ماجرای یک شب طولانی و پراسترس/ اولین امتحان بدون مرحوم هاشمی!

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- محمدکاظم داودی؛ به قول پدرم، خوشحال بودیم که دانشگاه دولتی قبول شدیم، اما انگار این هم کمی از آزاد نداشت. شاید هم تصور ما اشتباه بود. تصور ما این بود که صاف می‌رویم و صاف می‌آییم و بدون اینکه دست در جیبمان کنیم درسمان را می‌خوانیم و مدرکمان را می‌گیریم... همان ترم اول خورد توی ذوقمان. غذای سلف همچنان قابل تحمل بود، آن موقع با هفته‌ای ۱۵ تومان می‌شد تقریبا هر سه وعده را رزرو کرد، به جز جمعه‌ها که می‌زدیم بیرون. خوب بود، شکم را سیر می‌کرد. اما فهمیدیم که دانشکده ما از پردیس جداست و برای رفت و آمد باید فکری کرد. متروی تربیت مدرس، آن روز‌ها هنوز اسمش هم مطرح نشده بود.

گزینه‌های موجود سرویس دانشگاه بود و تاکسی خطی. سرویس دانشگاه رایگان بود، اما هم ایستگاه مبدا و هم مقصدش از خوابگاه و دانشکده فاصله داشت. باید سربالایی می‌رفتی تا سوار بشوی و از جایی که پیاده ات می‌کرد هم ۱۰۰ متری پیاده روی داشت و بعد یک پل عابر پیاده نفسگیر! برای کلاس‌های ۸ صبح نمی‌شد رویش حساب کرد. تاکسی هم که سال به سال می‌آمد روی کرایه اش. هنوز داشتیم سبک سنگین می‌کردیم که متوجه شدیم خوابگاه هم شهریه دارد، باز هم بهتر از خانه گرفتن بود، ولی فکر این یکی را هم نکرده بودیم. اتاق را که تحویل گرفتیم، جز یک تخت و یک قرآن چیز دیگری در آن نبود. همه چیزش را باید خودت می‌آوردی.

یادم است حتی متکا هم نبرده بودم و هفته اول لباس هایم را لوله می‌کردم و زیر سرم می‌گذاشتم. همه این‌ها یک طرف، هزینه زندگی در شهر جدید طرف دیگر. وقتی از خانه درمی آیی، باید در جای دیگری برای خودت چیزی شبیه خانه بسازی. در تهران نفس کشیدن هم گران درمی آمد ("گران" برای دو سه سال قبل بود!). این شد که وقتی مستی قبولی دانشگاه تهران از سرمان پرید، افتادیم به برنامه ریزی‌های مقاومتی و ریاضتی، که چهارسال را بالاخره یک جوری سر کنیم.

هرطور بود بعد یکی دو ماه داشت دستم می‌آمد که کجا‌ها باید چطور خرج کنم. داشت روتین می‌شد که خوردیم به امتحانات ترم. آن ترم ۱۹ واحد داشتم که می‌شد ۸ یا ۹ درس. هر استاد هم داشت برای منبع امتحان یک کتاب نوشته یا ترجمه خودش را اعلام می‌کرد. بعضی هایشان هم که برای ادای دِین به اساتیدشان، یک کتاب کلفت و قدیمی از آن‌ها را منبع امتحان می‌گذاشتند. ما هم که ترم اول، چانه زدن بلد نبودیم! این شد که آن ترم رفتیم و همه کتاب‌ها را خریدیم.

ته ابتکار عملمان هم این بود که سری هم به کتاب فروشی‌های دست دوم بزنیم، هرچند همیشه کتاب هایم را تمیز و اتوکشیده نگه می‌داشتم و کتاب چروک و خط خورده انگار روی مخم بود. اصلا به قول یکی از اساتید: "کتاب باید بوی نویی بدهد! " همه کتاب‌ها بعد از امتحان می‌رفتند در جعبه و دیگر باز نمی‌شدند. ترم بعد هم همین شد. آخر نشستم حساب کردم و دیدم اینطور نمی‌شود. هر چه کل ترم ذخیره می‌کنیم ته ترم باید از این کتاب‌ها بخریم... ترم بعد هم اتاقی اهل دلی بهم افتاد و ماجرا را مطرح کردم. او هم زندگی قبلی اش در قم بود و می‌فهمید چه می‌گویم. امتحانات که نزدیک شد، یک روز نشستیم و همه کتاب‌ها و جزوه‌ها را لیست کردیم. بعد هم قسمت کردیم و قرار شد هر کدام یک کدام را بخریم و با هم بخوانیم. یک کتاب سنگین و گران را هم از کتابخانه گرفتیم. همه چیز روی کاغذ خوب بود. ایده هوشمندانه‌ای زده بودیم و کلی صرفه جویی کرده بودیم. بیشتر از اینکه دلمان برای پول خرید کتاب بسوزد، برای یک بارمصرف بودنشان حرص می‌خوردیم. برای همین از اینکه چنین تقسیمی کرده بودیم حس خوبی داشتیم.

تا آخر شب منتظر ماندیم، حتی نمی‌‌دانستیم کدام نهاد یا مسئول باید تعطیلی فردا را اعلام کند، ولی هنوز چیزی اعلام نشده بود. آن‌‌قدری سن نداشتیم که بدانیم واکنش نظام به فوت بزرگان درجه اولش چگونه است. هر خبری را روی هوا باز می‌‌کردیم اما از مراسم تشییع و تبعاتش خبری نبود. عزای عمومی اعلام شده بود، اما اینکه امتحانات دانشگاه هم لغو شود، نه. هنوز نه! بچه‌‌ها یکی‌‌یکی بی‌‌خیال می‌‌شدند و به سالن مطالعه بر‌‌می‌‌گشتند و کژدار مریز هم که شده چند خطی می‌‌خواندند. حتی آن کسی که آمده بود اتاقمان و گفته بود هنوز دارید درس می‌‌خوانید هم حالا جزوه دستش بود. من اما نمی‌‌خواستم ناامید شوم. یعنی به نفعم بود که نشوم وگرنه نه انگیزه برگشتن به آن کتاب را داشتم و نه امکان تمام کردنش را. وضعیت گرفته‌‌ای بود. حتی نمی‌‌دانستم باید یقۀ کی را بگیرم و ازش بخواهم تکلیف را مشخص کند، و ترجیحا به نفع تعطیلی هم مشخص کند چون آن شب دیگر به‌‌هیچ‌‌وجه نمی‌‌شد به امتحان فردا صبح فکر کرد.

از غیبت استعلاجی و حذف درس و سفید دادن برگه تا صحبت با استاد و انجام دادن پروژه عملی، به هر راهی فکر می‌کردم که دیگر آن کتاب را باز نکنم، کتاب، اما با تمام وقار ۸۰۰ صفحه ایش روی میز منتظر من بود که همه راه‌ها را بروم و درنهایت برگردم و مثل بچه آدم خواندن را ادامه بدهم. امین هم وضع بهتری از من نداشت. جفتمان از تعطیلی مطمئن شده بودیم و حالا این طور آچمز مانده بودیم. هر کدام منتظر بودیم آن یکی گوشی را بگذارد زمین و اعلام برنامه کند. کتاب را دادم به امین. گفتم اصلن حس خواندن ندارم، برایم هم مهم نیست چه بشود. گفت: بیا با هم می‌خوانیم! کتاب را می‌گذاریم وسط و با هم جلو می‌رویم. فایده‌ای نداشت. می‌دانستیم شدنی نیست. سرعت خواندنمان خیلی فرق می‌کرد و ۸۰۰ صفحه را نمی‌شد آن طور خواند. گفت: یکی می‌خواند و برای دیگری بلند توضیح می‌دهد، دوباره حساب کردیم و دیدیم در این چند ساعت مانده تا امتحان این طوری نصف کتاب هم جلو نمی‌رود. گفت: قهوه می‌زنیم و تا صبح فصل به فصل جابه جا می‌کنیم. این هم جواب نبود. مدتی که یکی می‌خواند دیگری بیکار می‌شد و اینطوری اگر خوابمان هم نمی‌برد، بازهم بخش بزرگی از کتاب دست نخورده می‌ماند.