میلادی در دو نسخه به زبان‌های فارسی‌و روسی که هر یک از متون دارای اعتبار یکسان می‌باشد، تنظیم شده است.»
این معاهده شامل مقدمه و بیست و یک ماده است. ماده ۶ این معاهده بر همکاری دو کشور در حوزه انرژی، از جمله هسته‌ای اشاره کرده و تصریح می‌کند «طرفین به گسترش مناسبات درازمدت و متقابلاً مفید خود به منظور تحقق طرح‌های مشترک در زمینه‌های حمل و نقل، انرژی من‌جمله:استفاده صلح جویانه از انرژی هسته‌ای، احداث نیروگاه‌های اتمی، صنایع، علوم، فنون، کشاورزی و بهداشت عمومی مساعدت خواهند نمود.»
در بخش‌های دیگر بر همکاری‌های دو کشور در حوزه‌های مختلف اقتصادی، حمل و نقل انرزی، سیاسی و امنیتی نیز اشاره شده است.
این معاهده در جلسه سران دو کشور که تقریبا اولین دیدار در این سطح پس از ۴۰ سال بود، به عنوان نقطه تحول دیپلماتیک محسوب می‌شد.
این توافق در آن زمان هم مخالفانی داشت و باعث واکنش آمریکایی‌ها شد. ژنرال «لئونید ایواشوف»، یکی از مقامات ارشد وقت در وزارت دفاع روسیه گفت: «برخی شاید از این توافق خوششان می‌آید و برخی نه. کشور‌های ما در راستای منافع مان تلاش خواهند کرد.»
انعقاد این توافق در آن زمان همچنین سیگنالی به دولت جورج بوش در آمریکا بود مبنی بر اینکه ایران و روسیه قصد دارند نفوذ آمریکا در منطقه را محدودتر کنند.
ریچارد بوچر، سخنگوی وقت وزارت خارجه آمریکا در این خصوص ابراز نگرانی کرد و گفت: ما به ویژه درباره فروش تسلیحات متعارف پیشرفته یا تکنولوژی‌های حساس، نظیر فناوری هسته‌ای نگران هستیم. این بستگی به ایرانی‌ها و روس‌ها دارد که درباره جزئیات آنچه ممکن است انجام دهند یا انجام ندهند، توضیح دهند.
طبیعتاً تمدید این معاهده یا تغییر آن به قرارداد جامع راهبردی بلندمدت دوباره با واکنش منفی آمریکا مواجه خواهد شد. چرا که چنین واکنشی به سند ۲۵ ساله همکاری‌های ایران و چین نیز صورت گرفت. اساسا آمریکا هم آن زمان و هم الان به دنبال انزوای سیاسی و اقتصادی ایران بوده است؛ بنابراین هر گونه همکاری ایران با هر کشوری در نقض این سیاست واشنگتن است. کاخ سفید طی چند سال گذشته به دنبال فروپاشی اقتصادی ایران از طریق اعمال سیاست «فشار حداکثری» بوده است. به همین دلیل هر گونه روزنه‌ای برای رهایی از این وضعیت، سیاست فشار آمریکا را تضعیف می‌کند.
ایران برای احصای منافع خود و برای بیان اینکه گزینه هایش محدود نیست به دنبال توافق‌های دوجانبه با کشور‌های مهم رفته است. تا علاوه بر دور زدن تحریم های، آینده اقتصادی خود را بهبود بخشد. چین به عنوان قدرت اقتصادی دنیا گزینه جدی ایران برای همکاری بلند مدت بوده است و بنا به گفته وزیر خارجه کشورمان، تهران و پکن به توافق بلندمدت نزدیک شده اند. روسیه به عنوان دیگر قدرت جهانی نیز در دستور کار توافق بلندمدت بعدی قرار دارد، و طبیعتاً آخرین کشور هم در این زمینه نخواهد بود.
از آنجایی که این اقدامات ایران، تلاش آمریکا برای به زمین زدن ایران را مهار و خنثی می‌کند، در آینده هر گونه توافق ایران با روسیه یا هر کشور دیگری مورد حمله تبلیغاتی قرار خواهد گرفت. در این جور مواقع، تحریم کنندگان ایران دایه مهربانتر از مادر شده و سنگ منافع ملی ایران را به سینه می‌زنند! چرا که چنین توافق‌های علاوه بر گشودن راه نفس برای ایران، خبر خوشی برای نظم آمریکایی بین الملل نیستند و روز به روز از نفوذ سیاسی و اقتصادی آمریکا می‌کاهند.
وزیر خارجه ایران روز چهارشنبه به گفتگوی تلفنی یکساعته خود را با ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه اشاره کرد و گفت که با او توافق کرده است که قرارداد همکاری ۲۰ ساله که حدود ۸ ماه دیگر به موعد خود می‌رسد مورد بازنگری قرار گیرد.
او در خصوص قرارداد بلند مدت گفت: زمانی که رأس موعد مقرر برسد، اگر کسی مخالفت نکند]توافق ۲۰ ساله تمدید می‌شود، ولی بهتر دیدیم یک قرارداد جامع راهبردی درازمدت تدوین شود و قرارداد به روز شود و نهایتاً امضا و برای تصویب به مجلس ارائه شود.
محتوای قرارداد ۲۰ ساله ایران و روسیه چیست؟
این معاهده تحت عنوان «قانون معاهده اساس روابط متقابل و اصول همکاری بین جمهوری اسلامی ایران و فدراسیون روسیه» است که در اسفند ۱۳۷۹ (برابر با ۱۲ مارس ۲۰۰۱) در مسکو و در حضور روسای جمهور دو کشور امضا شد.
مدت این معاهده که به تصویب مجالس دو کشور هم رسیده، در اصل ۱۰ سال است، اما پس از اتمام دوره تا به حال دو بار هر کدام ۵ سال تمدید شده است.
ماده ۲۱ این معاهده می‌نویسد: «این معاهده برای مدت ده سال منعقد می‌گردد و در صورتی که هیچ یک از طرفین حداقل یک سال قبل از پایان اعتبار آن به صورت کتبی طرف دیگر را‌از قصد خود پیرامون قطع اعتبار معاهده مطلع نسازد، خود به خود برای دوره‌های پنج ساله بعدی تمدید می‌شود. این معاهده در مسکو در تاریخ بیست و دوم اسفند ماه سال ۱۳۷۹ هجری شمسی برابر بادوازدهم مارس ۲۰۰۱ میلادی در دو نسخه به زبان‌های فارسی‌و روسی که هر یک از متون دارای اعتبار یکسان می‌باشد، تنظیم شده است.»
این معاهده شامل مقدمه و بیست و یک ماده است. ماده ۶ این معاهده بر همکاری دو کشور در حوزه انرژی، از جمله هسته‌ای اشاره کرده و تصریح می‌کند «طرفین به گسترش مناسبات درازمدت و متقابلاً مفید خود به منظور تحقق طرح‌های مشترک در زمینه‌های حمل و نقل، انرژی من‌جمله:استفاده صلح جویانه از انرژی هسته‌ای، احداث نیروگاه‌های اتمی، صنایع، علوم، فنون، کشاورزی و بهداشت عمومی مساعدت خواهند نمود.»
در بخش‌های دیگر بر همکاری‌های دو کشور در حوزه‌های مختلف اقتصادی، حمل و نقل انرزی، سیاسی و امنیتی نیز اشاره شده است.
این معاهده در جلسه سران دو کشور که تقریبا اولین دیدار در این سطح پس از ۴۰ سال بود، به عنوان نقطه تحول دیپلماتیک محسوب می‌شد.
این توافق در آن زمان هم مخالفانی داشت و باعث واکنش آمریکایی‌ها شد. ژنرال «لئونید ایواشوف»، یکی از مقامات ارشد وقت در وزارت دفاع روسیه گفت: «برخی شاید از این توافق خوششان می‌آید و برخی نه. کشور‌های ما در راستای منافع مان تلاش خواهند کرد.»
انعقاد این توافق در آن زمان همچنین سیگنالی به دولت جورج بوش در آمریکا بود مبنی بر اینکه ایران و روسیه قصد دارند نفوذ آمریکا در منطقه را محدودتر کنند.
ریچارد بوچر، سخنگوی وقت وزارت خارجه آمریکا در این خصوص ابراز نگرانی کرد و گفت: ما به ویژه درباره فروش تسلیحات متعارف پیشرفته یا تکنولوژی‌های حساس، نظیر فناوری هسته‌ای نگران هستیم. این بستگی به ایرانی‌ها و روس‌ها دارد که درباره جزئیات آنچه ممکن است انجام دهند یا انجام ندهند، توضیح دهند.
طبیعتاً تمدید این معاهده یا تغییر آن به قرارداد جامع راهبردی بلندمدت دوباره با واکنش منفی آمریکا مواجه خواهد شد. چرا که چنین واکنشی به سند ۲۵ ساله همکاری‌های ایران و چین نیز صورت گرفت. اساسا آمریکا هم آن زمان و هم الان به دنبال انزوای سیاسی و اقتصادی ایران بوده است؛ بنابراین هر گونه همکاری ایران با هر کشوری در نقض این سیاست واشنگتن است. کاخ سفید طی چند سال گذشته به دنبال فروپاشی اقتصادی ایران از طریق اعمال سیاست «فشار حداکثری» بوده است. به همین دلیل هر گونه روزنه‌ای برای رهایی از این وضعیت، سیاست فشار آمریکا را تضعیف می‌کند.
ایران برای احصای منافع خود و برای بیان اینکه گزینه هایش محدود نیست به دنبال توافق‌های دوجانبه با کشور‌های مهم رفته است. تا علاوه بر دور زدن تحریم های، آینده اقتصادی خود را بهبود بخشد. چین به عنوان قدرت اقتصادی دنیا گزینه جدی ایران برای همکاری بلند مدت بوده است و بنا به گفته وزیر خارجه کشورمان، تهران و پکن به توافق بلندمدت نزدیک شده اند. روسیه به عنوان دیگر قدرت جهانی نیز در دستور کار توافق بلندمدت بعدی قرار دارد، و طبیعتاً آخرین کشور هم در این زمینه نخواهد بود.
از آنجایی که این اقدامات ایران، تلاش آمریکا برای به زمین زدن ایران را مهار و خنثی می‌کند، در آینده هر گونه توافق ایران با روسیه یا هر کشور دیگری مورد حمله تبلیغاتی قرار خواهد گرفت. در این جور مواقع، تحریم کنندگان ایران دایه مهربانتر از مادر شده و سنگ منافع ملی ایران را به سینه می‌زنند! چرا که چنین توافق‌های علاوه بر گشودن راه نفس برای ایران، خبر خوشی برای نظم آمریکایی بین الملل نیستند و روز به روز از نفوذ سیاسی و اقتصادی آمریکا می‌کاهند.
ارسال نظرات