وزیر پیشنهادی «ما» یا «آموزش و پرورش»؟!
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، امیرحسین نانکلی کل آبادی؛ به بهانه ناکامی وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش در کسب رای اعتماد نمایندگان مجلس باید گفت که از یک منظر این مسئله میمون است چراکه به هرحال مانع انتساب فردی با شاخصه هایی ناهمخوان با چنین مسئولیت خطیری شد. البته این اتفاق ابعاد مبارک دیگری هم دارد مثل اینکه چه بسا سهم عمده روشنگری فضا بر عهده جریان دانشجومعلمان و ارتباط گیری ایشان با نمایندگان مجلس بود که نتیجه هم داد. حالا قضیه بعد دیگری هم دارد؛ اینکه بالاخره بنا است چه اتفاقی بیفتد؟ همین چندروز پیش بود که خود بنده از یکی از دوستان فعال این عرصه شنیدم که می‌گفت: واقعا آدم نداریم! کسی نیست که آقای رییسی معرفی کند!؛ خب اگر چنین است چرا باز هم نهایت کنشگری این جریان با رهبری جناب صدیق محدود به مخالفت با وزرای پیشنهادی می شود؟!
مثلا آیا نمی‌شود این جریان از ظرفیت‌هایی نظیر مدیران نهادهای فرهنگی از قبیل حوزه‌های علمیه، نهادهای نمایندگی رهبری، مسئولین و مدیرکل های سابق و فعلی که سابقه درخشان دارند و امثالهم استفاده و آنها را معرفی کند؟! دو حالت دارد: یا میشود که اگر میشود باید بروند سراغشان و آنها را پیشنهاد کنند و به جامعه بشناسانند. حالت دوم اینکه: نمی‌شود و نظر دوستان هم همین است و دلیلشان هم اینکه ساختار آموزش و پرورش فقط یک سال زمان می‌خواهد تا وزیر با آن آشنا شود، حتی اگر از درون وزارتخانه و معاونین آن باشد! بنده می‌گویم که خب طبیعی است با این وصف و تعیین مدت یک سال خیلی فرقی ندارد این فرد از درون وزارتخانه باشد یا بیرون آن! یا می‌گویند: وزیر باید متخصص و آشنای با معضلات معلمان و جامعه فرهنگیان و خاک کلاس خورده باشد! قبول.
آیا این آشنایی سبب میشود وزیر محتمل شما طوری تصمیم بگیرد که معلم سر کلاس کمتر اذیت شود یا دانش آموز؟ یا موجب پیشرفت فرهنگیان میشود؟ (یعنی شما این قشر را جدای از نظام آموزشی میدانید و شرط لازم وزیر شدن را آگاهی از این قشر میدانید) یا اینکه وزیر محتمل باید به بعد کلان نظام آموزشی نگاه کند (که طبیعتا در این نگاه همه عناصر لحاظ میشود). چگونه است که این وزیر ظرف یک سال با ساختار پیچیده ای که تعریفش را می‌کنید آشنا میشود اما در این یک سال نمی‌تواند برود و بقول معروف «جهادی» با مدارس و کلاس و معلم و مشکلاتشان آشنا شود؟! در مثل مناقشه نیست اما طبق این نگاهی که دوستان دارند یک پزشک هیچگاه نباید برای مریض چیزی تجویز کند چون هیچوقت درد اورا تجربه نکرده!
این بالا و پایین کردن صحبت‌ها و استدلال دوستان موجب آن است که در خوش بینانه ترین حالت گمان کنیم عزیزان دغدغه شان این است که فردی شبیه به خودشان وزیر شود، نه اینکه فردی صاحب ایده و خلاقیت و روحیه و تقوا و تلاش و توانمندی بر کرسی وزارت بنشیند که اتفاقا با ایشان چه بسا اختلاف نظر هم داشته باشد ... (چونانکه با باغگلی مخالفت میشد چون ایده های او را خلاف ایده های خود می پنداشتند و نه غیرکاربردی). با همین صغری و کبرای ساده مشخص میشود مسئله وزیر آموزش و پرورش درونی یا بیرونی بونش نسبت به وزارتخانه نیست بلکه این وزیر بایستی عالم به ضرورت تحول و صاحب ایده عملیاتی باشد.
امیرحسین نانکلی کل آبادی - معاون مطالبه گری بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان همدان، پردیس شهید مقصودی
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.