به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، پیام میکائیل یکی از کودکانی است که از نزدیک شاهد بمباران اندیشمک بوده است. او پس از سال‌ها از این واقعه روایت‌می‌کند: آذر ماه سال ۱۳۶۵ هفت ساله بودم. آن سال‌ها در منازل سازمانی هفت تپه سکونت داشتیم. یکی از خوشی‌های ما سفر به اندیمشک بود. پدربزرگ و مادر بزرگ آن روز‌ها در کوی شهدا (محله ساختمان اندیمشک) زندگی می‌کردند. پدر هم هر گاه فراغتی می‌یافت، به اندیمشک می‌رفت تا جویای احوال پدر و مادر شود.
در هر سفر یکی از ما سه برادر را همراه خود می‌برد. آن روز قرعه به نام من افتاد. از ذوق و شوق دیدار پدربزرگ و مادر بزرگ سر از پا نمی‌شناختم. صبح زود از هفت تپه راهی اندیمشک شدیم. به ورودی شهر که رسیدیم تازه بمباران هوایی شروع شده بود، قیامتی بود. شهر از هجوم هواپیما‌ها تاریک شده بود. تا آن زمان هواپیما را از نزدیک ندیده بودم، آن‌ها در ارتفاع بسیار پایینی حرکت می‌کردند، بطوری که که گمان می‌کردم اگر بر روی سقف ماشین بایستم دستم به هواپیما‌ها می‌خورد، سخت می‌شود باور کرد، اما یقین کنید اغراق نیست. پدر که پشت فرمان نشسته بود سرش را از پنجره بیرون کرده بود و به آسمان می‌نگریست. من، اما از شوق دیدن هواپیما سر از پا نمی‌شناختم، لحظه‌ای چشمم به پدر افتاد که هراسان بود.
در حرکت بودیم و محو تماشای رژه وجولان هواپیما‌ها که ناگهان صدای ترمز آمد و ماشین از حرکت ایستاد. پیرزنی که در حال دویدن و طی کردن عرض خیابان بود به ماشین خورد و نقش بر زمین شد. در این لحظات ترس سراسر وجودم را گرفته بود، چسبیده بودم به صندلی که پدر با سرعت پیاده شد و پیر زن را روی صندلی عقب گذاشت.
پیرزن ناله نمی‌کرد، فقط می‌گفت: «بچه‌هایم، پسرانم رفته‌اند ایستگاه راه آهن. آن جا را با خاک یکسان کرده‌اند. پدر گفت: «مادر جان باید برویم بیمارستان مطمئن شوم سالم هستید و صدمه‌ای ندیده‌اید.» پیرزن گفت: «روله (عزیزم) سالمم چیزی نشده، فقط بیرم میدان راه آهن.» پدر حرکت کرد به سمت بیمارستان کوچکی که نزدیکی میدان راه آهن بود. رسیدیم میدان راه آهن دود بود و جوی خون، همه سراسیمه می‌دویدند. من اما، تماشاگری مات و مبهوت بودم از پشت شیشه ماشین نگاه می‌کردم. سیاهی آسفالت به سختی دیده می‌شد تا چشم کار می‌کرد سرخی خون بود. پدر و پیرزن دویدند سمت ایستگاه راه آهن. هنوز بمباران ادامه داشت هر لحظه صدای انفجاری می‌آمد. شیشه پنجره را پایین کشیدیم سربازی کشان کشان سمت ماشین آمد اما، قدش خیلی کوچک بود. کوچکتر از قد من، خوب نگاه کردم، متوجه شدم نیمی از بدنش نیست.
پدر رسید و سرباز را روی دوشش گذاشت و سمت بیمارستان رفت. صدای پدر را از دور می‌شنیدم: «پیام بیرون نیا، بشین تو ماشین..» پدر لحظاتی بعد برگشت و سمت خانه پدربزرگ رفتیم. به سختی خانه را پیدا کردیم یکی در میان خانه‌ها ویران شده بودند و خیابان شلوغ و هر کسی مجروحی به دوش داشت و پا برهنه به سمتی می‌دوید. گیج و منگ بودم تا به خودم آمدم هوا تاریک شده بود، پدر و عمو‌ها برای پدر بزرگ خبر آوردند، که از هر خانواده چند نفر مجروح و چند نفر شهید شده‌اند. عمو یک به یک برای پدربزرگ می‌گفت که خانه‌های کدامیک از فامیل و آشنایان ویران شده است. شب، اما خانه پدربزرگ شده بود.
در هر سفر یکی از ما سه برادر را همراه خود می‌برد. آن روز قرعه به نام من افتاد. از ذوق و شوق دیدار پدربزرگ و مادر بزرگ سر از پا نمی‌شناختم. صبح زود از هفت تپه راهی اندیمشک شدیم. به ورودی شهر که رسیدیم تازه بمباران هوایی شروع شده بود، قیامتی بود. شهر از هجوم هواپیما‌ها تاریک شده بود. تا آن زمان هواپیما را از نزدیک ندیده بودم، آن‌ها در ارتفاع بسیار پایینی حرکت می‌کردند، بطوری که که گمان می‌کردم اگر بر روی سقف ماشین بایستم دستم به هواپیما‌ها می‌خورد، سخت می‌شود باور کرد، اما یقین کنید اغراق نیست. پدر که پشت فرمان نشسته بود سرش را از پنجره بیرون کرده بود و به آسمان می‌نگریست. من، اما از شوق دیدن هواپیما سر از پا نمی‌شناختم، لحظه‌ای چشمم به پدر افتاد که هراسان بود.
در حرکت بودیم و محو تماشای رژه وجولان هواپیما‌ها که ناگهان صدای ترمز آمد و ماشین از حرکت ایستاد. پیرزنی که در حال دویدن و طی کردن عرض خیابان بود به ماشین خورد و نقش بر زمین شد. در این لحظات ترس سراسر وجودم را گرفته بود، چسبیده بودم به صندلی که پدر با سرعت پیاده شد و پیر زن را روی صندلی عقب گذاشت.
پیرزن ناله نمی‌کرد، فقط می‌گفت: «بچه‌هایم، پسرانم رفته‌اند ایستگاه راه آهن. آن جا را با خاک یکسان کرده‌اند. پدر گفت: «مادر جان باید برویم بیمارستان مطمئن شوم سالم هستید و صدمه‌ای ندیده‌اید.» پیرزن گفت: «روله (عزیزم) سالمم چیزی نشده، فقط بیرم میدان راه آهن.» پدر حرکت کرد به سمت بیمارستان کوچکی که نزدیکی میدان راه آهن بود. رسیدیم میدان راه آهن دود بود و جوی خون، همه سراسیمه می‌دویدند. من اما، تماشاگری مات و مبهوت بودم از پشت شیشه ماشین نگاه می‌کردم. سیاهی آسفالت به سختی دیده می‌شد تا چشم کار می‌کرد سرخی خون بود. پدر و پیرزن دویدند سمت ایستگاه راه آهن. هنوز بمباران ادامه داشت هر لحظه صدای انفجاری می‌آمد. شیشه پنجره را پایین کشیدیم سربازی کشان کشان سمت ماشین آمد اما، قدش خیلی کوچک بود. کوچکتر از قد من، خوب نگاه کردم، متوجه شدم نیمی از بدنش نیست.
پدر رسید و سرباز را روی دوشش گذاشت و سمت بیمارستان رفت. صدای پدر را از دور می‌شنیدم: «پیام بیرون نیا، بشین تو ماشین..» پدر لحظاتی بعد برگشت و سمت خانه پدربزرگ رفتیم. به سختی خانه را پیدا کردیم یکی در میان خانه‌ها ویران شده بودند و خیابان شلوغ و هر کسی مجروحی به دوش داشت و پا برهنه به سمتی می‌دوید. گیج و منگ بودم تا به خودم آمدم هوا تاریک شده بود، پدر و عمو‌ها برای پدر بزرگ خبر آوردند، که از هر خانواده چند نفر مجروح و چند نفر شهید شده‌اند. عمو یک به یک برای پدربزرگ می‌گفت که خانه‌های کدامیک از فامیل و آشنایان ویران شده است. شب، اما خانه پدربزرگ شده بود.
ارسال نظرات