متن و حاشیه جشنواره «نباء»/ یک اجتماع هزار اثری + فهرست برگزیدگان

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو-محمدصالح سلطانی؛  «جشنواره‌ی خودجوش» در نگاه اول یک ترکیب خودمتناقض است. «جشنواره»ها را معمولا با هزینه‌های گزافِ نهادهای دولتی و حکومتی به یاد می‌آوریم. با جوجه‌کباب‌های مجلسی و «پَک»های شیک و برقِ کفش‌ها و کُت‌ها. «نباء» اما از این جنس نبود. این را از کسی که بارها و بارها در جلسات ستاد برگزاری جشنواره حضور داشته و جان‌کندن بچه‌ها برای تهیه‌ی هزینه‌های جشنواره را دیده بپذیرید. این را از کسی که دویدن‌های شبانه‌روزی بچه‌ها برای کاهش هزینه‌ها  را نظاره کرده، از کسی که چانه‌زدن‌های تیم برگزاری جشنواره برای کاهش هزینه‌ی سالن و تندیس و چاپ را دیده، از کسی که عشق دیوانه‌وارِ این چند جوانِ برگزارکننده‌ی جشنواره‌ی «نباء» به رسانه و تربیت نسل آینده‌ی رسانه‌ی انقلاب را می‌داند؛ قبول کنید. «نباء» با وجود شکل ظاهری جذابش، جشنواره‌ای «دانشجویی» بود. دورهمی بزرگ فعالین رسانه‌ایِ دانشگاه با اهدافی بزرگ و رویاهایی مقدس.

مراسم اختتامیه‌ی نخستین جشنواره‌ی رسانه‌ای «نباء» عصر چهارشنبه در سالن سوره‌ی حوزه‎‌ی هنری سازمان تبلیغات اسلامی برگزار شد. با کلی مهمان و اتفاق و جایزه که می‌خواهیم ماجراهایشان را مرور کنیم. ماجراهای یک جشن دانشجوییِ خودجوش، به معنای کلمه «خودجوش».

یک اجتماع 1000اثری

بعدِ قرآن و سرود ملی، دانیال قزوینیان پشت تریبون می‌رود. دبیر جشنواره. گزارشی از روند ارسال آثار می‌دهد و می‌گوید حدود 1000 اثر دانشجویی در سه بخش کلیپ، نشریه و مستندکوتاه برای «نباء» ارسال شده. 1000 اثر از 1000 تفکر و گرایش. هم چپی بوده و هم راستی، هم اصولگرا و هم اصلاح‌طلب. هم انجمنی و هم بسیجی. درِگوشی بگویم، هم مخالف نظام و هم حامی نظام! «نباء» اعتمادهای زیادی را با خودش همراه کرده و همین، از بقیه‌ی جشنواره‌های مشابه متمایزش  می‌کند. داوری آثار در سه فاز و توسط تیم‌های مختلف انجام شد. تیم‌هایی از فعالین فعلی و سابق نشریات و رسانه‌های دانشجویی که نام و سوابق‌شان در کانال تلگرامی @nabaa_com آمده.

ما و جنگ روایت‌ها

سخنران اول، هادی قاسمی است. مدیرعامل خبرگزاری دانشجو و «آقاهادی»ِ بچه‌های جهادگرِ بسیجِ تهران بزرگ. از اینکه به عنوان یک «سلول رسانه‌ای» در این جمع حاضر است، ابراز خوشحالی می‌کند و بعد، از «جنگ روایت‌ها» می‌گوید. جنگ دنیای امروز ما. با این جمله‌ی کلیدی:« اگر خودمان روایت نکنیم، بعدها روایت‌مان می‌کنند.»

بعد از سخنرانی آقای قاسمی، بخش اول اهدای جوایز آغاز می‌شود. برگزیدگانش؟ به شرح زیر است:

ماجرای سلاحی کارآمدتر از بمب اتم

مهمان بعدی، حاج‌آقای رستمی است. مسئول نهاد نمایندگی رهبری در دانشگاه‌ها. در ابتدا می‌گوید:«خداوند را شاکرم که در این جمع ارزشمند و امیدبخش که به شکوفایی و بالندگی رسیده قرار دارم. معتقدم این حرکت و نظایر آن می‌توانند خلا‌هایی را که در مدیریت فرهنگی جبهه انقلاب اسلامی وجود دارد به درستی پر کند.»

آقای رستمی از رسانه به عنوان «ابزار تسلط بر مجموعه منابع» نام برده و آن را به تعبیر رهبر انقلاب، موثرتر از سلاح هسته‌ای می‌داند. آقای رستمی به تیم برگزاری جشنواره هم حسابی لطف دارند:« جشنواره نبا مصداق عمل آتش به اختیار است که برگزار کنندگان آن بدون آنکه از یک مرکز فرماندهی خط گرفته باشند با حداقل امکانات، با همت جهادی و با استعداد خود پای کار آمده اند.»

بعد از سخنرانی آقای رستمی، از برگزیدگان سایر بخش‌های محتوایی جشنواره تقدیر شده و هرکدام، مثل قبلی‌ها، جایزه 500هزارتومانی و لوح تقدیر را به خانه می‌برند.

انتقادات وزیر اسبق از معاونین فرهنگی فعلی

جوایز بخش‌های محتوایی داده شده و حالا محمدمهدی زاهدی، وزیر اسبق علوم، رئیس سابق کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس و نماینده‌ی فعلی مجلس پشت تریبون می‌رود. آقای زاهدی که برای رسیدن به مراسم اختتامیه‌ی جشنواره، سفرش را نیمه‌کاره گذاشته و به تهران آمده می‌گوید:« امروز جوانان در خیلی از جبهه‌های فرهنگی و انقلابی پیشتاز هستند و ما در مقابل آن‌ها باید سر خضوع فرود بیاوریم، چون در شرایطی که امروز کشور با آن مواجه است پای کار هستند و این در حالی است که خیلی از امثال بنده یا قدرت را پیش گرفتند و یا همراهی لازم را با اهداف انقلاب اسلامی ندارند.» او از معاونین فرهنگی وزارت‌خانه‌های علوم و بهداشت هم انتقاد می‌کند و می‌گوید:« امروز شاهد تسامح بیش از حد این افراد هستیم. در هر حال مسئله انقلاب بالاتر از این است که تسامح و تساهل دوران اصلاحات را دنبال کنیم.»

بعد این صحبت‌های صریح، کلیپی از گزیده‌ی کلیپ‌های ارسالی به جشنواره و معرفی نامزدهای بخش بهترین نشریه پخش می‌شود و بعد... معرفی بهترین‌های کلیپ و نشریه؛ آخرین و جذاب‌ترین بخش معرفی برگزیدگان جشنواره.

در بخش «مستدکوتاه» داوران هیچ اثری را شایسته دریافت عنوان بهترین مستندکوتاه ندانستند و از مستند «بهشت خاکی» دانشگاه سهند تبریز تقدیر می‌کنند.

وسط اهدای جوایز، علی رمضانی میکروفون را می‌گیرد و از «هزینه‌های بالای عدالتخواهی» در کشور می‌گوید. از اینکه برخی دوستانش به دلیل عدالتخوانی و آرمان‌گرایی دادگاهی می‌شوند. رضا پیوندی هم جایزه‌اش را به شهید «مجید قربان‌خانی» تقدیم می‌کند. همان «داش مجید» که با آمدنش حسابی دل‌هایمان را آسمانی کرد.

یک سخنرانی مفید و جامع

آخرین سخنران، پیام تیرانداز است. مدیرعامل خبرگزاری فارس که ارتباط دوستانه‌ای با تشکل‌های دانشجویی دارد و معمولاً دعوت‌هایشان را رد نمی‌کند. آقای تیرانداز پشت تریبون ماجرای «جنگ روانی» دشمن را تعریف می‌کند و از اهمیت کنش‌های رسانه‌ای می‌گوید. مفید و جامع.

اشک‌ها و لبخندها

سالن کم‌کم آماده‌ی پایان مراسم و اکران فیلم «23 نفر» می‌شود. برندگان از زوایای مختلف به لوح‌هایشان نگاه می‌کنند و با آن‌ها عکس یادگاری می‌گیرند. یکی دوتا از برنده‌ها که با رفقایشان به مراسم آمده‌اند هم، در اسارتِ رفقا به رستوران و کافه فراخوانده می‌شوند تا «شیرینی» جایزه‌ها را بدهند و احتمالاً بخش مهمی از مبالغ موجود در کارت‌های هدیه را در همین روز اول بدهند تا برود!  چند نفری هم چهره‌هایی گرفته دارند. شاید با رویای جایزه  به حوزه‌ی هنری آمده بودند و حالا، دست‌های خالی ناراحت‌شان کرده. رقابت همین است و به قول تمام گزارشگران فوتبال در تمام طول تاریخ، یک سرش برد و است و یک سرش باخت!

11 اردیبهشت، به نام و یاد «کارگر» در تقویم جاودانه است اما «چهارشنبه 11 اردیبهشت 98» برای فعالین دانشجویی با نام «نباء» عجین شد. با نام جشنواره‌ای که قرار است مقدمه‌ی گام‌های بلند و جسورانه‌ی بعدی در پیوندِ میان رسانه و دانشگاه باشد. می‌دانم برای پایان‌بندی این روایت کلیشه‌ای است اما می‌خواهم بنویسم: عصر جدیدی در رسانه‌های دانشگاهی آغاز شده. یک عصرِ واقعاً جدید.