به گزارش خبرگزاری دانشجو، پایگاه خبری "پراجکت سیندیکیت" در گزارشی، سال 2021 را سالی توام با ناکامی‌های گسترده برای جهان، مخصوصا در کشورهای غربی ارزیابی کرده و به طور خاص به این نکته اشاره نموده که این بحران ها به احتمال زیاد در سال آتی، تشدید و حتی گسترده‌تر هم خواهند شد.
پراجکت سیندیکیت در این رابطه می نویسد: «پایانِ یک سال، بازتاب دهنده تحولات و روندهایی است که به آن، شکل داده اند. در سال 2021، ما شاهد رویدادهایی نظیر: بحران پاندمی ویروس کرونا و ظهور سویه جدید آن موسوم به "اومیکرون"، تشدید بحران تغییرات اقلیمی، و تنش های ژئوپلیتیکی مخصوصا در قالبِ رقابت میان قدرت های بزرگی همچون آمریکا و چین، بوده ایم. تقریبا از هر جنبه ای که بنگریم، سال 2021 را بایستی سالِ زوال و بدتر شدن بحران ها بدانیم.
با این همه، سال 2021 همچون سال قبل از خود، با زمینه هایی از امیدواری به آینده، به پایان می رسد. در این راستا، واکسن‌های موثری جهت مقابله با پاندمی ویروس کرونا گسترش پیدا کرده اند و در عین حال، بحران ها و تهدیداتی نظیر تغییرات آب و هوایی نیز بیش از پیش مورد شناسایی قرار گرفته اند.
با این حال، در طول سال 2021، چالش های مختلفی به اوج رسیدند و حتی چند برابر شدند. تجارب بی سابقه‌ای که به دلیل پاندمی ویرس کرونا ایجاد شدند و به طور خاص تجربه ضرورت ماندنِ افراد در خانه، محدودیت های قابل توجهی را بر جوامع گوناگون تحمیل کرده است. در عین حال، بسیاری از دموکراسی های جهان، با مشکلات جدی و بویژه قطبی شدنِ شدید رو به رو هستند. مساله ای که حقیقتا حامل چالش های سیاسی و اجتماعی بسیاری در ادامه راه خواهد بود.
در بحبوحه پاندمی ویروس کرونا، حتی کشورهایی که در آن ها نظام های سیاسی لیبرال دموکرات حاکم بوده اند، با چالشِ به دست گرفتن اختیارات و قدرت ویژه از سوی دولت رو به رو بوده اند. روندی که به نظر می رسد آثار و تبعات مرموز آن حتی پس از پایان موقعیت اورژانسیِ ناشی از پاندمی ویروس کرونا، همچنان ادامه یابد. ورای خسارت های روحی و روانی که برقراریِ مقررات قرنطینه در کشورهای مختلف از خود برجای گذاشت، درکِ خاص شهروندان از سواستفاده قدرت در کشورهایشان می تواند تاثیرات منفیِ بلندمدتی را بر نوعِ حمایت آن ها از دولت‌ها و ساختارهای سیاسی و اجتماعیشان به دنبال داشته باشد. درست به همین دلیل است که بسیاری از ناظران و تحلیلگران معتقدند که در شرایط فعلی، احیای دموکراسی و روندهای دموکراتیک در کشورهای مختلف جهان، به انجام برخی اقدامات بنیادین نیاز دارد.
از منظر اقتصادی، روندِ بهبودی اقتصادهای جهان از آسیب های ایجاد شده از سوی کرونا، نامتقارن بوده است. در این راستا، برخی اقتصادها پیشرفت های قابل توجهی را به ثبت رسانده اند. این در حالی است که این روند در برخی کشورهای دیگر به شدت ضعیف بوده و آن ها در حدِ حمایت از زندگی عادی مردم خود باقی مانده اند. اکنون، مسائلی نظیر ایجاد اختلال در زنجیره های تدارکاتی و افزایش قابل توجه قیمت انرژی، در کنار چالش‌هایی نظیر موج جدیدی از ممنوعیت های مسافرتی و ایجاد قرنطینه، عملا حامل و نوید بخشِ بحران های گسترده تری هستند. در عین حال، در بحبوحه تشدید ریسک های مالی و فشارهای تورمی، سیاست سازان و نهادهای مالی بین المللی، مجبور به انجام یک بازیِ ظریف و متعادل کننده هستند تا از شدت خسارات علیه خود بکاهند.
فقدان اقدامات چندجانبه در بحبوحه پاندمی کرونا که نمود عینی آن را در عدم دسترسی عادلانه کشورهای مختلف به واکسن های ویروس کرونا مشاهده کرده ایم، ظرفیت های ناکافی نظام جهانی جهت مقابله با چالش‌های مشترک، بیش از هر زمان دیگه ای به نمایش گذاشته است. در این راستا، نتایجِ ناامید کننده "نشست تغییرات اقلیمی گلاسکو"، عملا چشم انداز آینده را بیش از پیش تیره تر کرده است.
کاهشِ اعتماد به همکاری های بین المللی، حقیقتا در زمان بدی اتفاق افتاده است. در شرایط فعلی، روسیه تا حد زیادی به استقرار نیروهای نظامی خود در جوار مرزهای مشترکش با اوکراین مبادرت کرده است. چین نیز قدرت بیشتری را در عرصه معادلات بین المللی کسب کرده است. در عین حال، ریسک و تهدید وقوع جنگ و منازعه در منطقه پاسیفیک غربی همچنان رو به افزایش است.
در این چهارچوب، برگزاری سیلی از نشست های مجازی توسط رهبران جهان، قادر نبوده تا از شدت تنش های جهانی بکاهد. در این راستا، اینطور انتظار می رود که در سال 2022، شاهد تشدیدِ تهدیدات نامتقارن و آشوب‌های ژئوپلیتیکی خواهیم بود. همانطور که حزب کمونیست چین برای بیستمین کنگره خود در ماه اکتبر آماده می‌شود، رهبران آن احتمالا در زمینه چالش های مشترک نظیر تغییرات اقلیمی، پیشنهادات مختلفی را جهت همکاری ارائه می کنند. در عین حال، آن ها با قدرت درمقابل تلاش های کشورهای غربی جهت مقابله با نفوذِ رو به رشدِ کشور خود در عرصه معادلات بین المللی، مقاومت می کنند.
باید توجه داشت که سنت دیرینه روسای جمهور آمریکا این است که رویکردهای اصلی سیاست خارجی خود را در دوره دوم ریاست جمهوریشان، نشان می دهند. دوره ای که آن ها دیگر، با دغدغه انتخاب مجدد در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا رو به رو نیستند. در شرایط فعلی، جو بایدن بیش از هر چیزی معطوف به سطح پایینِ محبوبیت خود در جامعه آمریکا است. انتخاباتِ میاندوره ای کنگره در ماه نوامبر، و در عین حال احتمال بازگشتِ ترامپ به عنون نامزد اصلی ریاست جمهوری آمریکا از حزب جمهوریخواه، تا حد زیادی ذهن بایدن و حزب دموکرات را به خود مشغول کرده اند.
درست به همین دلیل است که اروپا در سال 2022، بایستی بر شدت تلاش های خود جهت حراست از استقلال استراتژیکش از آمریکا، بیفزاید. با این حال نباید فراموش کرد که اروپا در دلِ خود با چالش ها و شکاف هایی اساسی رو به رو است و قدرت های اروپایی نظیر فرانسه، ایتالیا، آلمان و انگلستان، اختلافات جدی را با یکدیگر دارند. مساله ای که در نوع خود چشم انداز های آتی را تا حد زیادی تیره و تار می کند. به طور کلی، سال 2021 را بایستی سالی دانست که حامل چالش هایی است که در نوع خود می توانند تا حد زیادی سال 2022 را به سالی پُر از تشن و چالش تبدیل کنند».
انتهای پیام/
ارسال نظرات