چرا نمی‌توانیم معترض شویم؟
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، سیدامیرحسین توسلیان‌فر؛ اواخر تیر ماه سال ۹۸ بود که خبری مبنی بر تجمع تعدادی از دانشجویان و طلاب در خیابان پاستور دراعتراض عملکرد سازمان خصوصی سازی در رسانه‌ها منتشر شد، این تجمع که به درخواست بسیج دانشجویی دانشگاه سهند تبریز و رازی کرمانشاه برگزار شد، شامل دو نکته‌ی قابل توجه بود که آن را از وقایع مشابه متمایز می‌کرد، اول آن که در این تجمع بر خلاف ذهنیت معمول غالب بر تجمع‌های اعتراضی این بار از آتش زدن سطل آشغال و سنگ پرانی و فحاشی و آسیب به دارایی‌های عمومی خبری نبود و نکته‌ی جالب‌تر این که در به فاصله‌ی کمتر از یک ماه از برگزاری این تجمع شاهد برکناری پورحسینی رئیس وقت سازمان خصوصی سازی و پیگیری پرونده او در قوه قضاییه بودیم که این موضوع تجربه‌ی شیرین و ثمربخشی در مطالبات جنبش دانشجویی ایران در سال نود و هشت رقم زد.
در وقایع چند ماه اخیر جامعه ایران اما شاهد تزریق یک دو قطبی به جامعه بودیم، یا باید منفعل باشی و با سکوت از کنار وقایع جامعه‌ات گذر کنی یا اگر کنشگر و دغدغه مند هستی باید با سنگ و آتش به فکر تغییر شرایط باشی و برای اصلاح شرایط نوک پیکان نقدت را به سمت اساس و مبانی نظام ببری و نه عملکردها و افراد آن.
هنوز یادمان نرفته روزهایی را که عده‌ای با تزریق پوپولیزم به دانشگاه ، تبدیل کردن دانشجو و تشکل‌های دانشجویی به پیاده نظام احزاب و تبلیغاتچی کاندیداها و ارزش کردن مسئله‌های فیکی مثل دو قطبی‌های کاذب، لغو برگزاری کنسرت ، استادیوم رفتن یا نرفتن و کسب کمال رضایت کدخدا به عنوان اولویت‌های جامعه و جلوگیری از دیوارکشی پیاده رو ها :) دانشگاه را به ستاد انتخاباتی آقای پرزیدنت تبدیل کردند، اما بعد از اینکه نتیجه مطلوب حاصل نشد با یک ژست همیشه طلب کار مصلحت را در تغییر موضع و حضور در جایگاه مخالف و اعتراض به تصمیم تصمیم گیر منتخب خود دیدند و تا دردی از این مردم میاید به فریادی تبدیل شود هر بار با رادیکالیزه کردن فضا زمینه‌ی هر اعتراضی را ، از آن صلب کرده‌اند.
درمورد وقایع آبان ماه ۹۸ اما ، به نظر می‌رسد بهتر است به تعریفی از اعتراض و اغتشاش برسیم بعد ببینیم رخدادهایی که دیدیم بیشتر به کدام شبیه بود. اعتراض اعلام عدم رضایت از شرایط است و شیوه ای از اظهار نظر و ابراز عقیده؛ اغتشاش اما حداقل با یکی از المان‌های اعمال تخریب و ابزار زور و خشونت همراه است.باید بدون بغض و غیض یکبار هم که شده ببینیم وقایع اخیر شامل این موارد می‌شود یا نه؟
فرض کنید در کشوری دیگر به استانداری حمله میکنند ، بانک و جایگاه عرضه سوخت میسوزانند ، و کلیسا آتش میزنند ، به آن چه میگویند و چه عکس العملی نسبت به آن خواهند داشت؟ اگر عده‌ای از آن جمعیت به پاسگاهی که در آن انبار صلاح گرم است حمله کنند واکنش پلیس آن کشور که به آن چه باید باشد؟ به نظر می‌رسد تا فهم اجتماعی به ٬٬تفکیک٬٬ اصل حاکمیت از ارکان و افراد و عملکرد آن نرسد بعید است زمینه‌ی اعتراض اجتماعی درست فراهم شود.
سیدامیرحسین توسلیان‌فر - دانشجوی دانشگاه صنعتی ارومیه
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.